Jan VII

Jan VII (zm. 707), papież

Z pochodzenia był Grekiem, natomiast urodził się w Rossano w Kalabrii. Jego ojciec był wysokim urzędnikiem administracji (cesarskiej) bizantyjskiej. Jan oprócz wszechstronnego wykształcenia, dzięki któremu cieszył się ogromnym szacunkiem, z wielkim zamiłowaniem interesował się także sztuką, co przyczyniło się do późniejszej zmiany w wyglądzie wielu kościołów rzymskich za jego panowania. Powstały rzymskie ikony zdobione freskami i mozaikami. Nim został wybrany na papieża zarządzał wówczas dobrami biskupów Rzymu przy via Appia. Wybrany papieżem 1 marca 705 roku. Jako głowa Kościoła nie miał jednak dobrych stosunków z władzą Bizancjum, a dokładniej mówiąc z samym cesarzem Justynianem II, który siłą i przemocą objął tron owego państwa. Na samym papieżu chciał wymusić uznanie obowiązujących w Rzymie Wschodnim dekretów. Choć papież sprawę zignorował, odsyłając je nie podpisane, cesarz jednakże odebrał owe zachowanie jako wyrażenie zgody. O wiele lepsze relacje nawiązał z królem Longobardów, Aripertem II, włączając się do odnowy klasztoru w Subiaco. Tym samym doprowadzając do odzysku dla Kościoła niektóre dobra podalpejskie. Zmarł 18 października 707 roku w Rzymie. Ciało pochowano w Bazylice św. Piotra przed ołtarzem Matki Bożej del Sudario, którego sam był pomysłodawcą.

Bibliografia

K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 83; T. Kaczmarek, Jan VII, w: Encyklopedia Katolicka, t. 7, Lublin 1997, kol. 827; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1996, s. 32.