Płonka Emanuel

Płonka Emanuel (1905-1979), proboszcz w Ruptawie

Urodził się 23 sierpnia 1905 w Lipinach Śląskich w rodzinie hutnika Ludwika i Ludwiny z d. Szefczyk. Do niemieckiej szkoły powszechnej uczęszczał w Orzegowie. W 1918 roku rozpoczął naukę w niemieckim gimnazjum w Bytomiu. Po kilku miesiącach opuścił jednak tę szkołę z powodu trudności na tle narodowościowym. Od marca do października 1920 roku pracował w kopalni w Orzegowie. Pod koniec tegoż roku wstąpił do Małego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Nowej Wsi koło Krakowa. Odbył tam nowicjat, a w 1925 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Egzamin dojrzałości zdał w 1927 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. W 1929 roku odszedł ze Zgromadzenia i wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studia kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: św. Michała Archanioła w Orzegowie i św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach Śląskich Jego pierwszą stałą placówką wikariuszowską była parafia św. Anny w Janowie-Giszowcu. Parafia ta zawdzięcza mu publikację zatytułowaną: Pamiętnik jubileuszowy parafii Janów-Giszowiec (1910-1935).

Od sierpnia 1934 roku w charakterze wikariusza ks. Płonka duszpasterzował w parafii katedralnej Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. W 1938 roku zdał egzamin proboszczowski. Komisji egzaminacyjnej przedstawił pisemną pracę pt. Duszpasterstwo robotników. Jego ówczesny proboszcz ks. Karol Mathea w wymaganej opinii zaznaczył, że ks. Płonka umiłował pracę w chórze katedralnym; zwłaszcza jako dyrygent chóru musiał wiele czasu poświęcić dla przygotowania spraw na nabożeństwa pontyfikalne i narodowe. Po wybuchu II wojny światowej był krótko wikariuszem w parafii MB Bolesnej w Rybniku. 4 października 1940 został mianowany administratorem w parafii św. Bartłomieja w Ruptawie. Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1947-1949 wybudował tam nowy kościół pw. Niepokalanego Serca NMP. Kościół ten poświęcił w sierpniu 1949 roku bp S. Adamski. W sierpniu 1957 roku został oficjalnie zatwierdzony w Ruptawie na stanowisku proboszcza. Przez kilka lat był także dziekanem dekanatu jastrzębskiego. W uznaniu zasług został wyróżniony tytułem dziekana honorowego. W 1972 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Pszowie. Zmarł 5 grudnia 1979 w Pszowie. Został pochowany w Ruptawie.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Emanuela Płonki; Schematyzm 1955-1981; Olszar, Duchowieństwo, s. 294; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 163; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 112.