Matloch Józef: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
 
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
== Matloch Józef (1876-1939) ==
== Matloch (Matłoch) Józef SDS (1876-1939), imię zakonne Willibrord ==


Urodził się 5 lipca 1876 w Starej Wsi k. Raciborza w rodzinie Józefa i Joanny z d. Christala. Jako chłopak wstąpił do salwatorianów i odbył studia w Rzymie w latach 1893-1900. Święcenia kapłańskie przyjął 15 lipca 1900 w Rzymie w Bazylice na Lateranie z rąk. kard. Pietro Respighi. Po opuszczeniu szeregów zakonnych kontynuował studia w latach 1906-1908 w Krakowie. Uzupełniwszy studia gimnazjalne zdał maturę. W latach 1908-1922 studiował filozofię w Innsbrucku, a następnie teologię w Monachium w latach 1911-1914. Następnie był kapelanem rannych jeńców we Francji (1914-1918). Po powrocie do na Śląsk pomagał duszpastersko w parafii św. Michała w Starej Wsi oraz w Poznaniu (parafie św. Wojciecha i św. Łazarza). W czasie [[Plebiscyt i jego skutki|plebiscytu]] powrócił na Śląsk, do Raciborza, gdzie pracował w redakcjach pism polskich: [[Nowiny Raciborskie|"Nowiny Raciborskie"]], "Gazeta Opolska, [[Katolik - czasopismo|"Katolik"]] i niemieckich: "Weisser Adler", "Grenzzeitung", które wydawane były w duchu polskim. Pisał artykuły i publikował swoje wiersze. Naraził się władzom pruskim i w 1921 roku musiał uchodzić na teren Śląska przydzielonego Polsce. Zamieszkał w Rydułtowach. Po krótkim zatrudnieniu w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim, podjął pracę jako wikariusz w w parafiach: Rydułtowy, Radlin, Jedłownik, Chorzów, Kochłowice, Szopienice, Dąb, Chropaczów, Lipiny, Niedobczyce, Brenna, Rudzica i Lipowiec, gdzie był administratorem. Ostatnie trzy lata życia przebywał na emeryturze w Załężu. Zmarł 26 kwietnia 1939 w [[Bonifratrzy - Bogucice|szpitalu bonifratrów w Bogucicach]]. Pogrzeb odbył się w [[Parafia św. Józefa w Załężu|Załężu]]. Wspomnienie pośmiertne wygłosił [[Kubis Józef|ks. dziekan Józef Kubis]].  
Urodził się 5 lipca 1876 w Starej Wsi k. Raciborza w rodzinie Józefa i Joanny z d. Christala. W 1893 wstąpił w Tivoli do [[Salwatorianie|Towarzystwa Boskiego Zbawiciela]] (śluby 1896). Teologię studiował w Rzymie, tam też przyjął święcenia - prezbiterat 15 lipca 1900 w kościele św. Apolinarego z rąk abpa Józefa Ceppetelli wicegerensa Rzymu. Po święceniach pracował w zakonnych placówkach w Meranie (1900-05) i Rzymie (1905-06), po czym został wydalony z Towarzystwa. Wyjechał wówczas do Krakowa, gdzie kontynuował naukę, dopiero wówczas zdał maturę (1908), po czym studiował filozofię w Innsbrucku (1908-1911) i teologię w Monachium (1911-1914). W czasie I wojny światowej był we Francji kapelanem jeńców wojennych. Po powrocie na Śląsk pomagał duszpastersko w parafii św. Michała w Starej Wsi oraz w parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Jego prośba o przyjęcie do archidiecezji poznańskiej (1920) nie została uwzględniona (chwalił się w niej znajomością 11 języków). W czasie [[Plebiscyt i jego skutki|plebiscytu]] powrócił na Śląsk, do Raciborza, gdzie pracował w redakcjach pism polskich: [[Nowiny Raciborskie|"Nowiny Raciborskie"]], "Gazeta Opolska, [[Katolik - czasopismo|"Katolik"]] i niemieckich: "Weisser Adler", "Grenzzeitung", które wydawane były w duchu polskim. Pisał artykuły i publikował swoje wiersze. Naraził się władzom pruskim i w 1921 roku musiał uchodzić na teren Śląska przydzielonego Polsce. Zamieszkał w Rydułtowach. Po krótkim zatrudnieniu w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim, podjął pracę jako wikariusz lub nieformalny pomocnik w parafiach Rydułtowy, Radlin, Jedłownik, Chorzów, Kochłowice, Szopienice (1924-26?), Dąb, Chropaczów (1929), Lipiny Śląskie, Niedobczyce, Brenna, Rudzica i Lipowiec (gdzie był administratorem). Nigdzie nie zabawił dłużej z powodu licznych skarg na jego zachowanie, kilkukrotnie karany był suspensą lub upomnieniem (za prowadzenie sklepu spożywczego w Chorzowie, za rozbijanie stowarzyszeń katolickich, za niemoralne zachowanie). Od 1936 mieszkał jako emeryt w Załężu. W 1936 roku kuria katowicka próbowała unormować jego status kanoniczny – okazało się wówczas, że od wydalenia z zakonu nie był i nie mógł być inkardynowany do żadnej diecezji, ponieważ wciąż wiązały go śluby zakonne.
Zmarł 26 kwietnia 1939 w [[Bonifratrzy - Bogucice|szpitalu bonifratrów w Bogucicach]]. Pogrzeb odbył się w [[Parafia św. Józefa w Załężu|Załężu]]. Wspomnienie pośmiertne wygłosił [[Kubis Józef|ks. dziekan Józef Kubis]].


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
WD 1939, nr 6, s. 169; Nekrolog, WD 1939, nr 6-7, s. 221.
WD 1939, nr 6, s. 169; Nekrolog, WD 1939, nr 6-7, s. 221; Klerycy z ziem polskich, litewskich i pruskich święceni w Rzymie (XVI - pocz. XX w.), opr. S. Jujeczka na podstawie kwerendy rzymskiej wykonanej wspólnie z ks. Henrykiem Gerlicem, Wrocław 2018, s. 222, nr 799.


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - M]]
[[Kategoria:Biografie - M]]
[[Kategoria:Literaci i publicyści]]
[[Kategoria:Literaci i publicyści]]
[[Kategoria:Salwatorianie]]

Aktualna wersja na dzień 14:44, 29 sty 2022

Matloch (Matłoch) Józef SDS (1876-1939), imię zakonne Willibrord

Urodził się 5 lipca 1876 w Starej Wsi k. Raciborza w rodzinie Józefa i Joanny z d. Christala. W 1893 wstąpił w Tivoli do Towarzystwa Boskiego Zbawiciela (śluby 1896). Teologię studiował w Rzymie, tam też przyjął święcenia - prezbiterat 15 lipca 1900 w kościele św. Apolinarego z rąk abpa Józefa Ceppetelli wicegerensa Rzymu. Po święceniach pracował w zakonnych placówkach w Meranie (1900-05) i Rzymie (1905-06), po czym został wydalony z Towarzystwa. Wyjechał wówczas do Krakowa, gdzie kontynuował naukę, dopiero wówczas zdał maturę (1908), po czym studiował filozofię w Innsbrucku (1908-1911) i teologię w Monachium (1911-1914). W czasie I wojny światowej był we Francji kapelanem jeńców wojennych. Po powrocie na Śląsk pomagał duszpastersko w parafii św. Michała w Starej Wsi oraz w parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Jego prośba o przyjęcie do archidiecezji poznańskiej (1920) nie została uwzględniona (chwalił się w niej znajomością 11 języków). W czasie plebiscytu powrócił na Śląsk, do Raciborza, gdzie pracował w redakcjach pism polskich: "Nowiny Raciborskie", "Gazeta Opolska, "Katolik" i niemieckich: "Weisser Adler", "Grenzzeitung", które wydawane były w duchu polskim. Pisał artykuły i publikował swoje wiersze. Naraził się władzom pruskim i w 1921 roku musiał uchodzić na teren Śląska przydzielonego Polsce. Zamieszkał w Rydułtowach. Po krótkim zatrudnieniu w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim, podjął pracę jako wikariusz lub nieformalny pomocnik w parafiach Rydułtowy, Radlin, Jedłownik, Chorzów, Kochłowice, Szopienice (1924-26?), Dąb, Chropaczów (1929), Lipiny Śląskie, Niedobczyce, Brenna, Rudzica i Lipowiec (gdzie był administratorem). Nigdzie nie zabawił dłużej z powodu licznych skarg na jego zachowanie, kilkukrotnie karany był suspensą lub upomnieniem (za prowadzenie sklepu spożywczego w Chorzowie, za rozbijanie stowarzyszeń katolickich, za niemoralne zachowanie). Od 1936 mieszkał jako emeryt w Załężu. W 1936 roku kuria katowicka próbowała unormować jego status kanoniczny – okazało się wówczas, że od wydalenia z zakonu nie był i nie mógł być inkardynowany do żadnej diecezji, ponieważ wciąż wiązały go śluby zakonne. Zmarł 26 kwietnia 1939 w szpitalu bonifratrów w Bogucicach. Pogrzeb odbył się w Załężu. Wspomnienie pośmiertne wygłosił ks. dziekan Józef Kubis.

Bibliografia

WD 1939, nr 6, s. 169; Nekrolog, WD 1939, nr 6-7, s. 221; Klerycy z ziem polskich, litewskich i pruskich święceni w Rzymie (XVI - pocz. XX w.), opr. S. Jujeczka na podstawie kwerendy rzymskiej wykonanej wspólnie z ks. Henrykiem Gerlicem, Wrocław 2018, s. 222, nr 799.