Jan III

Z e-ncyklopedia

Jan III (zm. 574), papież

Catelinus urodził się w rodzinie arystokratycznej; jego ojciec był senatorem rzymskim i namiestnikiem prowincji. Przed wyborem na stolicę Piotrową pełnił posługę subdiakona, a następnie po śmierci Pelagiusza I, 17 lipca 561 został wybrany na papieża przyjmując imię Jan III. Na konsekrację musiał jednak czekać cztery miesiące, do czasu zatwierdzenia przez cesarza Justyniana I. Za jego pontyfikatu w 568 roku Italię najechał Alboin, król Longobardów. Armia cesarstwa nie stawiała im oporu, ponieważ cesarz Justyn II odwołał głównodowodzącego wojsk Narsesa ze względu na lud, który oskarżał go o bezlitosne pobieranie podatków. Aby zapewnić bezpieczeństwo papież udał się do Neapolu, aby przekonać Narsesa do powrotu do Rzymu i obrony miasta przed najeźdźcami. Powrót dowódcy wywołał jednak rozruchy wśród ludności. Aby nie uczestniczyć więcej w sporach politycznych papież wyjechał i zamieszkał przy kościele SS. Tiburtina e Valeriana (św. Tyburcjusza i Waleriana) przy via Appia. W czasie pobytu odnowił kościół i przebywał tam, aż do śmierci Narsesa pełniąc nadal wszystkie obowiązki pasterskie. Dzięki jego zasługom doszło do częściowego zakończenia schizmy spowodowanej sporem Trzech Rozdziałów, czyli pism o dwóch naturach Chrystusa. Przywrócił kontakty kościelne z Rawenną, Mediolanem i biskupstwami w Afryce. Jedynie w Akwilei biskup sprzeciwił się podporządkowaniu Stolicy Apostolskiej. Jan III konsekrował bazylikę SS. Filippo e Jacopo (św. Filipa i Jakuba, obecnie SS. Apostoli) oraz kazał ją przyozdobić mozaikami oraz obrazami. Zmarł 13 lipca 574 w Rzymie i został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.

Bibliografia

K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 62-63; J. Pałucki, Jan III, w: Encyklopedia Katolicka, t.7, Lublin 1997, kol. 826; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1996, s. 36.