Kalla Stanisław: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 05:33, 14 gru 2009

Kalla Stanisław (1887-1943), misjonarz ludowy, historyk Zgromadzenia

Urodził się w dniu 13 listopada 1887 w Nowej Wsi w pobliżu Rudy Śląskiej, synem górnika Józefa i Agnieszki z domu Świerkała. Najpierw uczył się w sąsiedniej miejscowości Wirek, a od 1902 roku w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie na Nowej Wsi. W 1905 roku wstąpił do Zgromadzenia, a 27 września 1907 złożył śluby. W lipcu 1908 roku odebrał świadectwo dojrzałości w Liceum św. Anny w Krakowie. Po ukończeniu studium filozoficzno-teologicznego w Krakowie na Stradomiu. 2 lipca 1911 przyjął święcenia kapłańskie.

W latach 1912-1914 studiował historię polską i powszechną na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego; w pierwszym semestrze 1916/1917 roku uczęszczał na wykłady z historii sztuki. Przez sześć lat (1913-1919) uczył historii oraz geografii w Małym Seminarium w Krakowie na Nowej Wsi i równocześnie pracował przy miejscowym kościele. W 1914/1915 roku wyjeżdżał z posługą duszpasterską do polskich robotników sezonowych w Hildesheim i Hannowerze. W styczniu 1917 roku został wcielony do armii pruskiej, ale już w październiku tegoż roku wrócił do Krakowa i prowadził dalej zajęcia w Małym Seminarium. Po utworzeniu placówki misjonarskiej w Pabianicach (1919), został tam katechetą etatowym w szkołach powszechnych a równocześnie pracował w duszpasterstwie. W czasie plebiscytu śląskiego przez trzy tygodnie pracował w komisariacie plebiscytowym.

W 1924 roku skierowany został do Krakowa na Kleparz, skąd w latach 1924-1926 wyjeżdżał na misje i rekolekcje. Kolejną jego placówką był misjonarski dom przy Małym Seminarium Arcybiskupim we Lwowie. Przez trzy lata (l926-1929) pełnił tam obowiązki prefekta i przygotował jednocześnie pracę doktorską z historii Kościoła, którą obronił w roku 1929 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1930 roku powrócił do Krakowa i do 1938 roku pracował na misjach i rekolekcjach jako dyrektor grupy misyjnej. Przejściowo uczył wtedy również patrologii i historii Kościoła w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. Jako dyrektor misji stale publikował w „Rocznikach Obydwóch Zgromadzeń..." cenne dla historii sprawozdania z przeprowadzonych misji i rekolekcji. Ostatnie lata (1938-1943) spędził w parafii św. Krzyża w Warszawie i tam zmarł 30 maja 1943. Pochowany został w misjonarskim grobowcu na Powązkach.

Gromadzone przez niego materiały do dziejów misjonarzy w Polsce, w tym i wypisy, jakie robił w archiwum domu macierzystego w Paryżu, uległy zniszczeniu podczas powstania warszawskiego.

Bibliografia

J. Dukała, Kalla Stanisław (biogram), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 253-256 (wraz z bibliografią przedmiotową i podmiotową).

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
+== Kalla Stanisław (1887-1943), misjonarz ludowy, historyk Zgromadzenia ==
+Urodził się w dniu 13 listopada 1887 w Nowej Wsi w pobliżu Rudy Śląskiej, synem górnika Józefa i Agnieszki z domu Świerkała. Najpierw uczył się w sąsiedniej miejscowości Wirek, a od 1902 roku w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie na Nowej Wsi. W 1905 roku wstąpił do Zgromadzenia, a 27 września 1907 złożył śluby. W lipcu 1908 roku odebrał świadectwo dojrzałości w Liceum św. Anny w Krakowie. Po ukończeniu studium filozoficzno-teologicznego w Krakowie na Stradomiu. 2 lipca 1911 przyjął święcenia kapłańskie.
-== Kalla Stanisław (1887-1943), misjonarz ludowy, historyk Zgromadzenia ==
+W latach 1912-1914 studiował historię polską i powszechną na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego; w pierwszym semestrze 1916/1917 roku uczęszczał na wykłady z historii sztuki. Przez sześć lat (1913-1919) uczył historii oraz geografii w Małym Seminarium w Krakowie na Nowej Wsi i równocześnie pracował przy miejscowym kościele. W 1914/1915 roku wyjeżdżał z posługą duszpasterską do polskich robotników sezonowych w Hildesheim i Hannowerze. W styczniu 1917 roku został wcielony do armii pruskiej, ale już w październiku tegoż roku wrócił do Krakowa i prowadził dalej zajęcia w Małym Seminarium. Po utworzeniu placówki misjonarskiej w Pabianicach (1919), został tam katechetą etatowym w szkołach powszechnych a równocześnie pracował w duszpasterstwie. W czasie [[Plebiscyt i jego skutki|plebiscytu śląskiego]] przez trzy tygodnie pracował w komisariacie plebiscytowym.
-Urodził się w dniu 13 listopada 1887 w Nowej Wsi w pobliżu Rudy Śląskiej, synem górnika Józefa i Agnieszki z domu Świerkała. Najpierw uczył się w sąsiedniej miejscowości Wirek, a od roku 1902 w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie na Nowej Wsi. W 1905 roku wstąpił do Zgromadzenia, a 27 września 1907 złożył śluby. W lipcu 1908 roku odebrał świadectwo dojrzałości w Liceum św. Anny w Krakowie. Po ukończeniu studium filozoficzno-teologicznego w Krakowie na Stradomiu. 2 lipca 1911 przyjął święcenia kapłańskie.
+W 1924 roku skierowany został do Krakowa na Kleparz, skąd w latach 1924-1926 wyjeżdżał na misje i rekolekcje. Kolejną jego placówką był misjonarski dom przy Małym Seminarium Arcybiskupim we Lwowie. Przez trzy lata (l926-1929) pełnił tam obowiązki prefekta i przygotował jednocześnie pracę doktorską z historii Kościoła, którą obronił w roku 1929 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1930 roku powrócił do Krakowa i do 1938 roku pracował na misjach i rekolekcjach jako dyrektor grupy misyjnej. Przejściowo uczył wtedy również patrologii i historii Kościoła w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. Jako dyrektor misji stale publikował w „Rocznikach Obydwóch Zgromadzeń..." cenne dla historii sprawozdania z przeprowadzonych misji i rekolekcji.
-W latach 1912-1914 studiował historię polską i powszechną na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego; w pierwszym semestrze 1916/1917 r. uczęszczał na wykłady z historii sztuki. Przez sześć lat (1913-1919) uczył historii oraz geografii w Małym Seminarium w Krakowie na Nowej Wsi i równocześnie pracował przy miejscowym kościele. W 1914/1915 roku wyjeżdżał z posługą duszpasterską do polskich robotników sezonowych w Hildesheim i Hannowerze. W styczniu 1917 roku został wcielony do armii pruskiej, ale już w październiku tegoż roku wrócił do Krakowa i prowadził dalej zajęcia w Małym Seminarium. Po utworzeniu placówki misjonarskiej w Pabianicach (1919), został tam katechetą etatowym w szkołach powszechnych a równocześnie pracował w duszpasterstwie. W czasie plebiscytu śląskiego przez trzy tygodnie pracował w komisariacie plebiscytowym.
-W 1924 r. skierowany został do Krakowa na Kleparz, skąd w latach 1924-1926 wyjeżdżał na misje i rekolekcje. Kolejną jego placówką był misjonarski dom przy Małym Seminarium Arcybiskupim we Lwowie. Przez trzy lata (l926-1929) pełnił tam obowiązki prefekta i przygotował jednocześnie pracę doktorską z historii Kościoła, którą obronił w roku 1929 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1930 roku powrócił do Krakowa i do roku 1938 pracował na misjach i rekolekcjach jako dyrektor grupy misyjnej. Przejściowo uczył wtedy również patrologii i historii Kościoła w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. Jako dyrektor misji stale publikował w „Rocznikach Obydwóch Zgromadzeń..." cenne dla historii sprawozdania z przeprowadzonych misji i rekolekcji.
 Ostatnie lata (1938-1943) spędził w parafii św. Krzyża w Warszawie i tam zmarł 30 maja 1943. Pochowany został w misjonarskim grobowcu na Powązkach.
 Gromadzone przez niego materiały do dziejów misjonarzy w Polsce, w tym i wypisy, jakie robił w archiwum domu macierzystego w Paryżu, uległy zniszczeniu podczas powstania warszawskiego.