Klapuch Gustaw

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 23:09, 5 sty 2018 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (uzupełnienie - kategoria)

Klapuch Gustaw (1929-2006), historyk, proboszcz parafii św. Józefa w Tarnowskich Górach

Klapuch.jpg

Urodził się 27 sierpnia 1929 w Wodzisławiu Śląskim, w rodzinie Wincentego i Pauliny z d. Zbieszczyk. W czasie okupacji uczęszczał do niemieckiego prywatnego gimnazjum w Kietrzu (1943-1945), a następnie do polskiego gimnazjum w Rybniku (1945-1947). Po maturze studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1947-1952. W latach 1952-53 był katechetą w Jedłowniku i Turzy oraz pracownikiem zakładów ceramicznych w Wodzisławiu. Doktorat z teologii uzyskał w 1954 roku, a 29 czerwca 1954 otrzymał święcenia kapłańskie.

Był wikarym w Szopienicach-Dąbrówce Małej (1954-1955), w Katowicach-Piotrowicach (1955-1956); katechetą w Liceum Muzycznym, Liceum Pedagogicznym, Szkole Medycznej w Katowicach (1956-1958); wykładowcą historii Kościoła w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie (1958-1970) i w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1967-1970). W okresie Soboru Watykańskiego II (1961-1965) prowadził spotkania dialogowe dla inteligencji i studentów na terenie diecezji katowickiej, a w okresie posoborowym (1965-1970) także w większych miastach Polski (m.in. w Warszawie, Poznaniu, Łodzi). Był jednym z inicjatorów tzw. ruchu bazowego w Polsce i animatorem pierwszych polskich kościelnych grup nieformalnych, skupionych później w Ruchu Wspólnej Drogi. W 1970 roku bp Herbert Bednorz wycofał mu prawo wykładania w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie i mianował go rektorem stacji duszpasterskiej w Tarnowskich Górach, a po przekształceniu placówki w parafię św. Józefa Robotnika, w 1981 roku został jej proboszczem.

W czasie stanu wojennego był organizatorem ośrodka pomocy dla represjonowanych politycznie i Mszy św. za Ojczyznę w ziemi tarnogórskiej, za co otrzymał we wrześniu 2000 roku złoty medal zarządu regionu śląsko-dąbrowskiego "Solidarności". W 1982 roku utworzył w Tarnowskich Górach duszpasterstwo ludzi pracy. W latach osiemdziesiątych w okresie kryzysu ekonomicznego był inicjatorem szeroko zakrojonej akcji pomocy dla ludności i twórcą największej na Górnym Śląsku przyparafialnej apteki. Po reaktywacji "Caritas" został mianowany jego dyrektorem w rejonie tarnogórskim oraz wizytatorem nauki religii. Z funkcji tych zrezygnował po przekroczeniu 65 roku życia. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych organizował wiele pielgrzymek zagranicznych. W 1992 roku został mianowany przez biskupa gliwickiego członkiem Rady Duszpasterskiej i Gremium Konsultorów diecezji gliwickiej. Zmarł 12 sierpnia 2006. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Czyżowicach.

Bibliografia

G. Klapuch, Ścieżka na wspólnej drodze. Wspomnienia oraz wybór kazań, przemówień i referatów, Tarnowskie Góry 2006; J. Myszor, Formacja historyczna duchowieństwa śląskiego w XIX i XX wieku. Wykładowcy i podręczniki, [w:] Dydaktyka teologii, red. K. Sosna, Katowice 2006, s. 101-120.