Ligoń Stanisław: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Stanisław Ligoń ukończył szkołę powszechną w Bytomiu. Następnie podjął pracę w księgarni, gdzie został gońcem. W międzyczasie uczęszczał na zajęcia z malarstwa, w kierunku którego żywił od dawna wielkie zainteresowanie. Terminował w zakładzie bytomskiego mistrza Zygmunta Majchrzakowskiego, a później w zakładzie Szpetkowskiego w Poznaniu. Pobierał lekcje w szkołach artystycznych w Krakowie i Berlinie. W Berlnie poznal swoja przyszłą żonę Wandę Geelhaar, córkę duńskiego, zamożnego posiadacza ziemskiego. Po ślubie, Stanisław i Wanda zamieszkali w Bytomiu, gdzie młody Ligoń pracował jako ilustrator dla kilku wydawnictw i prowadził ożywioną działalność społeczno-kulturalną (organizowanie chórów przy amatorskich zespołach teatralnych, reżyserowanie inscenizacji teatralnych i projektowanie scenografii). | Stanisław Ligoń ukończył szkołę powszechną w Bytomiu. Następnie podjął pracę w księgarni, gdzie został gońcem. W międzyczasie uczęszczał na zajęcia z malarstwa, w kierunku którego żywił od dawna wielkie zainteresowanie. Terminował w zakładzie bytomskiego mistrza Zygmunta Majchrzakowskiego, a później w zakładzie Szpetkowskiego w Poznaniu. Pobierał lekcje w szkołach artystycznych w Krakowie i Berlinie. W Berlnie poznal swoja przyszłą żonę Wandę Geelhaar, córkę duńskiego, zamożnego posiadacza ziemskiego. Po ślubie, Stanisław i Wanda zamieszkali w Bytomiu, gdzie młody Ligoń pracował jako ilustrator dla kilku wydawnictw i prowadził ożywioną działalność społeczno-kulturalną (organizowanie chórów przy amatorskich zespołach teatralnych, reżyserowanie inscenizacji teatralnych i projektowanie scenografii). | ||
Krótko po tym Ligoniowie przeprowadzili się do Mikołowa, gdzie Stanisław podjął pracę jako grafik w wydawnictwie [[Miarka Karol|Karola Miarki]] | Krótko po tym Ligoniowie przeprowadzili się do Mikołowa, gdzie Stanisław podjął pracę jako grafik w wydawnictwie [[Miarka Karol|Karola Miarki]]. W 1912 roku ukończył studia malarskie w krakowskiej ASP. Ligoniowie mieli pięć córek. | ||
W 1914 proboszcz parafii w Truskolasach zlecił | W 1914 proboszcz parafii w Truskolasach zlecił mu wykonanie polichromii w miejscowym kościele. Ligoń przyjął zlecenie i wyruszył pod Częstochowę z całą rodziną, gdzie zastała ich I wojna światowa. W Truskolasach założył szkołę i Dom Ludowy, z jego inicjatywy w okolicy powstało kilka bibliotek. W 1917 roku, po śmierci ojca, wrócił do Bytomia, został aresztowany, następnie zesłany do Raciborza na przeszkolenie wojskowe, w końcu wysłany do Flandrii. W armii niemieckiej spędził rok w pracowni fotograficznej oddziału topograficznego sztabu armii. | ||
Po zakończeniu wojny Ligoniowie przenieśli się do Częstochowy, a Stanisław podjął się pracy w Polskim Komisariacie Plebiscytowym w Bytomiu. Został także współredaktorem czasopisma satyrycznego"Kocynder". Stanisław Ligoń był autorem graficznego projektu uroczystego "Aktu pamiątkowego połączenia Górnego Śląska z Rzeczpospolitą", który został podpisany przez najważniejszych ówcześnie polityków 16 lipca 1922. | |||
Po plebiscycie, sprowadzil rodzinę z Częstochowy a sam został nauczycielem rysunku w katowickim gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Współpracował także jako scenograf z katowickim teatrem. W latach 1929-1934 szefował powołanej przez siebie Sekcji Teatrów Ludowych. Wspierał amatorski ruch teatralny na Gornym Śląsku. | |||
Po plebiscycie, sprowadzil rodzinę z Częstochowy a sam został nauczycielem rysunku w katowickim gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Współpracował także z teatrem | |||
W 1934 został po kilkuletniej współpracy, dyrektorem katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia. Prowadził stałą audycję "Bery i bojki"- w której opowiadał krótkie historyjki, gawędy i anegdoty gwarą śląską. Wkrótce zainicjował nowe słuchowisko "Przy żeleźnioku", które później przemianowano na "U Karlika gro muzyka". We współpracy z Aleksandrem Kubiczkiem, napisał i wydał dzieło "Wesele na Górnym Śląsku", które niedługo potem uroczyście zaprezentowano na deskach Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach. | W 1934 został po kilkuletniej współpracy, dyrektorem katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia. Prowadził stałą audycję "Bery i bojki"- w której opowiadał krótkie historyjki, gawędy i anegdoty gwarą śląską. Wkrótce zainicjował nowe słuchowisko "Przy żeleźnioku", które później przemianowano na "U Karlika gro muzyka". We współpracy z Aleksandrem Kubiczkiem, napisał i wydał dzieło "Wesele na Górnym Śląsku", które niedługo potem uroczyście zaprezentowano na deskach Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach. | ||
Został wybrany posłem na sejm RP z ramienia snacji. | Został wybrany posłem na sejm RP z ramienia snacji. Po okresie częstych przeprowadzek, osiadł w nowowybudowanym, dwupiętrowym domu, w Katowicach, przy ulicy Polnej 1 (obecnie Michała Szeligiewicza). | ||
Po okresie częstych przeprowadzek, osiadł w nowowybudowanym, dwupiętrowym domu, w Katowicach, przy ulicy Polnej 1 (obecnie Michała Szeligiewicza). | |||
Z okresu międzywojnia pochodzi wiele jego prac: "Obrona hotelu Lomnitz", "Bitwa na Górze św. Anny", polichromie "Motywy śląskie" w auli gimnazjum im. Adama Mickiewicza, oraz w kościele św. Barbary w Chorzowie. | |||
Po wojnie, we wrześniu 1946, powrócił na Śląsk, odmawiając tym samym wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Na decyzję tę wpłynęła tęsknota za rodziną. Został zaangażowany do pracy w Polskim Radio. Był współautorem cyklicznej audycji "Przy sobocie po robocie". | Na początku okupacji wyjechał do Budapesztu. Przebywając na Węgrzech, organizował struktury emigracyjne, angażując się w działalność m.in Komitetu Pomocy dla Uchodźców Polskich. Nastepnie został skierowany do Belgradu pod zmienionym nazwiskiem- jako Franiciszek Drużbacki. Tam organizował obóz osiedleńczego dla polskich uchodźców. W obliczu niemieckich interwencji w Belgradzie, dotarł do Palestyny. Tam założył dla żołnierzy śląskich Dom Polski, a dla ich rodzin - przedszkola i stołówki. Po wojnie, we wrześniu 1946, powrócił na Śląsk, odmawiając tym samym wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Na decyzję tę wpłynęła tęsknota za rodziną, która pozostała na Śląsku. Został zaangażowany do pracy w Polskim Radio. Był współautorem cyklicznej audycji "Przy sobocie po robocie". | ||
Był wieloletnim członkiem i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego. Należał do [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]], gdzie orędował gorąco za utworzeniem muzeum, poszukiwał siedziby, funduszy i eksponatów. W marcu 1929 utworzył Związek Zawodowy Artystów Plastyków na Śląsku. Powołano go także do zarządu Śląskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł 17 marca 1954. | Był wieloletnim członkiem i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego. Należał do [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]], gdzie orędował gorąco za utworzeniem muzeum, poszukiwał siedziby, funduszy i eksponatów. W marcu 1929 utworzył Związek Zawodowy Artystów Plastyków na Śląsku. Powołano go także do zarządu Śląskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł 17 marca 1954. | ||
Wersja z 16:28, 29 lis 2009
Stanisław Ligoń (1879-1954), artysta-malarz, społecznik
Urodził się 27 lipca 1879 roku w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów). Pochodził z bardzo zasłużonej dla Śląska rodziny. Był synem Jana Ligonia, kopalnianego maszynisty oraz Teresy z Podstawów. Dziadek Stanisława, Juliusz Ligoń był zaś jednym z najbardziej znanych poetów propagujących polskość na ziemiach śląskich.
Stanisław Ligoń ukończył szkołę powszechną w Bytomiu. Następnie podjął pracę w księgarni, gdzie został gońcem. W międzyczasie uczęszczał na zajęcia z malarstwa, w kierunku którego żywił od dawna wielkie zainteresowanie. Terminował w zakładzie bytomskiego mistrza Zygmunta Majchrzakowskiego, a później w zakładzie Szpetkowskiego w Poznaniu. Pobierał lekcje w szkołach artystycznych w Krakowie i Berlinie. W Berlnie poznal swoja przyszłą żonę Wandę Geelhaar, córkę duńskiego, zamożnego posiadacza ziemskiego. Po ślubie, Stanisław i Wanda zamieszkali w Bytomiu, gdzie młody Ligoń pracował jako ilustrator dla kilku wydawnictw i prowadził ożywioną działalność społeczno-kulturalną (organizowanie chórów przy amatorskich zespołach teatralnych, reżyserowanie inscenizacji teatralnych i projektowanie scenografii).
Krótko po tym Ligoniowie przeprowadzili się do Mikołowa, gdzie Stanisław podjął pracę jako grafik w wydawnictwie Karola Miarki. W 1912 roku ukończył studia malarskie w krakowskiej ASP. Ligoniowie mieli pięć córek.
W 1914 proboszcz parafii w Truskolasach zlecił mu wykonanie polichromii w miejscowym kościele. Ligoń przyjął zlecenie i wyruszył pod Częstochowę z całą rodziną, gdzie zastała ich I wojna światowa. W Truskolasach założył szkołę i Dom Ludowy, z jego inicjatywy w okolicy powstało kilka bibliotek. W 1917 roku, po śmierci ojca, wrócił do Bytomia, został aresztowany, następnie zesłany do Raciborza na przeszkolenie wojskowe, w końcu wysłany do Flandrii. W armii niemieckiej spędził rok w pracowni fotograficznej oddziału topograficznego sztabu armii.
Po zakończeniu wojny Ligoniowie przenieśli się do Częstochowy, a Stanisław podjął się pracy w Polskim Komisariacie Plebiscytowym w Bytomiu. Został także współredaktorem czasopisma satyrycznego"Kocynder". Stanisław Ligoń był autorem graficznego projektu uroczystego "Aktu pamiątkowego połączenia Górnego Śląska z Rzeczpospolitą", który został podpisany przez najważniejszych ówcześnie polityków 16 lipca 1922.
Po plebiscycie, sprowadzil rodzinę z Częstochowy a sam został nauczycielem rysunku w katowickim gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Współpracował także jako scenograf z katowickim teatrem. W latach 1929-1934 szefował powołanej przez siebie Sekcji Teatrów Ludowych. Wspierał amatorski ruch teatralny na Gornym Śląsku.
W 1934 został po kilkuletniej współpracy, dyrektorem katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia. Prowadził stałą audycję "Bery i bojki"- w której opowiadał krótkie historyjki, gawędy i anegdoty gwarą śląską. Wkrótce zainicjował nowe słuchowisko "Przy żeleźnioku", które później przemianowano na "U Karlika gro muzyka". We współpracy z Aleksandrem Kubiczkiem, napisał i wydał dzieło "Wesele na Górnym Śląsku", które niedługo potem uroczyście zaprezentowano na deskach Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach. Został wybrany posłem na sejm RP z ramienia snacji. Po okresie częstych przeprowadzek, osiadł w nowowybudowanym, dwupiętrowym domu, w Katowicach, przy ulicy Polnej 1 (obecnie Michała Szeligiewicza).
Z okresu międzywojnia pochodzi wiele jego prac: "Obrona hotelu Lomnitz", "Bitwa na Górze św. Anny", polichromie "Motywy śląskie" w auli gimnazjum im. Adama Mickiewicza, oraz w kościele św. Barbary w Chorzowie.
Na początku okupacji wyjechał do Budapesztu. Przebywając na Węgrzech, organizował struktury emigracyjne, angażując się w działalność m.in Komitetu Pomocy dla Uchodźców Polskich. Nastepnie został skierowany do Belgradu pod zmienionym nazwiskiem- jako Franiciszek Drużbacki. Tam organizował obóz osiedleńczego dla polskich uchodźców. W obliczu niemieckich interwencji w Belgradzie, dotarł do Palestyny. Tam założył dla żołnierzy śląskich Dom Polski, a dla ich rodzin - przedszkola i stołówki. Po wojnie, we wrześniu 1946, powrócił na Śląsk, odmawiając tym samym wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Na decyzję tę wpłynęła tęsknota za rodziną, która pozostała na Śląsku. Został zaangażowany do pracy w Polskim Radio. Był współautorem cyklicznej audycji "Przy sobocie po robocie".
Był wieloletnim członkiem i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego. Należał do Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku, gdzie orędował gorąco za utworzeniem muzeum, poszukiwał siedziby, funduszy i eksponatów. W marcu 1929 utworzył Związek Zawodowy Artystów Plastyków na Śląsku. Powołano go także do zarządu Śląskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł 17 marca 1954.
Bibliografia
J. Siebel, Stanisław Ligoń (1879-1954), Katowice 2006.