Innocenty I

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 17:59, 14 sty 2020 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Św. Innocenty I (zm. 417), papież

Był synem i następcą papieża Anastazego I. Urodził się w Albano koło Rzymu, gdzie w czasie pontyfikatu ojca był jego diakonem. Został wybrany na papieża 21 grudnia 402. Był pełnym energii i śmiałym człowiekiem, posiadał wielkie zdolności, ale też władczy charakter. Gdy cesarstwo zachodniorzymskie rozpadało się przez najazdy barbarzyńskie Innocenty I zgłaszał dużo bardziej zasadnicze roszczenia niż jego poprzednicy. Okazało się, że został jednym z najwybitniejszych papieży pierwszych stuleci, czasami nazywany jest też pierwszym papieżem.

Na podstawie korespondencji Innocentego I (36 listów) m.in. do biskupów Galii i Italii żądał w myśl kanonów sardyckich, aby wszystko, co obowiązywało w Rzymie ustanowić dla całego patriarchatu normą, bez różnicy czy dotyczyło to dyscypliny czy doktryny ponieważ jak twierdził, wszystko co było w Kościele rzymskim, było zgodne z tradycją apostołów i Ojców Kościoła. Żądał również aby wszystkie ważniejsze spory były wytaczane przez Stolicę Apostolską. Rozwiązał problemy związane z liturgią i dyscypliną kościelną. W liście do Decentiusza pisze o kanonie mszy św., bierzmowaniu, którego udzielać mieli tylko biskupi, pokucie oraz namaszczeniu chorych. To od jego pontyfikatu biskupi, kapłani i diakoni nie mogli zawierać małżeństw już po wstąpieniu do stanu duchownego. Zabiegał o umocnienie idei prymatu, powołując się m.in. na Ewangelię św. Mateusza gdzie Chrystus daje Piotrowi obietnicę, że stworzy jako skała fundament Kościoła (Mt 16,18). Gmina rzymska uważała Piotra za swojego założyciela; apostołowie nie mogli przekazać następcom doświadczenia spotkania z Jezusem, ale przekazali im funkcje związane z urzędem apostolskim, bez czego Kościół nie mógłby dalej rozwijać się i wzrastać. Stawał po stronie Jana Chryzostoma, chociaż nie udało mu się zapobiec usunięciu go ze stolicy biskupiej. Taką jednak postawą zerwał stosunki kościelne z Aleksandrią gdzie patriarchą był Teofil – główny przeciwnik Jana Chryzostoma. Wspierał też Hieronima podczas gdy jego klasztory w Betlejem były niszczone i znieważane. Potępił Pelagiusza i Celestiusza, którzy w 411 roku w Afryce głosili poglądy, które zaprzeczały istnieniu grzechu pierworodnego przy czym wyolbrzymiały wolną wolę człowieka przy pomocy której człowiek może sam, dzięki swoim uczynkom dojść do zbawienia. Papież poparł Augustyna, biskupa Hippony oraz czterech innych biskupów afrykańskich, którzy zwrócili się do Stolicy Apostolskiej o potwierdzenie potępienia tej herezji. Żaden z poprzednich papieży nie wyraził tak jasno poglądu, że Stolica Apostolska posiada najwyższy autorytet nauczycielski.

Innocenty I po raz pierwszy wystąpił również jako przywódca polityczny udając się do Rawenny na spotkanie z cesarzem Honoriuszem, chciał zmienić jego politykę wobec Gotów by ocalić Rzym. Zanim jednak wrócił Wieczne Miasto zostało zdobyte przez wodza ariańskich Wizygotów – Alaryka, oszczędzono jedynie kościoły i bazyliki. Innocenty trzy lata po powrocie z Rawenny utworzył papieski wikariat w Tesalonikach w 415 roku upoważniając tamtejszego biskupa Rufusa do podejmowania decyzji dotyczących Kościoła na tym obszarze. Innocenty próbował zwalczać pogaństwo; doszło do oddania przez cesarza Teodozjusza II wszystkich pogańskich świątyń na Wschodzie chrześcijanom. Na Zachodzie cesarz Honoriusz pozbawił pogańskie świątynie dochodów. Zamieniono je w budynki użyteczności publicznej. Skutkiem tego w połowie VI wieku pogaństwo całkowicie na Zachodzie zanikło. Innocenty I zmarł w Rzymie 12 marca 417. Został pochowany na tym samym cmentarzu Poncjana przy Via Portuensis, gdzie pochowano jego ojca.

  • Kościół wspomina go 28 lipca.

Bibliografia

F.K. Seppelt, K. Löffler, tłum. J. Kozolubski, Dzieje papieży, Wydawnictwo polskie R. Wegnera, Poznań 1936; K. Dopierała, Księga papieży, Pallotinum, Poznań 1996; J.N.D. Kelly, tłum. T. Szafrański, Encyklopedia papieży, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1997.