Maślon Wacław

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 21:25, 30 sie 2019 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Maślon Wacław (1810-1881), kanonik chełmiński

Urodził się 18 września 1810 w Opolu w rodzinie tkacza, gdzie odebrał bardzo religijne wychowanie. Już w szkole elementarnej przejawiał duże zainteresowanie muzyką i chętnie się nią zajmował. Od 1822 roku uczęszczał do gimnazjum w Opolu, gdzie poznał późniejszego biskupa chełmińskiego ks. Anastazego Sedlaga. W latach 1829-1830 uczył się w Gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu, a w 1834 roku zdał maturę w Gliwicach. Jeszcze w tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 10 marca 1838 przyjął święcenia kapłańskie. Niemal od razu został mianowany przez bpa Sedlaga wikariuszem tumskim, dyrygentem chóru, nauczycielem śpiewu i muzyki w szkole dla chłopców założonej przez biskupa, profesorem obrządków i śpiewu w seminarium pelplińskim oraz proboszczem parafii w Pelplinie. Dodatkowo był sekretarzem ordynariusza. Wszystkie te funkcje sprawował jednocześnie przez około trzynaście lat. Jako proboszcz zajął się odnowieniem wieży kościoła parafialnego oraz zainstalowaniem w 1849 roku dwóch nowych dzwonów kościelnych. Na własną prośbę chciał przejść do zwyczajnego duszpasterstwa parafialnego, dlatego 27 lutego 1851 został ustanowiony proboszczem w Swarzewie, zostając wkrótce dziekanem dekanatu puckiego. Już w 1853 roku został odwołany z parafii i w uznaniu zasług biskup mianował go kanonikiem chełmińskim oraz radcą konsystorza. Zaczął podupadać na zdrowiu i w 1861 roku był zmuszony zrezygnować z pełnionych obowiązków. Jako znawca muzyki i pedagog napisał podręcznik śpiewu gregoriańskiego z dodatkiem historycznym nt. śpiewu kościelnego. Był autorem muzyki do pieśni, które opublikowano w diecezjalnej książce do nabożeństwa w 1842 roku. Dodatkowo był współautorem rytuału diecezjalnego i przez dwadzieścia lat układał tzw. rubryki diecezji chełmińskiej. W czasie swojej długoletniej choroby zasłynął także z dobroczynności na rzecz uczącej się młodzieży i ludzi ubogich. Wspierał, mimo pozbawienia znacznej części dochodów w wyniku Kulturkampfu, urszulanki usunięte ze Śląska do Czech. Zmarł 15 sierpnia 1881 w Pelplinie. Konduktowi pogrzebowemu do katedry przewodniczył ks. prałat Prądzyński, a mowę pogrzebową wygłosił ks. prof. Ignacy Ograbiszewski.

Bibliografia

R. Frydrychowicz, Collegium Marianum w Pelplinie (1836-1858), cz. 1, Pelplin 1928, s. 51-54; „Pielgrzym" 1881, nr 94, s. 3; A. Mańkowski, Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Toruń 1928, s. 124-125.