Mokrski Tomasz

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 21:26, 30 sty 2019 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Mokrski Tomasz (Mokrzski) (1715-1766), proboszcz w Bielszowicach

Urodził się 8 grudnia 1715 w Bytomiu. Święcenia kapłańskie przyjął 9 września 1741 i skierowano go jako wikariusza do Kochłowic 17 lutego 1742, a od 17 grudnia 1742 został proboszczem parafii bielszowickiej. Ks. Mokrski pełnił jednocześnie funkcję wicedziekana dekanatu bytomskiego. Z inicjatywy proboszcza przed 1756 rokiem dokonano renowacji dawnego kościoła oraz zabudowań gospodarczych. Ks. Mokrski był fundatorem stojącej obecnie przed kościołem figury św. Jana Nepomucena, która pierwotnie mieściła się w niewielkiej murowanej, krytej gontem kapliczce. Ks. Mokrski w parafii bielszowickiej został zapamiętany jako rzetelny historyk, chętnie pisał o historii parafii, pozostawił po sobie protokoły wizytacyjne z 1756 roku. Sporządzono je na polecenie ówczesnego dziekana dekanatu bytomskiego, ks. Szymona Kuczewicza. Protokoły zawierają najstarsze znane dziś opisy wyglądu i wyposażenia kościoła oraz plebanii, mówią o dochodach proboszcza, jak również podają istotne informacje dotyczące farskiego gospodarstwa. Wynika z nich, że parafia bielszowicka należała do najbiedniejszych w obrębie dekanatu, dochody plebana nie przekraczały rocznie sumy 80 talarów. Zarówno budynek kościelny, jak i plebania posiadały bardzo skromne uposażenie, zaś parafii nie było stać na przeprowadzenie nawet najdrobniejszych prac renowacyjnych. Z tego też powodu pod koniec XVIII wieku kościół znajdował się w stanie ruiny i dopiero dotacja patrona - dziedzica uchroniła go przed rozbiórką.

W Kochłowicach proboszczem został 1 lipca 1765. W jego metryce chrzcielnej widnieje zapis: zelosissimus parochus, co znaczy najgorliwszy proboszcz. Zmarł 16 sierpnia 1766 na chorobę serca. Został pochowany w kościele, a koncelebrę w jego intencji sprawowało 12 księży.

Bibliografia

J. Knosała, Bielszowice, Kończyce, Pawłów. Historyczny zarys, Zabrze 2006, s. 24.