Michalik Stefan: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 06:41, 13 sty 2013

Michalik Stefan SDS (1875-1957), imię zakonne Antonin, prowincjał, publicysta

Urodził się 2 sierpnia 1975 w Lipinach Śląskich, w rodzinie Wincentego i Marianny z d. Kokot. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1 kwietnia 1887, udał się do Rzymu w 1891 roku, aby wstąpić do Katolickiego Towarzystwa Nauczania. Nowicjat rozpoczął 3 października 1892 i przyjął imię zakonne Antonin. Pierwsze śluby zakonne złożył 4 października 1893 na ręce Ojca Założyciela. Po uzyskaniu nowicjatu uzupełnił studia gimnazjalne w Trivoli. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Diakonat przyjął 30 marca 1898, a święcenia kapłańskie otrzymał 4 czerwca 1989 w bazylice św. Jana na Lateranie z rąk kard. Parocchi. Mszę św. prymicyjną odprawił w Lipinach 16 lipca 1898.

Po świeceniach został skierowany do domu wychowawczego w Lochau nad jeziorem Bodeńskim. Przebywał tam do 8 listopada 1902. W latach 1904-1905 pracował w miejscowym gimnazjum jako nauczyciel: śpiewu, historii, kaligrafii i języka łacińskiego, włoskiego i niemieckiego. Dnia 24 listopada przybył do domu zakonnego w Trzebini gdzie przebywał z małymi przerwami ponad 30 lat. Początkowo pracował jako wikariusz w Kościelcu, Psarach i Sierszy. W 1914 roku został mianowany wikariuszem w parafii św. Piotra i Pawła w Trzebini. W latach 1925-1927 był superiorem domu w Trzebini. Po utworzeniu 16 sierpnia 1927 polskiej prowincji ks. Michalik wszedł w skład konsulty prowicjalnej i został drugim konsultorem. W latach 1927 i 1933 zaangażowany był jako sekretarz w obradach V i VI Kapituły Generalnej w Rzymie. W 1928 roku został administratorem parafii i przełożonym domu w Lipniku k. Bielska-Białej. Po śmierci ks. Benignego Dziadka został wybrany prowincjałem. Funkcje tę pełnił od wiosny 1930 aż do 1936 roku. Z chwilą likwidacji placówki w Lipnikach przeniósł się do Trzebini, gdzie oprócz obowiązków prowincjała, prowadził misje, rekolekcje i oddawał się także pracy pisarskiej.

W lipcu 1933 roku wyjechał w raz z ks. Czesławem Małysikiem do Francji, gdzie głosił misje i rekolekcje dla polskich emigrantów. W latach 1934 – 1937 prowadził redakcję czasopisma ”Drogowskaz” pisał również artykuły do miesięcznika „Salwador” oraz do „Kalendarza Salwatora”. Był tłumaczem wielu artykułów i broszur z języka niemieckiego i włoskiego. W latach 1934-1945 był superiorem domu w Trzebini. Dnia 13 listopada 1941 został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Katowicach. Dnia 1 kwietnia 1944 odzyskał wolność. Po wojnie pracował jako kapelan u sióstr Boromeuszek w Mikołowie oraz w miejscowym szpitalu. Zły stan zdrowia zmusił go do udania się do w styczniu 1957 do Goczałkowic, gdzie przebywał w domu prowincjalnym Sióstr Salwatorianek.

Zmarł 19 maja 1957 w Goczałkowicach. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Trzebini w kościele Salwatorianów, pochowany został na cmentarzu na Salwadorze w grobowcu Salwatorianów.

Bibliografia

A. Mysiura, Michalik Anton (hasło), [w:] Księga zmarłych salwatorianów polskich 1900-1975, red. A. Kiełbasa, Rzym-Kraków 1975, s. 101-105.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Michalik Stefan SDS (1875-1957), imię zakonne Antonin, prowincjał, publicysta  ==
-Urodził się 2 sierpnia 1975 w Lipinach Śląskich, w rodzinie Wincentego i Marianny z d. Kokot. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1 kwietnia 1887, udał się do Rzymu w 1891 roku, aby wstąpić do Katolickiego Towarzystwa Nauczania. Nowicjat rozpoczął 3 października 1892 i przyjął  imię zakonne Antonin.  Pierwsze śluby zakonne złożył 4 października 1893 na ręce Ojca Założyciela.  Po uzyskaniu nowicjatu uzupełnił studia gimnazjalne w Trivoli. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Diakonat przyjął 30 marca 1898, a święcenia kapłańskie otrzymał 4 czerwca 1989 w bazylice św. Jana na Lateranie z rąk kard. Parocchi. Mszę św. prymicyjną odprawił w Lipinach  16 lipca 1898.
+Urodził się 2 sierpnia 1975 w Lipinach Śląskich, w rodzinie Wincentego i Marianny z d. Kokot. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1 kwietnia 1887, udał się do Rzymu w 1891 roku, aby wstąpić do Katolickiego Towarzystwa Nauczania. Nowicjat rozpoczął 3 października 1892 i przyjął  imię zakonne Antonin.  Pierwsze śluby zakonne złożył 4 października 1893 na ręce Ojca Założyciela.  Po uzyskaniu nowicjatu uzupełnił studia gimnazjalne w Trivoli. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Diakonat przyjął 30 marca 1898, a święcenia kapłańskie otrzymał 4 czerwca 1989 w bazylice św. Jana na Lateranie z rąk kard. Parocchi. Mszę św. prymicyjną odprawił w Lipinach 16 lipca 1898.
-Po świeceniach został skierowany  do domu wychowawczego w Lochau  nad jeziorem Bodeńskim. Przebywał tam do 8 listopada 1902. W latach 1904-1905 pracował w miejscowym gimnazjum jako nauczyciel: śpiewu, historii, kaligrafii i języka łacińskiego, włoskiego  i niemieckiego. Dnia 24  listopada przybył do domu zakonnego w Trzebini gdzie przebywał z małymi  przerwami ponad 30 lat. Początkowo pracował  jako wikariusz w Kościelcu, Psarach i Sierszy. W 1914 roku  został mianowany wikariuszem w parafii św. Piotra i  Pawła w Trzebini. W latach 1925-1927 był superiorem domu w Trzebini. Po utworzeniu 16 sierpnia 1927 polskiej prowincji ks. Michalik wszedł w skład konsulty prowicjalnej  i został  drugim konsultorem.  W latach 1927 i 1933 zaangażowany był jako sekretarz w obradach V i VI Kapituły  Generalnej w Rzymie. W 1928 roku został administratorem parafii i  przełożonym  domu w Lipniku k. Bielska-Białej. Po śmierci ks. [[Dziadek Ferdynand | Benignego Dziadka]] został wybrany prowincjałem. Funkcje tę pełnił  od wiosny 1930 aż do 1936 roku. Z chwilą likwidacji placówki w Lipniki przeniósł się do Trzebini, gdzie oprócz obowiązków prowincjała,  prowadził misje, rekolekcje i  oddawał się także pracy pisarskiej.
+Po świeceniach został skierowany  do domu wychowawczego w Lochau  nad jeziorem Bodeńskim. Przebywał tam do 8 listopada 1902. W latach 1904-1905 pracował w miejscowym gimnazjum jako nauczyciel: śpiewu, historii, kaligrafii i języka łacińskiego, włoskiego  i niemieckiego. Dnia 24  listopada przybył do domu zakonnego w Trzebini gdzie przebywał z małymi  przerwami ponad 30 lat. Początkowo pracował  jako wikariusz w Kościelcu, Psarach i Sierszy. W 1914 roku  został mianowany wikariuszem w parafii św. Piotra i  Pawła w Trzebini. W latach 1925-1927 był superiorem domu w Trzebini. Po utworzeniu 16 sierpnia 1927 polskiej prowincji ks. Michalik wszedł w skład konsulty prowicjalnej  i został  drugim konsultorem.  W latach 1927 i 1933 zaangażowany był jako sekretarz w obradach V i VI Kapituły  Generalnej w Rzymie. W 1928 roku został administratorem parafii i  przełożonym  domu w Lipniku k. Bielska-Białej. Po śmierci ks. [[Dziadek Ferdynand | Benignego Dziadka]] został wybrany prowincjałem. Funkcje tę pełnił  od wiosny 1930 aż do 1936 roku. Z chwilą likwidacji placówki w Lipnikach przeniósł się do Trzebini, gdzie oprócz obowiązków prowincjała,  prowadził misje, rekolekcje i  oddawał się także pracy pisarskiej.
-W lipcu 1933 roku wyjechał  w raz z ks. Czesławem Małysikiem do Francji, gdzie głosił  misje i rekolekcje  dla polskich emigrantów.  W  latach 1934 – 1937 prowadził  redakcję  czasopisma ”Drogowskaz” pisał również artykuły do miesięcznika „Salwador” oraz do „Kalendarza Salwadora”. Był tłumaczem wielu artykułów i broszur z języka niemieckiego i włoskiego. W latach 1934-1945 był superiorem domu w Trzebini. Dnia 13 listopada 1941 został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Katowicach. Dnia 1 kwietnia 1944 odzyskał wolność. Po wojnie pracował  jako kapelan u sióstr [[Szpital św. Józefa w Mikołowie|Boromeuszek ]]w  Mikołowie oraz w miejscowym szpitalu. Zły stan zdrowia zmusił  go do udania się do w styczniu 1957 do Goczałkowic, gdzie przebywał w domu prowincjalnym  Sióstr Salwatorianek.
+W lipcu 1933 roku wyjechał  w raz z ks. Czesławem Małysikiem do Francji, gdzie głosił  misje i rekolekcje  dla polskich emigrantów.  W  latach 1934 – 1937 prowadził  redakcję  czasopisma ”Drogowskaz” pisał również artykuły do miesięcznika „Salwador” oraz do „Kalendarza Salwatora”. Był tłumaczem wielu artykułów i broszur z języka niemieckiego i włoskiego. W latach 1934-1945 był superiorem domu w Trzebini. Dnia 13 listopada 1941 został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Katowicach. Dnia 1 kwietnia 1944 odzyskał wolność. Po wojnie pracował  jako kapelan u sióstr [[Szpital św. Józefa w Mikołowie|Boromeuszek]] w  Mikołowie oraz w miejscowym szpitalu. Zły stan zdrowia zmusił  go do udania się do w styczniu 1957 do Goczałkowic, gdzie przebywał w domu prowincjalnym Sióstr Salwatorianek.
 Zmarł  19 maja 1957 w Goczałkowicach. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Trzebini w kościele Salwatorianów, pochowany został  na cmentarzu na Salwadorze w grobowcu Salwatorianów.