Krzemiński Tadeusz: Różnice pomiędzy wersjami
(uzupełnienie - kategoria) |
(dr) |
||
(Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
==Krzemiński Tadeusz OMI (1931-)== | ==Krzemiński Tadeusz OMI (1931-2016)== | ||
Urodził się 16 września 1931 w Mysłowicach-Brzęczkowicach w rodzinie Bronisława i Praksedy z d. Strzelewicz. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Obrze święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956. W latach 1957-1969 był misjonarzem ludowym na terenie Polski. Od 1959 roku do 1962 roku uczył matematyki w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach. W 1969 roku | Urodził się 16 września 1931 w Mysłowicach-Brzęczkowicach w rodzinie Bronisława i Praksedy z d. Strzelewicz. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Obrze święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956. W latach 1957-1969 był misjonarzem ludowym na terenie Polski. Od 1959 roku do 1962 roku uczył matematyki w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach. W 1969 roku został posłany na misje. Do 1983 roku był misjonarzem w Lam, Figuil, Guider w Kamerunie. W tym czasie był także członkiem rady diecezjalnej i wikariuszem bp. Y. Plumey w diecezji Garona. Ponadto przetłumaczył na język gidarski Nowy Testament i opracował podręczny słownik gidarsko-francuski i francusko-gidarski. W latach 80. XX wieku powrócił do Europy. W latach 1983-1985 był misjonarzem polonijnym w Denain (Francja) i od 1985 roku w Charleroi (Belgia). Od 1986 roku pozostawał moderatorem Bractwa [[Żywy Różaniec|Żywego Różańca]] na terenie Belgii i Luksemburga. Pierwszy radny Wiceprowincji Polskiej Oblatów we Francji, Belgii i Luksemburgu (1988-1991); reprezentant prowincji oblatów w Konferencji Europejskiej ds. misji (1984-1990); superior Dystryktu Belgijskiego (1987-1993); ekonom prowincjonalny oblatów (1997). 18 listopada 2005 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej. Autor książki ''Wspomnienia misjonarza'' (2004). W 2010 roku, już jako emeryt, przybył do Vaudricourt we Francji. Tam opiekował się domową kaplicą, sprawując posługę duszpasterską, był spowiednikiem wielu księży i sióstr zakonnych, aktywnie uczestniczył w życiu miejscowej wspólnoty. Zmarł 3 marca 2016 na zawał serca w domu zgromadzenia Vaudricourt. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
[http://wspolnotapolska.home.pl/swp2/indexab1b-2.html?id=kr51119] (dostęp: 23.08.2016). | [http://wspolnotapolska.home.pl/swp2/indexab1b-2.html?id=kr51119] (dostęp: 23.08.2016); [https://misyjne.pl/temat/o-tadeusz-krzeminski-omi] (dostęp: 27.02.2022) | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} |
Aktualna wersja na dzień 12:27, 27 lut 2022
Krzemiński Tadeusz OMI (1931-2016)
Urodził się 16 września 1931 w Mysłowicach-Brzęczkowicach w rodzinie Bronisława i Praksedy z d. Strzelewicz. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Obrze święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956. W latach 1957-1969 był misjonarzem ludowym na terenie Polski. Od 1959 roku do 1962 roku uczył matematyki w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach. W 1969 roku został posłany na misje. Do 1983 roku był misjonarzem w Lam, Figuil, Guider w Kamerunie. W tym czasie był także członkiem rady diecezjalnej i wikariuszem bp. Y. Plumey w diecezji Garona. Ponadto przetłumaczył na język gidarski Nowy Testament i opracował podręczny słownik gidarsko-francuski i francusko-gidarski. W latach 80. XX wieku powrócił do Europy. W latach 1983-1985 był misjonarzem polonijnym w Denain (Francja) i od 1985 roku w Charleroi (Belgia). Od 1986 roku pozostawał moderatorem Bractwa Żywego Różańca na terenie Belgii i Luksemburga. Pierwszy radny Wiceprowincji Polskiej Oblatów we Francji, Belgii i Luksemburgu (1988-1991); reprezentant prowincji oblatów w Konferencji Europejskiej ds. misji (1984-1990); superior Dystryktu Belgijskiego (1987-1993); ekonom prowincjonalny oblatów (1997). 18 listopada 2005 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej. Autor książki Wspomnienia misjonarza (2004). W 2010 roku, już jako emeryt, przybył do Vaudricourt we Francji. Tam opiekował się domową kaplicą, sprawując posługę duszpasterską, był spowiednikiem wielu księży i sióstr zakonnych, aktywnie uczestniczył w życiu miejscowej wspólnoty. Zmarł 3 marca 2016 na zawał serca w domu zgromadzenia Vaudricourt.
Bibliografia
[1] (dostęp: 23.08.2016); [2] (dostęp: 27.02.2022)
|