Huchracki Józef: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
== Huchracki Józef OFM (1885-1942), imię zakonne Euzebiusz ==
== Huchracki Józef OFM (1885-1942), imię zakonne Euzebiusz, sługa Boży ==
[[Grafika:Huchracki Jozef.jpg|left|thumb|150px]]
[[Grafika:Huchracki Jozef.jpg|left|thumb|150px]]
Urodził się w Katowicach 15 października 1885 w rodzinie Piotra i Stanisławy z d. Bonczkowska. Rodzice pochodzili z Wielkopolski. Ojciec był stolarzem i pracował w kopalni „Ferdynand” („Katowice”, zamknięta w 1999 roku). Po maturze wstąpił do zakonu franciszkańskiego we Wrocławiu – Karłowicach. 8 kwietnia 1907 złożył śluby zakonne, a po 6- letnich studiach, złożył uroczyste śluby zakonne (16 kwiecień 1910). Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913 z rąk [[Kopp Georg|kard. Georga Koppa]]. W październiku 1914 roku został powołany do służby w wojsku pruskim. Dwa lata spędził na froncie wschodnim (nad Dźwiną), a następnie na froncie zachodnim, we Francji. Otrzymał odznaczenie wojskowe "Żelazny Krzyż" II klasy, jako proboszcz 37 Dywizji Piechoty. Po plebiscycie przeniósł się do tzw. komisariatu poznańskiego, który w 1929 roku uzyskał prawa prowincji - dziś pw. Wniebowzięcia NMP w Polsce z siedzibą w [[Franciszkanie - Panewniki|Katowicach Panewnikach]]. Był zwolennikiem [[Korfanty Wojciech|Wojciecha Korfantego]]. 16 czerwca 1938 został mianowany przełożonym klasztoru w Miejskiej Górce na Goruszkach k/ Rawicza.
Urodził się w Katowicach 15 października 1885 w rodzinie Piotra i Stanisławy z d. Bonczkowska. Rodzice pochodzili z Wielkopolski. Ojciec był stolarzem i pracował w kopalni „Ferdynand” („Katowice”, zamknięta w 1999 roku). Po maturze wstąpił do zakonu franciszkańskiego we Wrocławiu – Karłowicach. 8 kwietnia 1907 złożył śluby zakonne, a po 6- letnich studiach, złożył uroczyste śluby zakonne (16 kwiecień 1910). Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913 z rąk [[Kopp Georg|kard. Georga Koppa]]. W październiku 1914 roku został powołany do służby w wojsku pruskim. Dwa lata spędził na froncie wschodnim (nad Dźwiną), a następnie na froncie zachodnim, we Francji. Otrzymał odznaczenie wojskowe "Żelazny Krzyż" II klasy, jako proboszcz 37 Dywizji Piechoty. Po plebiscycie przeniósł się do tzw. komisariatu poznańskiego, który w 1929 roku uzyskał prawa prowincji - dziś pw. Wniebowzięcia NMP w Polsce z siedzibą w [[Franciszkanie - Panewniki|Katowicach Panewnikach]]. Był zwolennikiem [[Korfanty Wojciech|Wojciecha Korfantego]]. 16 czerwca 1938 został mianowany przełożonym klasztoru w Miejskiej Górce na Goruszkach k/ Rawicza.


W Goruszkach zastała go II wojna światowa. 15 lutego 1940 do klasztoru na Goruszkach przybyło poznańskie gestapo, które w klasztorze internowało zakonników i innych księży diecezjalnych.  Otrzymał propozycję zwolnienia za cenę podpisania tzw. volkslisty. Odmówił. 1 kwietnia 1941 nastąpiła likwidacja klasztoru na Goruszkach. Gestapo zabrało internowanych księży i zakonników z klasztoru i umieściło ich w klasztorze ojców benedyktynów w Lubiniu k. Kościana. Od 26 kwietnia 1941 o. Euzebiusz i dwaj inni zakonnicy znaleźli się również wśród internowanych w Lubiniu. Po likwidacji 6 października 1941 klasztoru w Lubiniu księża i zakonnicy zostali przewiezieni do Poznania do Fortu VII, a następnie 30 października 1941 zostali przetransportowani do [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]]. W obozie otrzymał numer 28240 i został przydzielony do bloku 28, izba 4. Zginął zagazowany w transporcie tzw. inwalidów z 5/6 maja 1942. Trwa proces beatyfikacyjny.
W Goruszkach zastała go II wojna światowa. 15 lutego 1940 do klasztoru na Goruszkach przybyło poznańskie gestapo, które w klasztorze internowało zakonników i innych księży diecezjalnych.  Otrzymał propozycję zwolnienia za cenę podpisania tzw. volkslisty. Odmówił. 1 kwietnia 1941 nastąpiła likwidacja klasztoru na Goruszkach. Gestapo zabrało internowanych księży i zakonników z klasztoru i umieściło ich w klasztorze ojców benedyktynów w Lubiniu k. Kościana. Od 26 kwietnia 1941 o. Euzebiusz i dwaj inni zakonnicy znaleźli się również wśród internowanych w Lubiniu. Po likwidacji 6 października 1941 klasztoru w Lubiniu księża i zakonnicy zostali przewiezieni do Poznania do Fortu VII, a następnie 30 października 1941 zostali przetransportowani do [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]]. W obozie otrzymał numer 28240 i został przydzielony do bloku 28, izba 4. Zginął zagazowany w transporcie tzw. inwalidów z 5/6 maja 1942. Trwa jego proces beatyfikacyjny.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 16:52, 9 mar 2016

Huchracki Józef OFM (1885-1942), imię zakonne Euzebiusz, sługa Boży

Huchracki Jozef.jpg

Urodził się w Katowicach 15 października 1885 w rodzinie Piotra i Stanisławy z d. Bonczkowska. Rodzice pochodzili z Wielkopolski. Ojciec był stolarzem i pracował w kopalni „Ferdynand” („Katowice”, zamknięta w 1999 roku). Po maturze wstąpił do zakonu franciszkańskiego we Wrocławiu – Karłowicach. 8 kwietnia 1907 złożył śluby zakonne, a po 6- letnich studiach, złożył uroczyste śluby zakonne (16 kwiecień 1910). Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913 z rąk kard. Georga Koppa. W październiku 1914 roku został powołany do służby w wojsku pruskim. Dwa lata spędził na froncie wschodnim (nad Dźwiną), a następnie na froncie zachodnim, we Francji. Otrzymał odznaczenie wojskowe "Żelazny Krzyż" II klasy, jako proboszcz 37 Dywizji Piechoty. Po plebiscycie przeniósł się do tzw. komisariatu poznańskiego, który w 1929 roku uzyskał prawa prowincji - dziś pw. Wniebowzięcia NMP w Polsce z siedzibą w Katowicach Panewnikach. Był zwolennikiem Wojciecha Korfantego. 16 czerwca 1938 został mianowany przełożonym klasztoru w Miejskiej Górce na Goruszkach k/ Rawicza.

W Goruszkach zastała go II wojna światowa. 15 lutego 1940 do klasztoru na Goruszkach przybyło poznańskie gestapo, które w klasztorze internowało zakonników i innych księży diecezjalnych. Otrzymał propozycję zwolnienia za cenę podpisania tzw. volkslisty. Odmówił. 1 kwietnia 1941 nastąpiła likwidacja klasztoru na Goruszkach. Gestapo zabrało internowanych księży i zakonników z klasztoru i umieściło ich w klasztorze ojców benedyktynów w Lubiniu k. Kościana. Od 26 kwietnia 1941 o. Euzebiusz i dwaj inni zakonnicy znaleźli się również wśród internowanych w Lubiniu. Po likwidacji 6 października 1941 klasztoru w Lubiniu księża i zakonnicy zostali przewiezieni do Poznania do Fortu VII, a następnie 30 października 1941 zostali przetransportowani do Dachau. W obozie otrzymał numer 28240 i został przydzielony do bloku 28, izba 4. Zginął zagazowany w transporcie tzw. inwalidów z 5/6 maja 1942. Trwa jego proces beatyfikacyjny.

Bibliografia

F. G. Pieprzyk, Huchracki Józef Euzebiusz (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. M. Pater, Katowice 1996, s. 141-142; W habicie, nie w mundurze, GN 2006, nr 11 ( dodatek katowicki), s. 5.