Oleś Teodor: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
 
(Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 4: Linia 4:
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1937 roku wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie ]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]], które przerwał wybuch II wojny światowej. W lutym 1940  roku otrzymał zgodę bpa katowickiego [[Adamski Stanisław|Stanisława Adamskiego ]] na kontynuowanie nauki w [[Seminarium Duchowne w Widnawie|Widnawie]] i został przyjęty do tamtejszego Seminarium Duchownego. 21 grudnia 1940 bp Adamski zwrócił się z prośbą do [[Bertram Adolf|kard. Adolfa Bertrama]] z Wrocławia o udzielenie klerykowi Teodorowi Olesiowi święceń wyższych. Prośbę tę powtórzył 10 czerwca 1941 wikariusz generalny [[Strzyż Franciszek|ks. Franciszek Strzyż]], zaznaczając, by został wyświęcony dla posługi w [[Archidiecezja Katowicka|diecezji katowickiej]].
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1937 roku wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie ]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]], które przerwał wybuch II wojny światowej. W lutym 1940  roku otrzymał zgodę bpa katowickiego [[Adamski Stanisław|Stanisława Adamskiego ]] na kontynuowanie nauki w [[Seminarium Duchowne w Widnawie|Widnawie]] i został przyjęty do tamtejszego Seminarium Duchownego. 21 grudnia 1940 bp Adamski zwrócił się z prośbą do [[Bertram Adolf|kard. Adolfa Bertrama]] z Wrocławia o udzielenie klerykowi Teodorowi Olesiowi święceń wyższych. Prośbę tę powtórzył 10 czerwca 1941 wikariusz generalny [[Strzyż Franciszek|ks. Franciszek Strzyż]], zaznaczając, by został wyświęcony dla posługi w [[Archidiecezja Katowicka|diecezji katowickiej]].
Święceń diakonatu (20 lipca 1941) i kapłańskich (12 lipca 1942) udzielił mu we Wrocławiu kard. Adolf Bertram.
Święceń diakonatu (20 lipca 1941) i kapłańskich (12 lipca 1942) udzielił mu we Wrocławiu kard. Adolf Bertram.
Był wikariuszem w parafiach: [[Parafia św. Szczepana w Bogucicach|św. Szczepana w Bogucicach]] (od 1 sierpnia 1942), Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Dziedzicach (od 10 lipca 1943; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku|Matki Bożej Bolesnej w Rybniku]] (od 30 sierpnia 1947), [[Parafia św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie|św. Jadwigi w Chorzowie]] (od 5 maja 1949) i ponownie (od 16 sierpnia 1949) w parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku. Od 14 marca 1950 pełnił funkcję substytuta w parafii św. Katarzyny w Czechowicach (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), na czas nieobecności proboszcza [[Pustelnik Juliusz|ks. Juliusza Pustelnika]] . Następnie posługiwał jako wikariusz w [[Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach|parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach]] (od 1 września 1950) i św. Marii Magdaleny w Cieszynie (od 26 września 1955; obecnie diecezja bielsko-żywiecka).
Był wikariuszem w parafiach: [[Parafia św. Szczepana w Bogucicach|św. Szczepana w Bogucicach]] (od 1 sierpnia 1942), Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Dziedzicach (od 10 lipca 1943; obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]), [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku|Matki Bożej Bolesnej w Rybniku]] (od 30 sierpnia 1947), [[Parafia św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie|św. Jadwigi w Chorzowie]] (od 5 maja 1949) i ponownie (od 16 sierpnia 1949) w parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku. Od 14 marca 1950 pełnił funkcję substytuta w parafii św. Katarzyny w Czechowicach (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), na czas nieobecności proboszcza [[Pustelnik Juliusz|ks. Juliusza Pustelnika]] . Następnie posługiwał jako wikariusz w [[Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach|parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach]] (od 1 września 1950) i [[Parafia św. Marii Magdaleny w Cieszynie|św. Marii Magdaleny w Cieszynie]] (od 26 września 1955; obecnie diecezja bielsko-żywiecka).
10 sierpnia 1957 został mianowany wikariuszem ekspozytem z tytułem [[Kuracja|kuratusa]] przy kościele w Cieszynie-Bobrku, z poleceniem zorganizowania samodzielnej stacji duszpasterskiej. 21 grudnia 1957 otrzymał nominację na kuratusa nowo utworzonej samodzielnej kuracji w Bobrku.  
10 sierpnia 1957 został mianowany wikariuszem ekspozytem z tytułem [[Kuracja|kuratusa]] przy [[Parafia Najświętszego Imienia Maryi w Cieszynie-Bobrku|kościele w Cieszynie-Bobrku]], z poleceniem zorganizowania samodzielnej stacji duszpasterskiej. 21 grudnia 1957 otrzymał nominację na kuratusa nowo utworzonej samodzielnej kuracji w Bobrku.  


Był członkiem Diecezjalnej Komisji Ekumenicznej (w latach 1968-1987). Na XV Sesji Informacyjnej [[I Synod Diecezji Katowickiej|I. Synodu Diecezji Katowickiej]] wygłosił referat na temat: ''Dotychczasowe osiągnięcia ekumeniczne na terenie diecezji katowickiej''.
Był członkiem Diecezjalnej Komisji Ekumenicznej (w latach 1968-1987). Na XV Sesji Informacyjnej [[I Synod Diecezji Katowickiej|I Synodu Diecezji Katowickiej]] wygłosił referat na temat: '' Dotychczasowe osiągnięcia ekumeniczne na terenie diecezji katowickiej''.


Ostatnią jego placówką duszpasterską była parafia św. Michała Archanioła w Goleszowie (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), gdzie pełnił urząd proboszcza od 1975 roku. Był dziekanem dekanatu cieszyńskiego. W 1978  roku został mianowany kanonikiem honorowym [[Kapituła Katedralna w Katowicach|katowickiej Kapituły Katedralnej]].
Ostatnią jego placówką duszpasterską była [[Parafia św. Michała Archanioła w Goleszowie|parafia św. Michała Archanioła w Goleszowie]] (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), gdzie pełnił urząd proboszcza od 1975 roku. Był dziekanem dekanatu cieszyńskiego. W 1978  roku został mianowany kanonikiem honorowym [[Kapituła Katedralna w Katowicach|katowickiej Kapituły Katedralnej]].
W 1984 roku  został przeniesiony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – na emeryturę. Zamieszkał najpierw w Wiśle-Jaworniku, a następnie na probostwie parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. Pomagał tam w pracy duszpasterskiej, przez wiele lat dojeżdżał również z posługą kapłańską do Jaworzynki.  
W 1984 roku  został przeniesiony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – na emeryturę. Zamieszkał najpierw w Wiśle-Jaworniku, a następnie na probostwie parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. Pomagał tam w pracy duszpasterskiej, przez wiele lat dojeżdżał również z posługą kapłańską do Jaworzynki.  
Zmarł 3 marca 2011 w [[Dom Księży Emerytów|Domu Świętego Józefa w Katowicach]], w którym spędził ostatnie dwa lata życia. Pochowany został w Katowicach-Dąbrówce Małej.
Zmarł 3 marca 2011 w [[Dom Księży Emerytów|Domu Świętego Józefa w Katowicach]], w którym spędził ostatnie dwa lata życia. Pochowany został w Katowicach-Dąbrówce Małej.


==Bibliografia ==
==Bibliografia ==
Śp. Ks. Teodor Oleś (1919-2011), [Nekrolog] GN 20011, nr 10, (dodatek katowicki), s. 2; J. Smolec, śp. ks. kanonik Teodor Oleś, WA 2011, [nekrolog],  nr 3-4 , s. 71-72.  
Śp. Ks. Teodor Oleś (1919-2011), [Nekrolog] GN 2011, nr 10, (dodatek katowicki), s. 2; J. Smolec, śp. ks. kanonik Teodor Oleś, WA 2011, [nekrolog],  nr 3-4 , s. 71-72.  


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - O]]
[[Kategoria:Biografie - O]]

Aktualna wersja na dzień 21:21, 27 cze 2018

Oleś Teodor (1919-2011), proboszcz w Goleszowie

Urodził się 26 października 1919 w Chocianowicach (pow. Olesno), w rodzinie górniczej Edwarda i Martyny z d. Wieloch. W 1921 roku , podczas plebiscytu, jego rodzina przeniosła się do Dąbrówki Małej. W 1925 roku Teodor rozpoczął naukę w miejscowej szkole powszechnej, a w 1929 roku zdał egzamin do Państwowego Gimnazjum w Katowicach. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1937 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerwał wybuch II wojny światowej. W lutym 1940 roku otrzymał zgodę bpa katowickiego Stanisława Adamskiego na kontynuowanie nauki w Widnawie i został przyjęty do tamtejszego Seminarium Duchownego. 21 grudnia 1940 bp Adamski zwrócił się z prośbą do kard. Adolfa Bertrama z Wrocławia o udzielenie klerykowi Teodorowi Olesiowi święceń wyższych. Prośbę tę powtórzył 10 czerwca 1941 wikariusz generalny ks. Franciszek Strzyż, zaznaczając, by został wyświęcony dla posługi w diecezji katowickiej. Święceń diakonatu (20 lipca 1941) i kapłańskich (12 lipca 1942) udzielił mu we Wrocławiu kard. Adolf Bertram. Był wikariuszem w parafiach: św. Szczepana w Bogucicach (od 1 sierpnia 1942), Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Dziedzicach (od 10 lipca 1943; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), Matki Bożej Bolesnej w Rybniku (od 30 sierpnia 1947), św. Jadwigi w Chorzowie (od 5 maja 1949) i ponownie (od 16 sierpnia 1949) w parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku. Od 14 marca 1950 pełnił funkcję substytuta w parafii św. Katarzyny w Czechowicach (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), na czas nieobecności proboszcza ks. Juliusza Pustelnika . Następnie posługiwał jako wikariusz w parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach (od 1 września 1950) i św. Marii Magdaleny w Cieszynie (od 26 września 1955; obecnie diecezja bielsko-żywiecka). 10 sierpnia 1957 został mianowany wikariuszem ekspozytem z tytułem kuratusa przy kościele w Cieszynie-Bobrku, z poleceniem zorganizowania samodzielnej stacji duszpasterskiej. 21 grudnia 1957 otrzymał nominację na kuratusa nowo utworzonej samodzielnej kuracji w Bobrku.

Był członkiem Diecezjalnej Komisji Ekumenicznej (w latach 1968-1987). Na XV Sesji Informacyjnej I Synodu Diecezji Katowickiej wygłosił referat na temat: Dotychczasowe osiągnięcia ekumeniczne na terenie diecezji katowickiej.

Ostatnią jego placówką duszpasterską była parafia św. Michała Archanioła w Goleszowie (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), gdzie pełnił urząd proboszcza od 1975 roku. Był dziekanem dekanatu cieszyńskiego. W 1978 roku został mianowany kanonikiem honorowym katowickiej Kapituły Katedralnej. W 1984 roku został przeniesiony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – na emeryturę. Zamieszkał najpierw w Wiśle-Jaworniku, a następnie na probostwie parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. Pomagał tam w pracy duszpasterskiej, przez wiele lat dojeżdżał również z posługą kapłańską do Jaworzynki. Zmarł 3 marca 2011 w Domu Świętego Józefa w Katowicach, w którym spędził ostatnie dwa lata życia. Pochowany został w Katowicach-Dąbrówce Małej.

Bibliografia

Śp. Ks. Teodor Oleś (1919-2011), [Nekrolog] GN 2011, nr 10, (dodatek katowicki), s. 2; J. Smolec, śp. ks. kanonik Teodor Oleś, WA 2011, [nekrolog], nr 3-4 , s. 71-72.