Oślizło Herbert

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 23:38, 5 gru 2020 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Oślizło Herbert (1944-2013)

Urodził się 28 maja 1944 w Niewiadomiu w rodzinie Franciszka, pracownika handlu, i Pauliny z d. Adamczyk. Rodzina przeniosła się do centrum Rybnika, gdzie w roku 1951 rozpoczął naukę w szkole podstawowej. Sakrament bierzmowania przyjął 1 października 1956 z posługi wikariusza kapitulnego ks. Jana Piskorza. Szkołę podstawową ukończył w 1958 roku. Następnie kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Karola Świerczewskiego w Rydułtowach. Po maturze w 1962 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jednak już 13 stycznia 1963 musiał zrezygnować ze studiów ze względu na zły stan zdrowia.

Po powrocie do domu podjął pracę w kopalni „Rymer” w Niedobczycach jako pracownik umysłowy. 27 kwietnia 1965 otrzymał powołanie do wojska, do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, gdzie przechodził przeszkolenie w Batalionie Szkolnym Meteorologów. Po przeszkoleniu został skierowany do 3 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego we Wrocławiu-Strachowicach do obsługi stacji i biura meteorologicznego. Ze względu na stan zdrowia, 12 lipca 1966 został zwolniony do rezerwy. Po powrocie z wojska, wrócił do swojej poprzedniej pracy w biurze kopalni „Rymer” i ponownie czynił starania o przyjęcie na teologię. Wobec odmowy przyjęcia do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, zwrócił się do Częstochowskiego Seminarium Duchownego mieszczącego się również w Krakowie. Tam został przyjęty i w 1967 roku podjął studia teologiczne. 10 czerwca 1973 roku, przyjął święcenia kapłańskie w katedrze częstochowskiej z rąk biskupa Stefana Bareły.

Pierwszą jego placówką była parafia św. Rocha w Rząśni, gdzie był wikarym w latach 1973-1975, następną, do 1976 roku, była parafia świętego Idziego Opata w miejscowości Chotów. Krótko służył w 1976 roku w parafii świętego Mikołaja w Zawierciu-Kromołowie. W latach 1976-1977 był rezydentem przy kościele pw. świętego Mikołaja w parafii Chełmo. Następnie, w latach 1977-1978 był wikariuszem w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzkowicach, skąd przeszedł do kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny Anielskiej w Kleszczowie, gdzie był wikarym w latach 1978-1979. Kolejną jego placówką była parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Mstowie, gdzie służył w latach 1979-1981. Wtedy zachorował i jako rekonwalescent został skierowany do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, by klimat morski podreperował jego zdrowie. Tam od 3 listopada 1982 był wikarym w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Lęborku. Od 27 sierpnia 1985 pracował w parafii świętego Szczepana w Rymaniu. Stamtąd z dniem 27 sierpnia 1986 przeszedł do parafii świętego Stefana w Barwicach, skąd 27 sierpnia 1987 skierowano go do parafii świętego Antoniego w Sławnie i po krótkim tam pobycie, powrócił do swojej macierzystej diecezji częstochowskiej. Tam w latach 1987-1988 był wikarym w parafii świętego Józefa w Częstochowie. W 1988 roku otrzymał nominację na proboszcza parafii świętego Izydora Oracza w Krzemieniewicach. Była to nowa parafia wydzielona z parafii w Gorzkowicach, erygowana w 1986 roku. Po półrocznej służbie, opuścił parafię i udał się do Niemiec, angażując się w pracę duszpasterską w Polskiej Misji Katolickiej w Dortmundzie. Jako tamtejszy duszpasterz uczestniczył w licznych pielgrzymkach do sanktuariów w Europie. Był w Fatimie, Lourdes, odwiedził również Ziemię Świętą, a także często organizował pielgrzymki do sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w zakopiańskich Krzeptówkach.

W 2010 roku powrócił do archidiecezji częstochowskiej i zamieszkał w Domu Księży Jana Pawła II w Częstochowie, gdzie po krótkim pobycie w szpitalu, zmarł 17 kwietnia 2013. Pogrzeb odbył się w sobotę 20 kwietnia 2013 w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Częstochowie. Został pochowany w grobowcu kapłańskim na cmentarzu świętego Rocha w Częstochowie.

Bibliografia

A. Adamczyk, Dzieje parafii św. Jacka w Radoszowach, Rydułtowy 2016, s. 205.