Lubina Paweł

Z e-ncyklopedia

Lubina Paweł (1898-1966), proboszcz parafii św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich

Urodził się 28 kwietnia 1898 w Katowicach-Dębie w rodzinie rolniczej Franciszka i Filipiny z d. Legomińska. W kwietniu 1909 roku zdał egzamin wstępny do gimnazjum klasycznego w Katowicach. Po dwóch latach przeszedł do gimnazjum w Bytomiu, gdzie zamieszkał w bursie bpa wrocławskiego. W marcu 1918 roku zdał egzamin dojrzałości, następnie zapisał się na studia filozoficzne i teologiczne na Uniwersytet Wrocławski. Święcenia kapłańskie przyjął 17 marca 1923 z rąk kard. A. Bertrama. Prymicyjną mszę św. odprawił 2 kwietnia 1923 w kościele parafialnym w Dębie. W czasie studiów teologicznych interesował się szczególnie, jak sam o tym pisze, pedagogiką i prawem kanonicznym. W liście z 23 stycznia 1926, skierowanym do ówczesnego bpa A. Hlonda, prosił o zezwolenie na odbycie studiów prawniczych na KUL-u. Prośbę uzasadniał rozpoczętą już we Wrocławiu pracą doktorską u prof. Triebsa. Biskup katowicki nie mógł uwzględnić jego prośby ze względu na znaczny brak księży w dopiero co założonej diecezji.

W 44-letniej pracy kapłańskiej zajmował następujące stanowiska: po prymicjach pełnił zastępczo obowiązki wikarego w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Potem zajmował kolejno placówki wikarego w Goduli - do 1926 roku, w Knurowie - do 1927 roku, w Łagiewnikach - do 1927 roku, w Chorzowie w parafii św. Barbary - do 1931 roku, w Cieszynie (obecnie diecezja bielsko-żywiecka) jako kapelan sióstr boromeuszek - do 1932 roku, w Dąbrówce Małej - do 1937 roku.

Parafię św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich objął 2 czerwca 1937. Lata okupacji przetrwał szczęśliwie w Siemianowicach, choć Gestapo usiłowało pozbyć się go za wszelką cenę. Dzięki interwencji wikarusza generalnego ks. F. Strzyża wycofano wezwanie go do opuszczenia Siemianowic z dnia 17 września 1939. Dla sąsiadujących z parafią wspólnoty wizytek w Siemianowicach ks. Paweł Lubina ofiarował rzadko spotykane płaskorzeźby Drogi Krzyżowej (1947) i tabernakulum.

Przeszedł w stan spoczynku 19 grudnia 1964, mieszkał nadal na plebanii, którą sam z wielkim wysiłkiem wybudował w 1954 roku. Zmarł nagle na zawał serca w szpitalu w Siemianowicach w Wigilię Bożego Narodzenia 1966 roku. Pogrzeb odbył się 28 grudnia 1966 w Dębie. Zmarłego charakteryzowało szczególne zamiłowanie do studium zwłaszcza Pisma św. Miał bogaty księgozbiór. Interesowało go szczególnie duszpasterstwo młodzieży męskiej, czego dowodem jest jego praca duszpasterska wśród młodzieży męskiej na wszystkich zajmowanych placówkach.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Pawła Lubiny; WD 1927, nr 7-8, s. 50; 1930, nr 9, s. 101; J. Gawor , Nekrolog, WD 1967, 3-4, s. 61; Myszor, Historia diecezji, s. 417; Halor, Wędrówki po Siemianowicach...,; J. Dziwoki , Lubina Paweł (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego, t. 1, s. 155; Represje wobec duchowieństwa, s. 33, 40, 237, 256; Grajewski, Wygnanie, s. 148; Korespondencja Augusta Hlonda i Józefa Gawliny w latach 1924-1948, red. J. Myszor i J. Konieczny, Katowice 2003, s. 141, 147; Z. Janeczek, Siemianowicki słownik biograficzny, Katowice 1996, s. 130-131.