Hadrian VI: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(nowe)
 
(dr)
Linia 1: Linia 1:
==papież Hadrian VI==
==Hadrian VI (1459-1523), papież==


Jego pełne imię to Adrian Floriszoon Boeyens. Urodził się w 1459 roku w Utrechcie, w Holandii. Pochodził z ubogiej rodziny. Urodził się jako syn cieśli okrętowego. Studia w Lowanium mógł podjąć dzięki stypendium. Został profesorem i rektorem uniwersytetu w Lowanium i uczył m.in. Erazma z Rotterdamu. Był wychowawcą Karola Habsburga (dziedzic Fernanda Katolickiego) i Karola V (regent Hiszpanii, przyszły cesarz). Adriaan, przyjąwszy święcenia kapłańskie, został biskupem Tortozy i wielkim inkwizytorem Aragonii i Nawary, potem Kastylii i Leonu. Następnie otrzymał godność kardynalską kościoła Santi Giovanni e Paolo w Rzymie w 1517 roku. Potem został regentem Hiszpanii. Z powodu "nienagannego życia" został wybrany 9 stycznia 1522 roku na papieża.  W Rzymie panowała epidemia dżumy i nikt nie przypuszczał, że papież zechce narażać się na niebezpieczeństwo. Nie oczekiwano go. Nie wysłano nawet koni. Wreszcie sam zdobył wierzchowca i wraz z ośmioma kardynałami przybył 28 sierpnia do świętego Pawła. Tam spędził noc. Nazajutrz powitali go przedstawiciele kurii. 1 sierpnia dokonano koronacji. Mieszkańcy Rzymu zaczęli pospiesznie wznosić łuk triumfalny na jego cześć, ale papież poprosił, żeby na tym poprzestali. Nie chciał być przyjęty jak imperator. Fakt, że papież miał odwagę pozostać w Rzymie ogarniętym epidemią, wywarł na mieszkańcach miasta ogromne wrażenie. Nie tak duże, żeby pogodzić się z obecnością Holendra w Watykanie, więc cudzoziemca, barbarzyńcy, człowieka surowych obyczajów, co dąży do uzdrowienia finansów, naprawy obyczajów Kurii i pozbycia się wszystkich żerujących na dworze papieskim pasożytów. Kardynałowie nie mogli sobie darować, że oddali tiarę komuś, kto tak poważnie traktuje misję kapłana i najwyższego duszpasterza. Bardzo odległe wydawały się czasy Leona X. Papież odznaczał się skromnością, oszczędnością, wiele wymagał od siebie i bliskich. Tym szczególnie różnił się od poprzedników. Próbował naprawić obyczaje dworu papieskiego, ale bezskutecznie.  Zdawało się, że był chyba jedynym na Watykanie człowiekiem, który myślał o reformie. Miał dwa główne cele: zwalczanie reformacji i zorganizowanie krucjaty przeciw Turkom. Chcąc załagodzić sytuację po wystąpieniu Lutra, wysłał swojego legata na sejm do Norymbergii, ukazując niebezpieczeństwo ze stron reformy luterańskiej i słabość Kościoła. Legatowi polecił zażądać przeprowadzenia nareszcie edyktu wormackiego, którym Luter został wyjęty spod prawa. Był do tego zmuszony uporem Marcina Lutra. Jednak kazał oznajmić, że chce usnąć wszystko, co wywoływało słuszne zgorszenie. To oświadczenie świadczy o poważnym i głębokim traktowaniu sprawy przez Hadriana VI. Instrukcja legata mówiła z zadziwiającą szczerością o powodach rozłamu i zepsucia Kościoła- Bóg dopuścił do prześladowania Kościoła dla grzechów ludzkich, szczególnie tych dla księży i prałatów, w kurii działo się wiele złego, a choroba przeszła z papieży na prałatów. Światowe życie kleru wzbudziło w nim odrazę. Przebiegając pałacowe komnaty, patrząc na ściany przyozdobione tkaninami i galerie pełne figur pogańskich bożków, wzdychał “To siedziba godna spadkobierców Konstantyna, nie zaś następcy Piotrowego”. Papież obiecał przeprowadzenie głębokich zmian w Kościele. Debata nie przyniosła oczekiwanych efektów.  
Jego pełne imię to Adrian Floriszoon Boeyens. Urodził się w 1459 roku w Utrechcie, w Holandii, w ubogiej rodzinie cieśli okrętowego. Studia w Lowanium mógł podjąć dzięki stypendium. Został profesorem i rektorem uniwersytetu w Lowanium i uczył m.in. Erazma z Rotterdamu. Był wychowawcą Karola Habsburga (dziedzic Fernanda Katolickiego) i Karola V (regent Hiszpanii, przyszły cesarz). Adrian, przyjąwszy święcenia kapłańskie, został biskupem Tortozy i wielkim inkwizytorem Aragonii i Nawary, potem Kastylii i Leonu. Następnie otrzymał godność kardynalską kościoła Santi Giovanni e Paolo w Rzymie w 1517 roku. Potem został regentem Hiszpanii. Z powodu "nienagannego życia" został wybrany 9 stycznia 1522 na papieża.  W Rzymie panowała epidemia dżumy i nikt nie przypuszczał, że papież zechce narażać się na niebezpieczeństwo. Nie oczekiwano go. Nie wysłano nawet koni. Wreszcie sam zdobył wierzchowca i wraz z ośmioma kardynałami przybył 28 sierpnia do świętego Pawła. Tam spędził noc. Nazajutrz powitali go przedstawiciele kurii. 1 sierpnia dokonano koronacji. Mieszkańcy Rzymu zaczęli pospiesznie wznosić łuk triumfalny na jego cześć, ale papież poprosił, żeby na tym poprzestali. Nie chciał być przyjęty jak imperator. Fakt, że papież miał odwagę pozostać w Rzymie ogarniętym epidemią, wywarł na mieszkańcach miasta ogromne wrażenie. Nie tak duże, żeby pogodzić się z obecnością Holendra w Watykanie, więc cudzoziemca, barbarzyńcy, człowieka surowych obyczajów, co dąży do uzdrowienia finansów, naprawy obyczajów Kurii i pozbycia się wszystkich żerujących na dworze papieskim pasożytów. Kardynałowie nie mogli sobie darować, że oddali tiarę komuś, kto tak poważnie traktuje misję kapłana i najwyższego duszpasterza. Bardzo odległe wydawały się czasy [[Leon X|Leona X]]. Papież odznaczał się skromnością, oszczędnością, wiele wymagał od siebie i bliskich. Tym szczególnie różnił się od poprzedników. Próbował naprawić obyczaje dworu papieskiego, ale bezskutecznie.  Zdawało się, że był chyba jedynym na Watykanie człowiekiem, który myślał o reformie. Miał dwa główne cele: zwalczanie reformacji i zorganizowanie krucjaty przeciw Turkom. Chcąc załagodzić sytuację po wystąpieniu Lutra, wysłał swojego legata na sejm do Norymbergii, ukazując niebezpieczeństwo ze stron reformy luterańskiej i słabość Kościoła. Legatowi polecił zażądać przeprowadzenia nareszcie edyktu wormackiego, którym Luter został wyjęty spod prawa. Był do tego zmuszony uporem Marcina Lutra. Jednak kazał oznajmić, że chce usnąć wszystko, co wywoływało słuszne zgorszenie. To oświadczenie świadczy o poważnym i głębokim traktowaniu sprawy przez Hadriana VI. Instrukcja legata mówiła z zadziwiającą szczerością o powodach rozłamu i zepsucia Kościoła - Bóg dopuścił do prześladowania Kościoła dla grzechów ludzkich, szczególnie tych dla księży i prałatów, w kurii działo się wiele złego, a choroba przeszła z papieży na prałatów. Światowe życie kleru wzbudziło w nim odrazę. Przebiegając pałacowe komnaty, patrząc na ściany przyozdobione tkaninami i galerie pełne figur pogańskich bożków, wzdychał '' To siedziba godna spadkobierców Konstantyna, nie zaś następcy Piotrowego''. Papież obiecał przeprowadzenie głębokich zmian w Kościele. Debata nie przyniosła oczekiwanych efektów.  


W roku 1521 zaczęła się zacięta walka między królem Franciszkiem I, królem francuskim i Karolem V. Tymczasem potęga turecka była coraz bardziej potężna, a to wymagało jedności wśród narodów chrześcijańskich. Turcy najpierw zdobyli Belgrad, potem Rodos. Hadrian ciągle zabiegał o doprowadzenie tych dwóch krajów do pokoju, aby potem wspólnymi siłami odeprzeć Turków. Obie strony chciały pozyskać papieża na swoją stronę. On zaś zachował bezstronność właśnie ze względu na ten wielki cel. Dopiero, gdy udało mu się pogodzić cesarza z Wenecją, Francja wzięła to pośrednictwo za pretekst do zerwania z papieżem. Wtedy on zawarł odporne przymierze z Karolem V.  
W roku 1521 zaczęła się zacięta walka między królem Franciszkiem I, królem francuskim i Karolem V. Tymczasem potęga turecka była coraz bardziej potężna, a to wymagało jedności wśród narodów chrześcijańskich. Turcy najpierw zdobyli Belgrad, potem Rodos. Hadrian ciągle zabiegał o doprowadzenie tych dwóch krajów do pokoju, aby potem wspólnymi siłami odeprzeć Turków. Obie strony chciały pozyskać papieża na swoją stronę. On zaś zachował bezstronność właśnie ze względu na ten wielki cel. Dopiero, gdy udało mu się pogodzić cesarza z Wenecją, Francja wzięła to pośrednictwo za pretekst do zerwania z papieżem. Wtedy on zawarł odporne przymierze z Karolem V.  
Hadrian VI zmarł 14 września 1523 roku. Krótki pontyfikat był łańcuchem nieszczęść i niepowodzeń. Nie wynikały z jego winy, ale z niepomyślnych warunków. Hiszpanie i Flamandowie oskarżali Rzymian o otrucie papieża. Zażądali dokonania sekcji zwłok, ale nie przyniosła oczekiwanego wyjaśnienia. Rzymska młodzież ozdobiła drzwi domu papieskiego medyka i wypisała na nich “Oswobodzicielowi Ojczyzny wdzięczny senat i lud Rzymu”. Najpierw był pochowany w kaplicy św. Andrzeja w Watykanie. Dziesięć lat później przeniesiono jego szczątki do Santa Maria dell' Anima, kościoła katolików niemieckich i holenderskich mieszkających w Rzymie.  
Hadrian VI zmarł 14 września 1523. Krótki pontyfikat był łańcuchem nieszczęść i niepowodzeń. Nie wynikały z jego winy, ale z niepomyślnych warunków. Hiszpanie i Flamandowie oskarżali Rzymian o otrucie papieża. Zażądali dokonania sekcji zwłok, ale nie przyniosła oczekiwanego wyjaśnienia. Rzymska młodzież ozdobiła drzwi domu papieskiego medyka i wypisała na nich “Oswobodzicielowi Ojczyzny wdzięczny senat i lud Rzymu”. Najpierw był pochowany w kaplicy św. Andrzeja w Watykanie. Dziesięć lat później przeniesiono jego szczątki do Santa Maria dell' Anima, kościoła katolików niemieckich i holenderskich mieszkających w Rzymie.  
==Bibliografia==
==Bibliografia==
Leksykon Papieży, ks. Władysław Węglarz, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008; Jean Mathieu-Rosay , Prawdziwe dzieje papieży. Od królestwa niebieskiego do królestw doczesnych, Wydawnictwo Al fine; F. Seppelt, Dzieje papieży, Poznań
Leksykon Papieży, ks. Władysław Węglarz, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008; Jean Mathieu-Rosay , Prawdziwe dzieje papieży. Od królestwa niebieskiego do królestw doczesnych, Wydawnictwo Al fine; F. Seppelt, Dzieje papieży, Poznań
 
{{Papież}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Papieże - H]]
[[Kategoria:Papieże - H]]
[[Kategoria:Biografie - H|Hadrian VI]]

Wersja z 20:10, 22 cze 2019

Hadrian VI (1459-1523), papież

Jego pełne imię to Adrian Floriszoon Boeyens. Urodził się w 1459 roku w Utrechcie, w Holandii, w ubogiej rodzinie cieśli okrętowego. Studia w Lowanium mógł podjąć dzięki stypendium. Został profesorem i rektorem uniwersytetu w Lowanium i uczył m.in. Erazma z Rotterdamu. Był wychowawcą Karola Habsburga (dziedzic Fernanda Katolickiego) i Karola V (regent Hiszpanii, przyszły cesarz). Adrian, przyjąwszy święcenia kapłańskie, został biskupem Tortozy i wielkim inkwizytorem Aragonii i Nawary, potem Kastylii i Leonu. Następnie otrzymał godność kardynalską kościoła Santi Giovanni e Paolo w Rzymie w 1517 roku. Potem został regentem Hiszpanii. Z powodu "nienagannego życia" został wybrany 9 stycznia 1522 na papieża. W Rzymie panowała epidemia dżumy i nikt nie przypuszczał, że papież zechce narażać się na niebezpieczeństwo. Nie oczekiwano go. Nie wysłano nawet koni. Wreszcie sam zdobył wierzchowca i wraz z ośmioma kardynałami przybył 28 sierpnia do świętego Pawła. Tam spędził noc. Nazajutrz powitali go przedstawiciele kurii. 1 sierpnia dokonano koronacji. Mieszkańcy Rzymu zaczęli pospiesznie wznosić łuk triumfalny na jego cześć, ale papież poprosił, żeby na tym poprzestali. Nie chciał być przyjęty jak imperator. Fakt, że papież miał odwagę pozostać w Rzymie ogarniętym epidemią, wywarł na mieszkańcach miasta ogromne wrażenie. Nie tak duże, żeby pogodzić się z obecnością Holendra w Watykanie, więc cudzoziemca, barbarzyńcy, człowieka surowych obyczajów, co dąży do uzdrowienia finansów, naprawy obyczajów Kurii i pozbycia się wszystkich żerujących na dworze papieskim pasożytów. Kardynałowie nie mogli sobie darować, że oddali tiarę komuś, kto tak poważnie traktuje misję kapłana i najwyższego duszpasterza. Bardzo odległe wydawały się czasy Leona X. Papież odznaczał się skromnością, oszczędnością, wiele wymagał od siebie i bliskich. Tym szczególnie różnił się od poprzedników. Próbował naprawić obyczaje dworu papieskiego, ale bezskutecznie. Zdawało się, że był chyba jedynym na Watykanie człowiekiem, który myślał o reformie. Miał dwa główne cele: zwalczanie reformacji i zorganizowanie krucjaty przeciw Turkom. Chcąc załagodzić sytuację po wystąpieniu Lutra, wysłał swojego legata na sejm do Norymbergii, ukazując niebezpieczeństwo ze stron reformy luterańskiej i słabość Kościoła. Legatowi polecił zażądać przeprowadzenia nareszcie edyktu wormackiego, którym Luter został wyjęty spod prawa. Był do tego zmuszony uporem Marcina Lutra. Jednak kazał oznajmić, że chce usnąć wszystko, co wywoływało słuszne zgorszenie. To oświadczenie świadczy o poważnym i głębokim traktowaniu sprawy przez Hadriana VI. Instrukcja legata mówiła z zadziwiającą szczerością o powodach rozłamu i zepsucia Kościoła - Bóg dopuścił do prześladowania Kościoła dla grzechów ludzkich, szczególnie tych dla księży i prałatów, w kurii działo się wiele złego, a choroba przeszła z papieży na prałatów. Światowe życie kleru wzbudziło w nim odrazę. Przebiegając pałacowe komnaty, patrząc na ściany przyozdobione tkaninami i galerie pełne figur pogańskich bożków, wzdychał To siedziba godna spadkobierców Konstantyna, nie zaś następcy Piotrowego. Papież obiecał przeprowadzenie głębokich zmian w Kościele. Debata nie przyniosła oczekiwanych efektów.

W roku 1521 zaczęła się zacięta walka między królem Franciszkiem I, królem francuskim i Karolem V. Tymczasem potęga turecka była coraz bardziej potężna, a to wymagało jedności wśród narodów chrześcijańskich. Turcy najpierw zdobyli Belgrad, potem Rodos. Hadrian ciągle zabiegał o doprowadzenie tych dwóch krajów do pokoju, aby potem wspólnymi siłami odeprzeć Turków. Obie strony chciały pozyskać papieża na swoją stronę. On zaś zachował bezstronność właśnie ze względu na ten wielki cel. Dopiero, gdy udało mu się pogodzić cesarza z Wenecją, Francja wzięła to pośrednictwo za pretekst do zerwania z papieżem. Wtedy on zawarł odporne przymierze z Karolem V. Hadrian VI zmarł 14 września 1523. Krótki pontyfikat był łańcuchem nieszczęść i niepowodzeń. Nie wynikały z jego winy, ale z niepomyślnych warunków. Hiszpanie i Flamandowie oskarżali Rzymian o otrucie papieża. Zażądali dokonania sekcji zwłok, ale nie przyniosła oczekiwanego wyjaśnienia. Rzymska młodzież ozdobiła drzwi domu papieskiego medyka i wypisała na nich “Oswobodzicielowi Ojczyzny wdzięczny senat i lud Rzymu”. Najpierw był pochowany w kaplicy św. Andrzeja w Watykanie. Dziesięć lat później przeniesiono jego szczątki do Santa Maria dell' Anima, kościoła katolików niemieckich i holenderskich mieszkających w Rzymie.

Bibliografia

Leksykon Papieży, ks. Władysław Węglarz, Wydawnictwo Salwator, Kraków 2008; Jean Mathieu-Rosay , Prawdziwe dzieje papieży. Od królestwa niebieskiego do królestw doczesnych, Wydawnictwo Al fine; F. Seppelt, Dzieje papieży, Poznań