Kompalla Norbert: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
Linia 2: Linia 2:


Urodził się 29 maja 1907 w Orzegowie w rodzinie górniczej Józefa i Klary z domu Łukaszczyk. Uczęszczał do szkoły podstawowej przy ul. Bytomskiej 45 w Orzegowie. W 1921 roku wstąpił do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie, a w 1924 roku wstąpił do [[Zgromadzenie Księży Misjonarzy - historia|Zgromadzenia Księży Misjonarzy]] w Krakowie, gdzie w maju 1928 zdał maturę. Święcenia kapłańskie przyjął w 1931 roku. Od lipca 1933 do sierpnia 1934 roku studiował w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gregoriańskim w zakresie prawa kanonicznego. Niemal od razu po powrocie do Polski otrzymał obediencję do domu misjonarskiego w Czerniowcach na terenie ówczesnej Rumunii (od 1940 roku Ukraina), gdzie wyjechał pod koniec  sierpnia 1934 roku. 19 października 1935 rozpoczął pracę w Instytucie Teologicznym w Krakowie jako wykładowca historii Kościoła. Z czasem uczył również alumnów prawa kanonicznego, teologii moralnej szczegółowej i socjologii. Jak wielu profesorów i wychowawców Instytutu pełnił dodatkowe funkcje. Pracował jako duszpasterz w Domu Ubogich przy ul. Warszawskiej w Krakowie oraz kapelan braci albertynów na Kazimierzu.  
Urodził się 29 maja 1907 w Orzegowie w rodzinie górniczej Józefa i Klary z domu Łukaszczyk. Uczęszczał do szkoły podstawowej przy ul. Bytomskiej 45 w Orzegowie. W 1921 roku wstąpił do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie, a w 1924 roku wstąpił do [[Zgromadzenie Księży Misjonarzy - historia|Zgromadzenia Księży Misjonarzy]] w Krakowie, gdzie w maju 1928 zdał maturę. Święcenia kapłańskie przyjął w 1931 roku. Od lipca 1933 do sierpnia 1934 roku studiował w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gregoriańskim w zakresie prawa kanonicznego. Niemal od razu po powrocie do Polski otrzymał obediencję do domu misjonarskiego w Czerniowcach na terenie ówczesnej Rumunii (od 1940 roku Ukraina), gdzie wyjechał pod koniec  sierpnia 1934 roku. 19 października 1935 rozpoczął pracę w Instytucie Teologicznym w Krakowie jako wykładowca historii Kościoła. Z czasem uczył również alumnów prawa kanonicznego, teologii moralnej szczegółowej i socjologii. Jak wielu profesorów i wychowawców Instytutu pełnił dodatkowe funkcje. Pracował jako duszpasterz w Domu Ubogich przy ul. Warszawskiej w Krakowie oraz kapelan braci albertynów na Kazimierzu.  
Jego działalność została zauważona przez hitlerowców i była powodem aresztowania. Przez sześć miesięcy o. Kompalla był przesłuchiwany i torturowany w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. 30 sierpnia 1940 został przewieziony do [[Obóz koncentracyjny - Auschwitz|Auschwitz]], a 12 grudnia do [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]]. Ciągła praca przy niskiej temperaturze i tortury zrujnowały jego organizm sprawiając, że nie był w stanie wykonywać narzuconych prac. Dlatego został przeznaczony do transportu inwalidów i przewieziony do Harthaim w Austrii, gdzie został zamordowany w komorze gazowej 1 grudnia 1942.
Jego działalność została zauważona przez hitlerowców i była powodem aresztowania. Przez sześć miesięcy o. Kompalla był przesłuchiwany i torturowany w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. 30 sierpnia 1940 został przewieziony do [[Obóz koncentracyjny - Auschwitz|Auschwitz]], a 12 grudnia 1940 do [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]]. Ciągła praca przy niskiej temperaturze i tortury zrujnowały jego organizm sprawiając, że nie był w stanie wykonywać narzuconych prac. Dlatego został przeznaczony do transportu inwalidów i przewieziony do Harthaim w Austrii, gdzie został zamordowany w komorze gazowej 1 grudnia 1942.
W 2003 roku został włączony w drugi proces beatyfikacyjny męczenników II wojny światowej.
W 2003 roku został włączony w drugi proces beatyfikacyjny męczenników II wojny światowej.



Wersja z 22:11, 10 lis 2019

Kompalla (Kąpała) Norbert CM (1907-1942), sługa Boży

Urodził się 29 maja 1907 w Orzegowie w rodzinie górniczej Józefa i Klary z domu Łukaszczyk. Uczęszczał do szkoły podstawowej przy ul. Bytomskiej 45 w Orzegowie. W 1921 roku wstąpił do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie, a w 1924 roku wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie, gdzie w maju 1928 zdał maturę. Święcenia kapłańskie przyjął w 1931 roku. Od lipca 1933 do sierpnia 1934 roku studiował w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gregoriańskim w zakresie prawa kanonicznego. Niemal od razu po powrocie do Polski otrzymał obediencję do domu misjonarskiego w Czerniowcach na terenie ówczesnej Rumunii (od 1940 roku Ukraina), gdzie wyjechał pod koniec sierpnia 1934 roku. 19 października 1935 rozpoczął pracę w Instytucie Teologicznym w Krakowie jako wykładowca historii Kościoła. Z czasem uczył również alumnów prawa kanonicznego, teologii moralnej szczegółowej i socjologii. Jak wielu profesorów i wychowawców Instytutu pełnił dodatkowe funkcje. Pracował jako duszpasterz w Domu Ubogich przy ul. Warszawskiej w Krakowie oraz kapelan braci albertynów na Kazimierzu. Jego działalność została zauważona przez hitlerowców i była powodem aresztowania. Przez sześć miesięcy o. Kompalla był przesłuchiwany i torturowany w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. 30 sierpnia 1940 został przewieziony do Auschwitz, a 12 grudnia 1940 do Dachau. Ciągła praca przy niskiej temperaturze i tortury zrujnowały jego organizm sprawiając, że nie był w stanie wykonywać narzuconych prac. Dlatego został przeznaczony do transportu inwalidów i przewieziony do Harthaim w Austrii, gdzie został zamordowany w komorze gazowej 1 grudnia 1942. W 2003 roku został włączony w drugi proces beatyfikacyjny męczenników II wojny światowej.

Bibliografia

„Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego a’Paulo” 1928, nr 2; 1933, nr 3; 1933, nr 4; 1934, nr 1; 1934, nr 2; 1934, nr 4; 1935, nr 4; 1937, nr 1-2; 1937 nr 3-4; 1938, nr 4; P. Łazarski, Spacer ku śmierci, GN 2012, nr 11, (dodatek katowicki), s. III; P. Łazarski, Strzec się - Polak!: ks. Norbert Kompalla CM, GN 2012, nr 38, (dodatek katowicki), s. IV-V; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 367-368.