Honoriusz IV: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Honoriusz IV (ok. 1210-1287), papież== | ==Honoriusz IV (ok. 1210-1287), papież== | ||
Giacomo Savelii pochodził z arystokratycznej rzymskiej rodziny, spokrewnionej z [[Honoriusz III|papieżem Honoriuszem III]]. Studiował na Sorbonie w Paryżu. Przed swoim pontyfikatem obejmował ważne stanowiska kościelne: był kanonikiem kościoła katedralnego Chalons-sur-Marne i od 1261 roku kardynałem, uczestniczącym w przekazaniu tronu sycylijskiego Karolowi I Andegaweńskiemu. Po śmieci [[Marcin IV|papieża Marcina IV]], bez oficjalnie zwołanego konklawe został jednogłośnie powołany w Pamfilii na Stolicę Apostolską. W momencie obejmowania swojego urzędu miał już 75 lat i był sparaliżowany. Podczas swojego pontyfikatu wydał trzy [[Bulla|bulle]]: '' Quis loquetur potentias '' (dotyczyła stosunków kościelnych, prawa oraz przywilejów duchowieństwa); '' Iustitia et pax '' i '' Dilectus filius nobilis'', które regulowały sprawy cywilne w administracji na Sycylii. Jako papież, odpowiedzialny za czystość wiary i obyczajów, podejmował śmiałe decyzje. Potępił apostolików, zaś królowi węgierskiemu Władysławowi IV nakazał powtórnie przyjąć swoją porzuconą żonę Elżbietę. Zakony żebracze, a szczególnie dominikanów i [[Franciszkanie|franciszkanów]], obdarzał szczególnym szacunkiem i zaufaniem. Z tej przyczyny powierzył im opiekę i wyłączne prawo zajmowania się inkwizycją oraz chętnie nominował ich na biskupów. Liczył na rozwój chrześcijaństwa na Wschodzie - umożliwił duchowieństwu studiowanie języków orientalnych, otwierając w Paryżu katedrę języków wschodnich. Prowadził negocjacje z cesarzem Rudolfem I Habsburgiem, które dotyczyły ceremonii królewskiej koronacji. Zmarł w Rzymie 3 kwietnia 1287. | |||
Giacomo Savelii pochodził z arystokratycznej rzymskiej rodziny, spokrewnionej z [[Honoriusz III|papieżem Honoriuszem III]]. Studiował na Sorbonie w Paryżu. Przed swoim pontyfikatem obejmował ważne stanowiska kościelne: był kanonikiem kościoła katedralnego Chalons-sur-Marne i od 1261 roku kardynałem, uczestniczącym w przekazaniu tronu sycylijskiego Karolowi I Andegaweńskiemu. Po śmieci [[Marcin IV|papieża Marcina IV]], bez oficjalnie zwołanego konklawe został jednogłośnie powołany w Pamfilii na Stolicę Apostolską. W momencie obejmowania swojego urzędu miał już 75 lat i był sparaliżowany. Podczas swojego pontyfikatu wydał trzy [[Bulla|bulle]]: ''Quis loquetur potentias'' (dotyczyła stosunków kościelnych, prawa oraz przywilejów duchowieństwa); ''Iustitia et pax'' i ''Dilectus filius nobilis'', które regulowały sprawy cywilne w administracji na Sycylii. Jako papież, odpowiedzialny za czystość wiary i obyczajów, podejmował śmiałe decyzje. Potępił apostolików, zaś królowi węgierskiemu Władysławowi IV nakazał powtórnie przyjąć swoją porzuconą żonę Elżbietę. Zakony żebracze, a szczególnie dominikanów i [[Franciszkanie|franciszkanów]], obdarzał szczególnym szacunkiem i zaufaniem. Z tej przyczyny powierzył im opiekę i wyłączne prawo zajmowania się inkwizycją oraz chętnie nominował ich na biskupów. Liczył na rozwój chrześcijaństwa na Wschodzie - umożliwił duchowieństwu studiowanie języków orientalnych, otwierając w Paryżu katedrę języków wschodnich. Prowadził negocjacje z cesarzem Rudolfem I Habsburgiem, które dotyczyły ceremonii królewskiej koronacji. Zmarł w Rzymie 3 kwietnia 1287. | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
J. Dyl, Honoriusz IV, w: Encyklopedia katolicka, t. VI, Lublin 1993, kol. 1214; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F. Seppelt i K. Loffler, Dzieje papieży, Poznań 1936, s. 270. | J. Dyl, Honoriusz IV, [w:] Encyklopedia katolicka, t. VI, Lublin 1993, kol. 1214; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F. Seppelt i K. Loffler, Dzieje papieży, Poznań 1936, s. 270. | ||
{{Papież}} | {{Papież}} | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Papieże - H|Honoriusz IV]] | [[Kategoria:Papieże - H|Honoriusz IV]] | ||
[[Kategoria:Biografie - H]] | [[Kategoria:Biografie - H]] | ||
Wersja z 09:24, 20 sty 2019
Honoriusz IV (ok. 1210-1287), papież
Giacomo Savelii pochodził z arystokratycznej rzymskiej rodziny, spokrewnionej z papieżem Honoriuszem III. Studiował na Sorbonie w Paryżu. Przed swoim pontyfikatem obejmował ważne stanowiska kościelne: był kanonikiem kościoła katedralnego Chalons-sur-Marne i od 1261 roku kardynałem, uczestniczącym w przekazaniu tronu sycylijskiego Karolowi I Andegaweńskiemu. Po śmieci papieża Marcina IV, bez oficjalnie zwołanego konklawe został jednogłośnie powołany w Pamfilii na Stolicę Apostolską. W momencie obejmowania swojego urzędu miał już 75 lat i był sparaliżowany. Podczas swojego pontyfikatu wydał trzy bulle: Quis loquetur potentias (dotyczyła stosunków kościelnych, prawa oraz przywilejów duchowieństwa); Iustitia et pax i Dilectus filius nobilis, które regulowały sprawy cywilne w administracji na Sycylii. Jako papież, odpowiedzialny za czystość wiary i obyczajów, podejmował śmiałe decyzje. Potępił apostolików, zaś królowi węgierskiemu Władysławowi IV nakazał powtórnie przyjąć swoją porzuconą żonę Elżbietę. Zakony żebracze, a szczególnie dominikanów i franciszkanów, obdarzał szczególnym szacunkiem i zaufaniem. Z tej przyczyny powierzył im opiekę i wyłączne prawo zajmowania się inkwizycją oraz chętnie nominował ich na biskupów. Liczył na rozwój chrześcijaństwa na Wschodzie - umożliwił duchowieństwu studiowanie języków orientalnych, otwierając w Paryżu katedrę języków wschodnich. Prowadził negocjacje z cesarzem Rudolfem I Habsburgiem, które dotyczyły ceremonii królewskiej koronacji. Zmarł w Rzymie 3 kwietnia 1287.
Bibliografia
J. Dyl, Honoriusz IV, [w:] Encyklopedia katolicka, t. VI, Lublin 1993, kol. 1214; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F. Seppelt i K. Loffler, Dzieje papieży, Poznań 1936, s. 270.
| |||||
| |||||