Marcin IV: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
Linia 1: Linia 1:
==Marcin IV (1210-1285), papież==
==Marcin IV (1210-1285), papież==
Simone de Brion urodził się w 1210 roku niedaleko Angers w rodzinie szlacheckiej. Był archidiakonem i kanclerzem Rouen oraz skarbnikiem kościoła św. Marcina w Tours. W 1260 roku  dzięki królowi Francji [[Św. Ludwik IX|Ludwikowi IX]] został mianowany na urząd kanclerza i strażnika pieczęci królewskiej. Miał również objąć stolicę biskupią w Le Puy, aczkolwiek nie przyjął godności biskupiej. W 1261 roku [[Urban IV|papież Urban IV]] mianował go kardynałem jak również uczynił go legatem papieskim we Francji. Wybrano go na papieża 22 lutego 1281 podczas bardzo burzliwego konklawe w Viterbo, gdyż zebrani tam kardynałowie, przez półtora roku prowadzili ze sobą spór o wybór następcy [[Św. Piotr Apostoł|Świętego Piotra]]. Ponadto Karol I Andegaweński, król Sycylii kazał uwięzić dwóch kardynałów Orsinich, a na tron papieski protegował Simona de Brie, który przyjął później imię Marcina IV. Przez cały swój pontyfikat poddany był władzy francuskich królów, w związku z czym Rzymianie wzbraniali się przed wpuszczeniem go do miasta, a intronizacja papieża musiała odbyć się w Orvieto. Za rządów Marcina IV cała władza w Państwie Kościelnym została powierzona Karolowi I Andegaweńskiemu, jak również zrezygnowano z planów zawarcia unii z Kościołem wschodnim. Ponadto w 1281 roku nałożył karę ekskomuniki na bizantyńskiego cesarza Michała VIII jako protektora herezji i zwolennika schizmy. Za pontyfikatu Marcina IV wybuchło również powstanie na Sycylii przeciwko Francuzom, do którego wezwały głosy dzwonów kościelnych przyzywających lud na nieszpory, stąd powstanie to nosi nazwę nieszpory sycylijskie. Rebelia ta przyniosła korzyść papiestwu, ponieważ uratowała ona go od zepchnięcia w niemoc polityczną i zależności od króla Andegawenów. Marcin IV był również przyjacielem i protektorem zakonów mendykanckich. W [[Bulla|bulli]] '' Ad fractus uberes'', wydanej 13 grudnia 1281 przyznał członkom zakonów żebraczych prawo głoszenia kazań i słuchania spowiedzi w parafiach bez specjalnego pozwolenia, co spowodowało konflikt z duchowieństwem świeckim. W związku z czym musiał on opuścić Orvieto. Przybył więc do Perugii, gdzie zmarł 28 marca 1285.
Simone de Brion urodził się w 1210 roku niedaleko Angers w rodzinie szlacheckiej. Był archidiakonem i kanclerzem Rouen oraz skarbnikiem kościoła św. Marcina w Tours. W 1260 roku  dzięki królowi Francji [[Św. Ludwik IX|Ludwikowi IX]] został mianowany na urząd kanclerza i strażnika pieczęci królewskiej. Miał również objąć stolicę biskupią w Le Puy, aczkolwiek nie przyjął godności biskupiej. W 1261 roku [[Urban IV|papież Urban IV]] mianował go kardynałem jak również uczynił go legatem papieskim we Francji. Wybrano go na papieża 22 lutego 1281 podczas bardzo burzliwego konklawe w Viterbo, gdyż zebrani tam kardynałowie, przez półtora roku prowadzili ze sobą spór o wybór następcy [[Św. Piotr Apostoł|Świętego Piotra]]. Ponadto Karol I Andegaweński, król Sycylii kazał uwięzić dwóch kardynałów Orsinich, a na tron papieski protegował Simona de Brie, który przyjął później imię Marcina IV. Przez cały swój pontyfikat poddany był władzy francuskich królów, w związku z czym Rzymianie wzbraniali się przed wpuszczeniem go do miasta, a intronizacja papieża musiała odbyć się w Orvieto. Za rządów Marcina IV cała władza w Państwie Kościelnym została powierzona Karolowi I Andegaweńskiemu, jak również zrezygnowano z planów zawarcia unii z Kościołem wschodnim. Ponadto w 1281 roku nałożył karę ekskomuniki na bizantyńskiego cesarza Michała VIII jako protektora herezji i zwolennika schizmy. Za pontyfikatu Marcina IV wybuchło również powstanie na Sycylii przeciwko Francuzom, do którego wezwały głosy dzwonów kościelnych przyzywających lud na nieszpory, stąd powstanie to nosi nazwę nieszpory sycylijskie. Rebelia ta przyniosła korzyść papiestwu, ponieważ uratowała go od zepchnięcia w niemoc polityczną i zależności od króla Andegawenów. Marcin IV był również przyjacielem i protektorem zakonów mendykanckich. W [[Bulla|bulli]] '' Ad fractus uberes'', wydanej 13 grudnia 1281 przyznał członkom zakonów żebraczych prawo głoszenia kazań i słuchania spowiedzi w parafiach bez specjalnego pozwolenia, co spowodowało konflikt z duchowieństwem świeckim. W związku z powyższym musiał on opuścić Orvieto i przybył do Perugii. Tam zmarł 28 marca 1285.
==Bibliografia==
==Bibliografia==
R. Fischner-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F.K. Seppelt i Klemens Loffler, Dzieje papieży, str. 269–270; J. Umiński, Historia Kościoła, t. I, s. 415.
R. Fischner-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F.K. Seppelt i Klemens Loffler, Dzieje papieży, str. 269–270; J. Umiński, Historia Kościoła, t. I, s. 415.

Wersja z 16:55, 12 paź 2019

Marcin IV (1210-1285), papież

Simone de Brion urodził się w 1210 roku niedaleko Angers w rodzinie szlacheckiej. Był archidiakonem i kanclerzem Rouen oraz skarbnikiem kościoła św. Marcina w Tours. W 1260 roku dzięki królowi Francji Ludwikowi IX został mianowany na urząd kanclerza i strażnika pieczęci królewskiej. Miał również objąć stolicę biskupią w Le Puy, aczkolwiek nie przyjął godności biskupiej. W 1261 roku papież Urban IV mianował go kardynałem jak również uczynił go legatem papieskim we Francji. Wybrano go na papieża 22 lutego 1281 podczas bardzo burzliwego konklawe w Viterbo, gdyż zebrani tam kardynałowie, przez półtora roku prowadzili ze sobą spór o wybór następcy Świętego Piotra. Ponadto Karol I Andegaweński, król Sycylii kazał uwięzić dwóch kardynałów Orsinich, a na tron papieski protegował Simona de Brie, który przyjął później imię Marcina IV. Przez cały swój pontyfikat poddany był władzy francuskich królów, w związku z czym Rzymianie wzbraniali się przed wpuszczeniem go do miasta, a intronizacja papieża musiała odbyć się w Orvieto. Za rządów Marcina IV cała władza w Państwie Kościelnym została powierzona Karolowi I Andegaweńskiemu, jak również zrezygnowano z planów zawarcia unii z Kościołem wschodnim. Ponadto w 1281 roku nałożył karę ekskomuniki na bizantyńskiego cesarza Michała VIII jako protektora herezji i zwolennika schizmy. Za pontyfikatu Marcina IV wybuchło również powstanie na Sycylii przeciwko Francuzom, do którego wezwały głosy dzwonów kościelnych przyzywających lud na nieszpory, stąd powstanie to nosi nazwę nieszpory sycylijskie. Rebelia ta przyniosła korzyść papiestwu, ponieważ uratowała go od zepchnięcia w niemoc polityczną i zależności od króla Andegawenów. Marcin IV był również przyjacielem i protektorem zakonów mendykanckich. W bulli Ad fractus uberes, wydanej 13 grudnia 1281 przyznał członkom zakonów żebraczych prawo głoszenia kazań i słuchania spowiedzi w parafiach bez specjalnego pozwolenia, co spowodowało konflikt z duchowieństwem świeckim. W związku z powyższym musiał on opuścić Orvieto i przybył do Perugii. Tam zmarł 28 marca 1285.

Bibliografia

R. Fischner-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F.K. Seppelt i Klemens Loffler, Dzieje papieży, str. 269–270; J. Umiński, Historia Kościoła, t. I, s. 415.