Hoszycki Alojzy

Z e-ncyklopedia

Hoszycki Alojzy OFM (1908-1969), imię zakonne Jacek, redaktor i wydawca

Urodził się 17 czerwca 1908 w Chorzowie Batorym (wówczas Bismarckhütte) w rodzinie Jana i Anny z d. Beluch. 29 lipca 1926 rozpoczął kanoniczny nowicjat w klasztorze franciszkanów w Wieluniu, gdzie również złożył pierwszą profesję czasową. Następnie odbył studia filozoficzno-teologiczne w Osiecznej, Miejskiej Górce i we Wronkach. 31 lipca 1930 złożył śluby wieczyste, a 7 maja 1933 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Walentego Dymka.

Po święceniach został skierowany do pracy w wydawnictwie franciszkańskim w Panewnikach, gdzie redagował niemieckojęzyczną wersję miesięcznika „Szkoła Seraficka” pt. Bei Sankt Franziskus. W latach 1935-1938 był duszpasterzem w Pakości, a następnie do wybuchu II wojny światowej w Wieluniu. Lata okupacji spędził w Pabianicach, gdzie do 1942 roku posługiwał jako kapelan sióstr zakonnych. Pod koniec 1942 roku ks. Roman Gradolewski zwrócił się do niego z propozycją objęcia parafii NMP w Pabianicach i pracy z katolikami języka niemieckiego. O. Hoszycki wahał się kilka tygodni, ale urząd objął na polecenie administratora apostolskiego w Poznaniu ks. Hilariusa Breitingera. Podejmując nowe zadania duszpasterskie był zmuszony podpisać volkslistę. Nie skupiał się jedynie na pracy z Niemcami, ale nielegalnie udzielał posług kapłańskich miejscowym Polakom. Wkrótce został aresztowany przez Gestapo pod zarzutem słuchania audycji radiowych. W więzieniu był bity.

Po zakończeniu wojny powrócił do Katowic, ale wkrótce został skierowany do pracy duszpasterskiej na Ziemiach Zachodnich. Wpierw pracował w Dziadowej Kłodzie k. Oleśnicy, a następnie, 25 sierpnia 1946, objął parafię w Łagiewnikach Dzierżoniowskich. Jego działalność była wnikliwie obserwowana przez służbę bezpieczeństwa. Został aresztowany 20 grudnia 1948. Jego przesłuchania odbywały się w Świdnicy i we Wrocławiu, gdzie był bity, a zeznania zostały w efekcie wymuszone. 30 sierpnia 1949 spreparowano akt oskarżenia, w którym został posądzony o współpracę z Niemcami oraz donoszenie na współwięźniów. Proces o. Hoszyckiego odbywał się w Łodzi od 6 września 1949. Obok niego na ławie oskarżonych zasiadł ks. R. Gradolewski. Podczas rozprawy o. Hoszycki odwołał wcześniejsze zeznania. Jednak po tygodniowym procesie obaj oskarżeni zostali skazani na karę śmierci i przepadek mienia. Pomimo starań o rewizję procesu w Sądzie Najwyższym zostały one odrzucone. Po orzeczeniu sądu o. Hoszycki przebywał w więzieniu w Sieradzu, a od 1954 roku we Wronkach. 17 października 1955 został zwolniony z więzienia, skąd przez Łódź udał się do klasztoru na Gruszkach w Miejskiej Górce. Został objęty amnestią z 27 kwietnia 1956. Po wyjściu z więzienia był człowiekiem bardzo znerwicowanym, co wciąż się pogłębiało. Ostatnie lata zaniemógł również na zdrowiu fizycznym, dlatego opiekowały się nim siostry franciszkanki w Krosnowicach. Tam zmarł 4 października 1969. Jest pochowany na cmentarzu zakonnym przy parafii Św. Ludwika Króla i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Panewnikach.

Bibliografia

H. Dłubis, Biogramy zmarłych współbraci Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych od 1924 do 2000. Katowice-Panewniki, 2001, s. 88; S. Ligarski. Jacek Alojzy Hoszycki OFM ofiara represji stalinowskich − studium przypadku, [w:] „Studia Franciszkańskie” 2006, t. 16, s. 201-212; W.T. Wójciak, Hoszycki Alojzy Jacek OFM (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, pod red. M. Patera, s. 141; W. Wójciak, Hoszycki Alojzy (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego, pod red. J. Myszora, t. 1, Katowice 1996, s. 81-82.