Kaczmarczyk Karol

Kaczmarczyk Karol OFM (1905-1983), imię zakonne Wojciech

Urodził się 7 stycznia 1905 w Siemianowicach Śląskich w rodzinie Franciszka i Filipiny z d. Marek. 29 września 1922 rozpoczął nowicjat. Studia filozoficzne odbył w Miejskiej Górce (1923-1925), a studia teologiczne w Prowincji św. Elżbiety w Fuldzie (1925-1929). Profesję wieczystą złożył 17 grudnia 1926 w Fuldzie na ręce o. Serafina Biehla. Święcenia kapłańskie przyjął 15 kwietnia 1928 z rąk bp. Jana Baptysty Sprolla. Po święceniach był prefektem Niższego Seminarium w Rybniku (1929-1931), a następnie w Kobylinie (1931-1934). W latach 1934-1937 był proboszczem i budowniczym kościoła tymczasowego w Chorzowie. W latach 1937-1939 był katechetą szkół podstawowych w Choczu. Następnie przebywał krótko w Miejskiej Górce. 15 lutego 1940 został aresztowany przez gestapo w klasztorze w Miejskiej Górce. W sierpniu tego samego roku wywieziono go do Poznania, a następnie z grupą ojców franciszkanów do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie (od 16 lipca 1940), a potem do Dachau . Szczęśliwie doczekał się wolności 29 kwietnia 1945. Po wojnie był w latach 1945-1948 gwardianem i proboszczem w Gliwicach (Prowincja św. Jadwigi), następnie gwardianem w Wejherowie (1948-1950), prezesem we Wschowie (1950-1956) i Jarocinie (1956-1959). W latach 1959-1961 przebywał w Bytomiu w charakterze katechety, następnie pełnił funkcję wikarego klasztoru w Wejherowie (1961-1962) oraz prezesa w Wieluniu (1962-1965). W latach 1965-1968 należał do klasztoru w Bytomiu, a od 1968 aż do śmierci do klasztoru w Opolu. Zmarł 17 listopada 1983 w Szpitalu Miejskim w Opolu. Został pochowany na cmentarzu miejskim w Opolu.

Bibliografia

W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 219-220; [1] (dostęp: 3.08.2016).