Niebiański Maksymilian: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 06:38, 13 sty 2013

Niebiański Maksymilian SDS(1904-1950), imię zakonne Flawian, publicysta

Urodził się 30 kwietnia 1904 w Raciborzu, w wielodzietnej rodzinie. Ojciec jego był murarzem, zaś matka Katarzyna z d. Oboth zajmowała się wychowaniem dzieci i prowadzeniem gospodarstwa. Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił 1 czerwca 1918 do zgromadzenia Salwatorianów w Trzebini. Gimnazjum ukończył w Chrzanowie. 15 lipca 1923 rozpoczął nowicjat na Zakrzówku przyjmując imię zakonne Flawian. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 lipca 1924 na ręce ks. Benignego Dziadka. Studia filozoficzno - teologiczne odbył w Passau. Profesję zakonną złożył 16 lipca 1927 w Hambergu k. Passau, zaś święcenia zakonne otrzymał 7 kwietnia 1929.

Po święceniach wyjechał do Krakowa, a w kwietniu 1930 przeniesiony został do Trzebini, gdzie zajmował się pracą rekolekcyjną. W styczniu 1934 został mianowany ekonomem na Zakrzówku. Za jego urzędowania, warunki bytowe domu zakrzowieckiego uległy znacznej poprawie: odnowione zostały budynki mieszkalne, zakupiono nowe meble a także założono nowy ogród warzywno-owocowy. W 1934 roku założył Stowarzyszenie Dusz Ofiarnych, zachęcając swoich wiernych do ofiary w służbie Bożej. Wydawał dla nich gazetkę pt. „Mała tajemnica” traktującą o konieczności idei przewodniej w życiu wewnętrznym człowieka. W 1937 roku został mianowany ekonomem prowincjalnym i przeniósł się do Mikołowa. Tam zorganizował wydawnictwo i drukarnię, a także służył pomocą przy budowie domu wychowawczego dla młodzieży. Trudna sytuacja finansowa prowincji polskiej zmusiła go 2 lutego 1938 do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych, wraz z br. E. Rabusem. Początkowo mieszkali w Chicago u Sióstr Felicjanek, ale później przenieśli się do kolegium salwatorianów prowincji amerykańskiej w Milwaukee. Ks. Flawian czynił starania o utworzenie w USA polskiej placówki. 25 grudnia 1941 nastąpiło uroczyste otwarcie nowej placówki, a w następnym roku nabył na sąsiedniej ulicy drugi dom w którym umieścił drukarnię i wydawnictwo.

Poprzez wydawnictwa skierowane dla emigracji polskiej, salwatorianie starali się podtrzymywać wśród nich ducha religijnego i narodowego. Oprócz "Kalendarza" wydali również: „Świetna przyszłość Polski w świetle przepowiedni”, Milwaukee 1940, s. 31; „Papież Pius XII a Polska”, Gary 1942; "Przepowiednie a czasy obecne”, Gary 1943, 1946.

Nadmierna praca wyczerpała jego zdrowie. Zmarł 16 czerwca 1950, mając 47 lat. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym w Gary, stan Indiana. Trumna ze zwłokami przewieziona została do St. Nazianz, Wisconsin i złożona na zakonnym cmentarzu salwatorianów.

Bibliografia

J. Liszka, Niebiański Flawian (hasło), [w:] Księga zmarłych salwatorianów polskich 1900-1975, red. A. Kiełbasa, Rzym-Kraków 1975, s. 121-124.

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 Urodził się 30 kwietnia 1904 w Raciborzu, w wielodzietnej rodzinie. Ojciec jego był murarzem, zaś matka Katarzyna z d. Oboth zajmowała się wychowaniem dzieci i prowadzeniem gospodarstwa. Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił 1 czerwca 1918 do zgromadzenia Salwatorianów w Trzebini. Gimnazjum ukończył w Chrzanowie. 15 lipca 1923 rozpoczął nowicjat na Zakrzówku  przyjmując imię zakonne Flawian. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 lipca 1924 na ręce ks. [[Dziadek Ferdynand| Benignego Dziadka]]. Studia filozoficzno - teologiczne odbył w Passau. Profesję zakonną złożył 16 lipca 1927 w Hambergu k. Passau, zaś święcenia zakonne  otrzymał 7 kwietnia 1929.
-Po świeceniach wyjechał do Krakowa, a w kwietniu 1930 przeniesiony został do Trzebini, gdzie zajmował się pracą  rekolekcyjną. W styczniu 1934 został mianowany ekonomem na Zakrzówku. Za jego urzędowania, warunki bytowe domu zakrzowieckiego uległy znacznej poprawie: odnowione zostały budynki mieszkalne, zakupiono nowe meble a także założono nowy ogród warzywno-owocowy. W 1934 roku założył  Stowarzyszenie Dusz Ofiarnych, zachęcając swoich wiernych do  ofiary w służbie Bożej.  Wydawał  dla nich gazetkę pt. „Mała tajemnica” traktującą o konieczności idei przewodniej w życiu wewnętrznym człowieka. W 1937 roku  został  mianowany ekonomem prowincjalnym i przeniósł się do Mikołowa. Tam zorganizował  wydawnictwo i drukarnię, a także służył  pomocą przy   budowie domu wychowawczego dla młodzieży.  Trudna sytuacja finansowa prowincji  polskiej zmusiła  go  2 lutego 1938  do  wyjazdu do Stanów Zjednoczonych,  wraz z br E. Rabusem.  Początkowo mieszkali w Chicago u Sióstr Felicjanek, ale później przenieśli się do kolegium salwatorianów  prowincji amerykańskiej  w Milwaukee. Ks. Flawian czynił starania o utworzenie w USA polskiej placówki. 25 grudnia 1941 nastąpiło  uroczyste otwarcie nowej placówki, a  w następnym  roku nabył na sąsiedniej ulicy drugi dom w którym umieścił drukarnię i wydawnictwo.
+Po święceniach wyjechał do Krakowa, a w kwietniu 1930 przeniesiony został do Trzebini, gdzie zajmował się pracą  rekolekcyjną. W styczniu 1934 został mianowany ekonomem na Zakrzówku. Za jego urzędowania, warunki bytowe domu zakrzowieckiego uległy znacznej poprawie: odnowione zostały budynki mieszkalne, zakupiono nowe meble a także założono nowy ogród warzywno-owocowy. W 1934 roku założył  Stowarzyszenie Dusz Ofiarnych, zachęcając swoich wiernych do  ofiary w służbie Bożej.  Wydawał  dla nich gazetkę pt. „Mała tajemnica” traktującą o konieczności idei przewodniej w życiu wewnętrznym człowieka. W 1937 roku  został  mianowany ekonomem prowincjalnym i przeniósł się do Mikołowa. Tam zorganizował  wydawnictwo i drukarnię, a także służył  pomocą przy   budowie domu wychowawczego dla młodzieży.  Trudna sytuacja finansowa prowincji  polskiej zmusiła  go  2 lutego 1938  do  wyjazdu do Stanów Zjednoczonych,  wraz z br. E. Rabusem.  Początkowo mieszkali w Chicago u Sióstr Felicjanek, ale później przenieśli się do kolegium salwatorianów  prowincji amerykańskiej  w Milwaukee. Ks. Flawian czynił starania o utworzenie w USA polskiej placówki. 25 grudnia 1941 nastąpiło  uroczyste otwarcie nowej placówki, a  w następnym  roku nabył na sąsiedniej ulicy drugi dom w którym umieścił drukarnię i wydawnictwo.
 Poprzez wydawnictwa skierowane dla emigracji polskiej, salwatorianie starali się podtrzymywać  wśród nich ducha religijnego i narodowego. Oprócz "Kalendarza" wydali również: „Świetna przyszłość Polski w świetle przepowiedni”, Milwaukee 1940, s. 31; „Papież Pius XII a Polska”,  Gary 1942; "Przepowiednie a czasy obecne”, Gary 1943, 1946.