Kozak Walenty

Kozak Walenty SDB (1870-1954)

Urodził się 10 lutego 1870 w Karbiu k. Bytomia w rodzinie Jana i Anny z d. Kierzniak. Pochodził z małorolnej, wielodzietnej śląskiej rodziny. Jako młodzieniec podjął pracę zarobkową w kopalni, a następnie odbył służbę wojskową w specjalnym pułku cesarskim w Berlinie. W październiku 1895 roku przyjechał do zakładu salezjańskiego dla Polaków w Lombriasco. Nowicjat odbył w Ivrei i tam 1 października 1899 złożył pierwszą profesję zakonną. Teologię studiował prywatnie w Oświęcimiu, a 25 marca 1904 w Krakowie bp Anatol Nowak wyświęcił go na księdza. Pracował w trudnych warunkach na organizujących się placówkach salezjańskich w Daszawie k. Stryja (1904-1909), Różanymstoku (1919-1921), Skawie (1922-1926), Lutomiersku (1926-1930). Wszędzie odznaczał się umiejętnościami organizacyjnymi i jednocześnie był przykładem pracowitości i zaangażowania w pracy. Podczas pobytu w Skawie (1934-1945) zbudował kościół ku czci Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Aresztowany 9 lipca 1942 w Skawie, więziony w Nowym Targu, a potem w Zakopanem, zwolniony 22 lipca 1942. Zmarł 16 lutego 1954 w Pogrzebieniu.

Bibliografia

J. Pietrzykowski, Współtwórcy "salezjańskiego Przemyśla", "Seminare. Poszukiwania naukowo-pastoralne”, t. 25 (2008), s. 462; A. Ziobro, Wspomnienie pośmiertne o śp. ks. Walentym Kozaku, Pogrzebień 1954, s. 1-3 (mps); Nekrolog Salezjanów Polskich 1891-1976, s. 55; W. Kozak, Od gimnazjum do inspektora, [w:] Kardynał August Hlond. Prymas Polski. Współcześni wspominają Sługę Bożego kard. Augusta Hlonda, Poznań 1993, s. 35-44; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1977, s. 141-142.