Oaza Dzieci Bożych
Formacja oazowa zrzeszająca najmłodszych członków Ruchu Światło-Życie stworzonego przez ks. Franciszka Blachnickiego, będąca jednocześnie jej najstarszym pionem.
Pierwsza próba przeprowadzenia rekolekcji zamkniętych dla ministrantów, miała miejsce w Kokoszycach od 2 do 6 lipca 1951. Wyjazd został zorganizowany przez ks. Franciszka Blachnickiego, na prośbę Referatu Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Program rekolekcji opierał się na metodzie św. Ignacego, która według ks. Franciszka Blachnickiego nie sprawdziła się wśród najmłodszych; dążono zatem do opracowania nowej formuły osnutej wokół prawdy o Dziecięctwie Bożym. Zwieńczeniem były rekolekcje zamknięte dla 202 ministrantów w Rybniku, odbywające się w zakładzie Sióstr Urszulanek od 10 do 14 sierpnia 1952. W rezultacie stwierdzono, że w ramach tradycyjnych trzydniowych rekolekcji nie można zrealizować założeń nowej koncepcji. Powstał wtedy postulat stworzenia rekolekcji dwutygodniowych, które po raz pierwszy odbyły się od 19 lipca do 1 sierpnia 1954 w tarnogórskiej Bibieli; wzięło w nich udział 50 ministrantów z parafii Rydułtowy. Rekolekcje w Bibieli pozwoliły ks. Franciszkowi Blachnickiemu ustalić porządek dnia oraz program wychowawczy, który został zachowany na późniejszych Oazach Dzieci Bożych. Wypracowano także trzy przykazania oazy: czystość, posłuszeństwo, miłość. W 1958 roku odbyła się w Koniakowie pierwsza Oaza Dzieci Bożych dla grupy dziewcząt, w której uczestniczyły 92 dziewczynki z sześciu różnych parafii.
Lata 1951-1958 rozwinęły i sformułowały więc metodę przeżyciowo-wychowawczą dziecięcych rekolekcji zamkniętych pod nazwą Oaza Dzieci Bożych. W 1958 roku Centralna Krucjata Wstrzemięźliwości w Katowicach wydała teczkę duszpasterską „Oaza Dzieci Bożych” dla prowadzących rekolekcje. W 1963 roku metoda rekolekcyjna oazy została opracowana naukowo w studium pt. Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych.
Od 1968 roku nastąpił nieprzerwany rozwój oazy, w wyniku którego rozwinął się ruch Żywego Kościoła, od 1976 roku nazywany Ruchem Światło-Życie. W tym okresie Oaza Dzieci Bożych przestała być organizowana, na rzecz szybko rozwijającej się oazy młodzieży; rekolekcje dla najmłodszych wznowiono od 1972 roku.
Obecnie Oaza Dzieci Bożych zakłada dziesięcioletni cykl formacyjny Służby Liturgicznej jako okresu wprowadzenia do kolejnego etapu pracy nad duchowością ministranta lub członkini scholi. Pierwszy stopień formacji jest skierowany do dzieci, które ukończyły czwartą klasę szkoły podstawowej, a w oazie przeżyły już etap kandydata. Program Oazy Dzieci Bożych został stworzony z myślą włączenia się dzieci starszych w trakcie jego trwania, mimo niezetknięcia się wcześniej z działaniem Służby Liturgicznej czy Ruchu Światło-Życie. Całoroczny program formacyjny dla grup ministranckich i scholi obejmuje dwa powtarzające się co roku etapy. Pierwszy etap realizowany jest na cotygodniowych spotkaniach poszczególnych grup, drugi związany z dwutygodniowymi rekolekcjami wakacyjnymi. W latach 1982-1987 wprowadzono obowiązujący do dziś podział na Oazę Dzieci Bożych I, II, III i 0 stopnia (w tym ostatni poziom będący przejściem do oaz młodzieżowych). Każda grupa prowadzona jest przez księdza lub odpowiednio wykwalifikowanego animatora, uczestnicy korzystają z podręczników dostosowanych do danego stopnia oazy.
Bibliografia
Brodzki K., Wojna J., Oazy Ruch Światło-Życie, Warszawa, Książki i Wiedza, 1988; Blachnicki F., Oaza Dzieci Bożych I stopnia. Podręcznik, Kraków, Światło-Życie, 2012; Morwa J., Podręcznik Oazy Dzieci Bożych III stopnia, Kraków, Światło-Życie, 2014; Natanek P., Ruch Światło-Życie w archidiecezji krakowskiej w latach 1971-1996, Kraków, Wydawnictwo UNUM, 2014; Sędek M., Drogi dojrzałości. Formacja w wybranych ruchach katolickich w Polsce, Krościenko, Światło-Życie, 2002, s. 159-169.