Kowolik Piotr

Z e-ncyklopedia
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Kowolik Piotr (1888-1957), proboszcz w Kończycach

Kowolikpiotr11.jpg

Urodził się 22 lutego 1888 w Komprachcicach k. Opola w rodzinie zagrodnika Jana i Jadwigi z d. Popiołek. W 1903 roku rozpoczął naukę w gimnazjum w Koźlu. Jednak po dwóch latach przeniósł się do gimnazjum w Bytomiu, gdzie 21 marca 1911 zdał egzamin dojrzałości. W Bytomiu należał do „Elsów". Po maturze został przyjęty na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Tam był aktywnym członkiem „Swoich" i „Zetu"- tajnych polskich organizacji. 13 czerwca 1915 przyjął święcenia kapłańskie.

Jako wikariusz pracował w Radlinie (2 sierpnia 1915 - 19 grudnia 1916), następnie w Berlinie-Weissensee, skąd w 1917 roku za jawne organizowanie ośrodka polskiego został przeniesiony do Ostrożnicy k. Opola. Tam pełnił urząd administratora parafii. W styczniu 1920 roku został mianowany wikarym w Sobieszowicach. Z powodu niepokojów na tle narodowościowym musiał na wiosnę 1922 roku opuścić parafię. Został zatrudniony na stanowisku kierownika. Następnie pracował jako katecheta w seminarium nauczycielskim męskim w Tarnowskich Górach. 28 czerwca 1928 bp katowicki zatwierdził ks. Kowolika na stanowisku proboszcza w Czuchowie. 29 maja 1934 objął parafię w Bełku.

Był administratorem (od 21 grudnia 1937), a następnie proboszczem (od lutego 1938 roku) w Kończycach k. Zabrza. W czasie okupacji dwukrotnie aresztowany. 20 maja 1940 wywieziony do Dachau, a 25 czerwca tego roku do Gusen. 3 września 1943 zwolniony pod warunkiem pozostania pod nadzorem policyjnym w obrębie Rzeszy Niemieckiej. Do zakończenia działań wojennych pracował w Berlinie-Weissensee. Po wojnie powrócił do Kończyc.

W 1953 roku otrzymał z rąk wikariusza kapitulnego ks. Filipa Bednorza nominację na wikariusza generalnego w czasie wygnania biskupów. Atakował kurię diecezjalną i bpa Adamskiego "za próbę rozbicia jedności ludu śląskiego". Był przewodniczącym katowickiej oddziału Komitetu Intelektualistów i Działaczy Katolickich związanego z PAX-em. W 1954 roku został przeniesiony do parafii św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie. 29 stycznia 1957 zlecono mu administrację parafii w Żyglinie. Zmarł nagle 26 października 1957. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1952 roku i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1953 roku oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1954 roku.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Piotra Kowolika; AAN Warszawa, Wykaz, s. 35; Schematyzm (1924-1958); F. Maroń, Nekrolog, WD 1975, nr 5-8, s. 107; Grajewski, Wygnanie, s. 97, 105, 107, 153-154, 157, 161, 183, 221; Gwóźdź, Udział duchowieństwa, s. 202; Martyrologium, s. 184-185; Myszor, Historia diecezji, s. 420 i nn; Represje wobec duchowieństwa, s. 66, 130; WD 1928, nr 7, s. 50; 1957, nr 11-12, s. 186; Weiler, s. 370; A. Grajewski, Twój Gość, s. 75; Kościół Bożego Ciała w Zabrzu-Kończycach (1919-1999), zebrały G. Leksy i B. Stich, Zabrze 1999, s. 8.