Moczygęba Paweł

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 01:04, 11 lip 2022 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (N)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Moczygęba Paweł (Moczygemba, Mocigemba) OFM (1888-1951), imię zakonne Grzegorz

Urodził się 2 grudnia 1888 w Bogacicy (wówczas Bodland) k. Olesna w rodzinie Jana i Marii z d. Skaletz. W 1906 roku po ukończeniu gimnazjum w Kluczborku zgłosił się do zakonu franciszkanów prowincji św. Jadwigi i 29 kwietnia 1906 otrzymał habit zakonny oraz rozpoczął nowicjat we Wrocławiu Karłowicach, przyjmując imię zakonne Grzegorz. 30 kwietnia 1907 złożył profesję czasową. Studia seminaryjne odbył we Wrocławiu. Tam też 1 maja 1910 złożył śluby wieczyste, a 21 czerwca 1913 przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Georga Koppa. Od początku pracy kapłańskiej zajmował się Franciszkańską Rodziną Świeckich. Kolejno pracował we Wrocławiu, Panewnikach i na Górze św. Anny. Po powstaniach śląskich cała jego rodzina przeniosła się na tereny, które przypadły Polsce. Także on w 1923 roku po uregulowaniu administracji zakonu w odrodzonej Polsce przeszedł do polskiej prowincji. W latach 1923-1926 był wikarym domu w Panewnikach, w latach 1926-1929 gwardianem w Wieluniu, w latach 1929-1931 gwardianem w Panewnikach, w latach 1931-1932 gwaradianem w Miejskiej Górce, w latach 1932-1935 prezesem klasztoru w Rybniku i w latach 1935-1936 znów gwardianem w Wieluniu. Oprócz tego powierzano mu inne funkcje: wychowawcy braci nie-kapłanów, prokuratora misji, kierownika Unii Antoniańskiej. W latach 1932-1935 pełnił urząd definitora prowincji. Sprawy tercjarskie pochłaniały coraz więcej jego uwagi i w 1936 roku został skierowany do Panewnik, by całkowicie poświęcić się temu dziełu. Oprócz tego był redaktorem polskich i niemieckich czasopism tercjarskich, autorem licznych broszur dewocyjnych, inicjatorem wydania i redaktorem kalendarzy serafickich. W okresie przedwojennym pełnił urząd dyrektora drukarni klasztornej w Panewnikach. Pod jego kierownictwem nastąpił rozkwit III Zakonu. Był pomysłodawcą i prekursorem i propagatorem na całą Polskę "Młodzieży Franciszkańskiej" i "Rycerstwa św. Franciszka". Dla obu opracował statuty, a także opracował ich podstawy programowe: "Przewodnik Młodzieży Franciszkańskiej". W czasie pobytu w Wieluniu zapoczątkował nawiązanie bliskich relacji z nowo powstałym Zgromadzeniem Sióstr Opieki Społecznej pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy, zwane Antoninkami, które powstało w Wieluniu w okresie międzywojennym. W czasie II wojny światowej zgromadzenie to przetrwało tylko dlatego, gdyż o. Grzegorz mając szerokie kontakty postarał się o zatrudnienie sióstr u zamożnej Niemki i w ten sposób uchronił je od wywózki. II wojna światowa ograniczyła możliwości jego pracy, cały czas był w Panewnikach i w miarę możliwości czuwał nad tercjarzami. Po zakończeniu wojny został posłany do pomocy w prowincji św. Jadwigi i jeszcze w kwietniu 1945 roku udał się do Borek Wielkich. Tu też kontynuował swe dzieło, duszpastersko pomagał w okolicznych parafiach, a w klasztorze był spowiednikiem i ojcem duchownym nowicjuszy. Niestety nadwyrężone zdrowie ograniczyło jego aktywność, pod koniec 1950 roku uległo pogorszeniu. Był hospitalizowany w Trzebnicy i tam zmarł 17 stycznia 1951. Spoczął we Wrocławiu Karłowicach. Do zakonu wstąpił także jego bratanek Maksymilian, późniejszy o. Metody.

Bibliografia

O. Ezdrasz Biesok, Kalendarz zmarłych, [w:] Prowincja Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych w Polsce.