Hadrian I

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 07:20, 10 lut 2019 autorstwa Jemy (dyskusja | edycje) (nowe, potrzebna korekta)

Hadrian I (722 - zm. 25 XII 795) papież

Osoba Hadriana dobrze prezentuje w VIII wieku sposób, w jaki Kościół katolicki jako państwo z papieżem na czele może funkcjonować na arenie politycznej. Zawdzięczamy mu kontynuacje polityki poprzedników, która skupiała się nad rozwijaniem administracji kościoła w zachodniej i centralnej Europie. Urodzony w Rzymie, objął funkcję przewodnika duchownego 1 lutego 772 i rządził do 25 grudnia 795 roku.

Najważniejsze rzeczy jakie w tym okresie się działy było między innymi najazd Longobardów na włości państwa papieskiego, która skończyła się większą klęską dla obrońców. Adrian jednakże wiedział, że aby prowadzić dalsze zmagania wojenne, potrzebuje sojusznika, a ten znajdował się na terenach Francji – Karol Wielki. Sami Frankowie byli już od dłuższego czasu związani z Papieżem, dlatego kiedy, przywódca wspomnianego imperium dostał prośbę od Hadriana I, przybył z pomocą. Longobardowie zostali rozbici, bogactwa zostały zwrócone i nastał podział ziemi północnej Italii w ramach podziękowania za pomoc. Na tym nie poprzestali, ponieważ ten nieformalny sojusz między państwami zaowocował w kolejnych konfliktach na terenach Niemiec, gdzie pomagali nawzajem między innymi podczas konfliktu z księciem bawarskim, który to złożył hołd przyszłemu cesarzowi.

Hadrian uniezależnił system datowania pontyfikatów od cesarstwa bizantyjskiego jaki obowiązuje do dzisiaj, czyli według lat sprawowania rządów przez papieża a nie przez pryzmat życia wspomnianego cesarza. Wprowadził własną walutę z swoja podobizną, przyczynił się do rozrostu granic rodzinnego miasta, odbudował mury Rzymu oraz rozwinął działalność charytatywną kościoła.

Z samych działań Papieża w sferze religijnej, przyszedł sobór w Nicei. Był to już drugi w tej miejscowości i między innymi jest uznawany jako ostatni sobór przez kościół prawosławny. Skupił się na problematyce ikon w sferze Kościoła a dokładnie z nie słuszną walką z tym zjawiskiem. Biskupi jednogłośnie potępili ikonoklazm, który szerzył się na wschodzie i ustanowili tą praktykę jako prawowierną. Podczas tego zebrania nie oddalono spraw politycznych, ponieważ Hadrian zagroził obecnej wówczas cesarzowej regentce Irenę ekskomuniką jeśli ona nie zwróci terenów położonych nad morzem Adriatyckim. Sprawa jednak została przemilczana i nie wynikło z tego nic więcej.

Podsumowując pontyfikat Hadriana, utrzymał równy poziom oraz dał przykład przyszłym papieżom jak można działać w polityce aby ta zaowocowała w szerzeniu wiary. Nie zapominał o swojej rodzinnej krainie i pozostawił Rzym w lepszym stanie niż kiedy go otrzymał. Dzięki jego wpływom Imperium Franków rozszerzyło granicę na wschód dając Kościołowi wielu nowych wyznawców. Dbając o szczegóły rozbudował ogólny obraz majestatu papieskiego. Nie zapomniał o świętych i Matce Boskiej, broniąc kult ikon przed rozszerzającą się herezją w cesarstwie bizantyjskim. Pokazał, że kościół może wywrzeć ogromne wpływy na rozwój kontynentu w takim stopniu, że kiedy umarł, Karol wielki kazał odprawić msze na terenie w całej Francji w jego intencji. Mimo drobnych waśni spowodowanych dylematem „kto ma większą władzę” sam władca stwierdził, że wraz z jego śmiercią stracił także brata.