KIHAM

W październiku 1980 roku w Warszawie odbyło się spotkanie instruktorów reprezentujących różne ośrodki harcerskie w kraju. Podczas tego spotkania powołano Porozumienie Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego, przekształcone 22 listopada 1980 w Porozumienie Kręgów Harcerskich im. A. Małkowskiego (KIHAM). Porozumienie to zostało podpisane przez dziesięć ówcześnie istniejących Kręgów Założycieli. Statut Porozumienia zatwierdziła po długotrwałych negocjacjach Rada Naczelna ZHP 19 czerwca 1981. Najwyższą władzą KIHAM była Zbiórka Pełnomocników, a w okresie miedzy zbiórkami Rada Porozumienia składająca się z 15 do 25 członków. Organem wykonawczym było 3–osobowe prezydium z przewodniczącym, którego funkcje w latach 1980–1982 pełnił Stanisław Czopowicz. Do wiosny 1981 roku KIHAM zrzeszał ok. 1 tys. instruktorów z większości chorągwi.

W czerwcu 1981 roku opracowano „Zasady Porozumienia KIHAM”, a jako cel nadrzędny przyjęto odnowę moralną harcerstwa. KIHAM zaproponował, aby ZHP wrócił do tradycyjnej treści Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego. Postawa władz ZHP skłoniła instruktorów związanych z KIHAM do podjęcia prac nad stworzeniem samodzielnej organizacji.

Rada Porozumień KIHAM wielokrotnie ostro krytykowała władze Związku Harcerstwa Polskiego. Do ostrego konfliktu doszło wtedy, gdy KIHAM wydał wytyczne o stosowaniu przez członków Kręgu odmiennej od statutowej roty Przyrzeczenia Harcerskiego, zawierającej formułę „służyć Bogu i Polsce”. Po licznych próbach załagodzenia tego konfliktu uchwałą Rady Naczelnej ZHP w czerwcu 1983 rozwiązano Radę Porozumienia KIHAM.

Środowiska skupione w KIHAM, nie mogąc jawnie kontynuować swojej działalności, stworzyły nowy nurt oparty na strukturach Związku Harcerstwa Polskiego, zwany Ruchem Harcerskim. Za datę powstania nowej organizacji harcerskiej przyjęto datę drugiej pielgrzymkę Jana Pawła II do Polski w 1983 roku. Pracą Ruchu kierował od 1983 roku hm. Jerzy Parzyński, a w 1987 roku przewodniczącym RH został hm. Wojciech Wróblewski.

Podstawa pracy harcerzy związanych z RH było Przyrzeczenie Harcerskie podkreślające służbę Bogu, Polsce i bliźnim oraz opracowana na potrzeby harcerzy i instruktorów deklaracja ideowa, tzw. „Drogowskazy”. Jej realizacja włączyła harcerstwo do budowy demokratycznego i niepodległego Państwa Polskiego. Jesienią 1988 roku zapadła decyzja o ujawnieniu Ruchu wewnątrz ZHP, przekształceniu go w organizacje instruktorów i przyjęciu oficjalnej nazwy Ruch Harcerski Rzeczypospolitej.

Bibliografia

P. Zieliński, Duszpasterstwo harcerzy w diecezji katowickiej w latach 1981-1989, Katowice 2009, pr. mgr mps w Bibliotece WTL US w Katowicach; P. Larysz, Duszpasterstwo Związku Harcerstwa Polskiego w diecezji katowickiej w latach 1945-1989, [w:] Po ziemi naszej roześlem harcerzy… Z dziejów harcerstwa polskiego na Górnym Śląsku, red. K. Heska–Kwaśniewicz, Katowice 2007, s. 184-195.