Markwica Henryk

Markwica Henryk (1942-1999), proboszcz parafii św. Jadwigi w Chorzowie, moderator Ruchu Światło-Życie

Urodził się 27 stycznia 1942 w Łagiewnikach Śląskich w robotniczej rodzinie Antoniego i Franciszki z d. Respondek. W latach 1949-1956 uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości. Świadectwo maturalne uzyskał 26 maja 1960 w Liceum Ogólnokształcącym. W 1955 roku był zmuszony zmienić otrzymane na chrzcie imię z Gerarda na Henryk, gdyż takie były wymogi władz państwowych na Śląsku. Po ukończeniu studiów teologicznych (1960– 1966) w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie przyjął 5 czerwca 1966 święcenia kapłańskie w katowickiej Katedrze Chrystusa Króla z rąk bpa H. Bednorza.

Jako neoprezbiter latem 1966 roku pracował w parafii rodzinnej w Łagiewnikach, Skrzyszowie, Gorzycach. W roli wikariusza działał w parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Katowicach Wełnowcu (1966- 1969), parafii św. Antoniego w Rybniku (1969-1972), Wniebowzięcia NMP w Wiśle (1972-1973; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), parafii Wniebowzięcia NMP w Chorzowie Batorym (1973-1976), św. Józefa w Zabrzegu k. Czechowic Dziedzic (1976-1978; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), parafii św. Jana Chrzciciela w Tychach Żwakowie (1978-1979), oraz MB Królowej Pokoju w Tarnowskich Górach (1979-1980). Od 5 kwietnia był najpierw administratorem, od 9 maja 1987 proboszczem parafii św. Jadwigi w Chorzowie.

Był członkiem diecezjalnych, a od 1992 roku - archidiecezjalnych kolegialnych gremiów: od 14 października 1987- Rady Duszpasterskiej, od 11 czerwca 1991- Rady Kapłańskiej. Od 29 grudnia 1987 pracował w Zespole Przygotowującym Diecezjalny Kongres Eucharystyczny, od 10 czerwca 1992 - w Archidiecezjalnej Komisji II Synodu Plenarnego Ogólnopolskiego i w Radzie Wydziału Duszpasterskiego Archidiecezji Katowickiej, a od 21 czerwca 1976 w Diecezjalnej Komisji do Spraw Muzyki Sakralnej. Po odwołaniu z wikariuszowskiej pracy w Tarnowskich Górach, od 1980 roku pracował w Sądzie Diecezjalnym w Katowicach, gdzie był kolejno: od 8 października 1980 - notariuszem, od 19 października 1982- sędzią prosynodalnym, od 18 lutego 1983 - aktuariuszem, od 2 stycznia 1995 - sędzią diecezjalnym. Od 17 maja 1993 był dziekanem dekanatu chorzowskiego. W uznaniu zasług dla Kościoła, abp uhonorował go 13 czerwca 1995 godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Archidiecezji Katowickiej.

W seminarium rozpoczął równolegle studia licencjackie na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie z teologii moralnej u ks. prof. Wichera. W 1966 roku miał wyjechać na studia do Rzymu. Ówczesne władze bezpieczeństwa dowiedziawszy się o planach wyjazdu M. na studia, po otrzymaniu paszportu wezwały go 23 czerwca t.r. na przesłuchanie proponując współpracę z SB. Po odmowie M. nie szczędząc obraźliwych komentarzy pod jego adresem odebrano mu paszport. Mimo starań bpa, nie odzyskał go. W rezultacie kontynuował studia specjalistyczne z teologii moralnej w Krakowie pracując równocześnie w duszpasterstwie parafialnym. Od 1976 roku studiował prawo kanoniczne na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. M. był człowiekiem o dużej wiedzy. Interesował się przeszłością ziemi Śląskiej, sztuką. Pozostawił po sobie bogaty księgozbiór, w tym dużo cennych silesiaków, wydawnictw z historii Polski i sztuki.

W latach 1973-1976 prowadził w Chorzowie chóry dziecięcy i męski. W Rybniku i w Chorzowie Batorym był duszpasterzem akademickim. Będąc pracownikiem sądu biskupiego w Katowicach od 1980 roku zamieszkał w Domu Prowincjalnym Sióstr św. Jadwigi w Bogucicach, gdzie był kapelanem Domu oraz katechizował tamtejsze dzieci z klas siódmych i ósmych. W Chorzowie, pracował też jako katecheta w Liceum Ogólnokształcącym i w Zespole Szkół Mechaniczno Elektrycznych. Z ogromnym zaangażowaniem działał M. w Ruchu Światło-Życie. Od 5 marca 1986 do końca życia był diecezjalnym moderatorem tego Ruchu. Od 1993 roku był odpowiedzialny za Kościół Domowy w Archidiecezji Katowickiej. W związku z tym abp polecił mu opiekę nad Domami Rekolekcyjnymi Idylla w Wiśle i w Jaworniku, będącymi własnością Ruchu. Był odpowiedzialny za Ruch w całej diecezji. W Niedziele Palmowe organizował w Katowickiej Katedrze Dni Młodych. Od 1967 roku prawie wszystkie swoje urlopy spędzał na rekolekcjach z młodzieżą. Do 1995 roku 90 turnusów rekolekcji oazowych było jego dziełem. Od 1980 roku, prawie corocznie prowadził w Krakowie u Pijarów przynajmniej jeden turnus. Podczas papieskiej wizyty w Polsce w 1997 roku M. kierował śpiewem na krakowskich Błoniach. Od 1996 roku prosił bpa katowickiego o nominację młodszego od siebie diecezjalnego moderatora Ruchu Światło-Życie.

W czasie stanu wojennego zaangażował się w działalność powstałego w 1982 roku w Katowicach, Biskupiego Komitetu Pomocy dla dotkniętych represjami, którego był jednym z założycieli. W ramach tego komitetu udzielał pomocy represjonowanym i ich rodzinom: gromadził informacje o miejscu i warunkach przebywania, udzielał opieka duchowej przez korespondencję i odwiedziny, udzielał pomocy materialnej, rozdzielając paczki i pieniądze, udzielał porad prawnych i interweniował u władz, starał się o konsultacje lekarskie, pomoc medyczną, organizował kolonie letnie, zimowiska i wczasy zwłaszcza w Krasiczynie k. Przemyśla, dla rodzin, szczególnie dla dzieci. Przyjaciele ze Stowarzyszenia dziennikarzy Polskich we wspomnieniach podkreślali, że na jego mądre rady i serdeczną pomoc mogli liczyć w najtrudniejszych dla ich zawodu chwilach. Dzięki M. mimo szykan i represji ze strony milicji, SB i niektórych władz lokalnych, zwłaszcza w Sądeckiem i na Podhalu, wszystkie rekolekcje odbywały się zgodnie z przyjętym planem.

Po przebytym w 1986 roku zawale serca otrzymał urlop zdrowotny i leczył się w Ośrodku Rehabilitacyjnym w Reptach Śląskich. W drodze do sanatorium w Krynicy Górskiej, 13 lutego 1999, uległ wypadkowi samochodowemu. Wskutek odniesionych obrażeń zmarł 18 lutego 1999 w szpitalu w Nowym Sączu. Eksportacja oraz pogrzeb odbyły się 21 i 22 lutego 1999 w kościele parafialnym św. Jadwigi w Chorzowie, gdzie spoczął na miejscowym cmentarzu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Henryka Markwicy; Schematyzm (1970-1995); GN 1999, nr 10, s. 18; J. Kurek, Henryk Markwica kapłan umiłowania pamięci, WA 1999, nr 11 s. 560-567; Myszor, Historia diecezji, s. 522, 543, 567; Puchała, Duszpasterstwo akademickie, s. 132, 192, 197, 205; T. Suchoń, Ksiądz Henryk jakiego pamiętam, GN 1999, nr 19, s. 21; J. Krętosz, Nekrolog, WA 1999, nr 11, s. 532-537; M. Jakimowicz, To był prawdziwy Boży awanturnik. Ostatnia droga ks. Henryka Markwicy, "Z tej ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 2000", Katowice 1999, s. 81-82.