Fryderyk III Hohenzollern: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „'''Fryderyk III Hohenzollern (1831-1888) cesarz niemiecki i król Prus''' Urodził się 18 października 1831 r. w Poczdamie, a zmarł 15 czerwca 1888 r. również w P…”) |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Fryderyk III Hohenzollern (1831-1888), cesarz niemiecki i król Prus== | |||
Urodził się 18 października 1831 | Urodził się 18 października 1831 w Poczdamie. Był synem króla Prus i pierwszego cesarza niemieckiego, Wilhelma I oraz Augusty, córki księcia Saksonii-Weimar. Ożenił się z Wiktorią, córką królowej angielskiej Wiktorii. Z tego małżeństwa zrodziło się czterech synów i cztery córki. Jako następca tronu używał imion Fryderyk Wilhelm. Jego polityczne zapatrywania, a później sposób rządzenia określiła rewolucja w 1848 roku, w tym walki uliczne w Berlinie i ucieczka wraz z ojcem na wyspę Pawi. Studiował na uniwersytecie w Bonn w latach 1850-1852. Podróż do Anglii oraz małżeństwo z Wiktorią umocniły go w akceptacji konstytucyjnej i liberalnej formy rządów. W 1863 roku odrzucił proponowaną mu przez Wilhelma I możliwość objęcia tronu. 5 czerwca 1863 publicznie w Gdańsku ogłosił dystans wobec polityki króla Prus i nowego premiera [[Bismarck Otto von|Otto von Bismarcka]]. Opowiedział się również przeciwko aneksji księstw podczas sporu z Danią i Austrią o Szlezwik i Holsztyn. Podczas wojny z Danią, w 1864 roku, służył jednak jako głównodowodzący radca Fryderyka von Wrangela, a w wojnie przeciwko Austrii w 1866 roku dowodził armią, która odniosła spory sukces podczas bitwy pod Sadową 3 lipca 1866. W wojnie z Francją również dowodził armii, a po zwycięstwie stał się orędownikiem idei cesarstwa niemieckiego. Pomimo niechęci do Bismarcka, po zjednoczeniu Niemiec 1871 roku, zaakceptował jego politykę. Dążył bezskutecznie do zawarcia przymierza niemiecko-brytyjskiego. W 1887 roku zachorował na raka krtani. 7 lutego 1888 przeszedł zabieg tracheotomi, który pozbawił go głosu. 9 marca 1888 zmarł jego ojciec Wilhelm I, po którym przejął rządy. Choroba uniemożliwiła mu jednak głębsze zmiany polityczne. Świadomy rychłej śmierci i braku możliwości nadania nowego kierunku polityce niemieckiej, zdecydował się pozostawić Bismarcka u władzy. Jedynym zdecydowanym przedsięwzięciem było udzielenie dymisji konserwatywnemu ministrowi spraw wewnętrznych, Robertowi von Puttkammerowi. Zmarł po dziewiedziesięciu dziewięciu dniach panowania w Nowym Pałacu w Poczdamie 5 czerwca 1888. | ||
==Bibliografia== | |||
Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Poznań 1998, s.122-123 | Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Poznań 1998, s.122-123; M. Hertmanowicz-Brzoza, K. Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005, s. 242. | ||
M. Hertmanowicz-Brzoza, K. Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005, s. 242. | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - F]] | |||
Aktualna wersja na dzień 15:30, 21 maj 2017
Fryderyk III Hohenzollern (1831-1888), cesarz niemiecki i król Prus
Urodził się 18 października 1831 w Poczdamie. Był synem króla Prus i pierwszego cesarza niemieckiego, Wilhelma I oraz Augusty, córki księcia Saksonii-Weimar. Ożenił się z Wiktorią, córką królowej angielskiej Wiktorii. Z tego małżeństwa zrodziło się czterech synów i cztery córki. Jako następca tronu używał imion Fryderyk Wilhelm. Jego polityczne zapatrywania, a później sposób rządzenia określiła rewolucja w 1848 roku, w tym walki uliczne w Berlinie i ucieczka wraz z ojcem na wyspę Pawi. Studiował na uniwersytecie w Bonn w latach 1850-1852. Podróż do Anglii oraz małżeństwo z Wiktorią umocniły go w akceptacji konstytucyjnej i liberalnej formy rządów. W 1863 roku odrzucił proponowaną mu przez Wilhelma I możliwość objęcia tronu. 5 czerwca 1863 publicznie w Gdańsku ogłosił dystans wobec polityki króla Prus i nowego premiera Otto von Bismarcka. Opowiedział się również przeciwko aneksji księstw podczas sporu z Danią i Austrią o Szlezwik i Holsztyn. Podczas wojny z Danią, w 1864 roku, służył jednak jako głównodowodzący radca Fryderyka von Wrangela, a w wojnie przeciwko Austrii w 1866 roku dowodził armią, która odniosła spory sukces podczas bitwy pod Sadową 3 lipca 1866. W wojnie z Francją również dowodził armii, a po zwycięstwie stał się orędownikiem idei cesarstwa niemieckiego. Pomimo niechęci do Bismarcka, po zjednoczeniu Niemiec 1871 roku, zaakceptował jego politykę. Dążył bezskutecznie do zawarcia przymierza niemiecko-brytyjskiego. W 1887 roku zachorował na raka krtani. 7 lutego 1888 przeszedł zabieg tracheotomi, który pozbawił go głosu. 9 marca 1888 zmarł jego ojciec Wilhelm I, po którym przejął rządy. Choroba uniemożliwiła mu jednak głębsze zmiany polityczne. Świadomy rychłej śmierci i braku możliwości nadania nowego kierunku polityce niemieckiej, zdecydował się pozostawić Bismarcka u władzy. Jedynym zdecydowanym przedsięwzięciem było udzielenie dymisji konserwatywnemu ministrowi spraw wewnętrznych, Robertowi von Puttkammerowi. Zmarł po dziewiedziesięciu dziewięciu dniach panowania w Nowym Pałacu w Poczdamie 5 czerwca 1888.
Bibliografia
Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Poznań 1998, s.122-123; M. Hertmanowicz-Brzoza, K. Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005, s. 242.
| |||||