Tekst źródłowy strony Echa Soboru Watykańskiego I

[[Grafika:Pius IX_3.jpg|200px|thumb|right|papież Pius IX]]
W podróży na Sobór Watykański ogłoszony przez [[Pius IX|papieża Piusa IX]]  biskupowi wrocławskiemu towarzyszył jako doradca teologiczny ks. dr [[Franz Lorinser]] (1821-1893) z Berlina. Na soborze w kwestii nieomylności papieża starły się dwie opcje, wśród mniejszości, która była przeciwna ogłoszeniu dogmatu znaleźli się biskupi niemieccy, a wśród nich także [[Förster Heinrich|biskup Förster]]. Rzym opuścił 13 lipca 1870, aby uniknąć glosowania. We Wrocławiu opinia na temat dogmatu o nieomylności była również mocno podzielona. By być wiernym swym poglądom, Förster zdecydował się na rezygnację z biskupstwa, o czym zawiadomił papieża. Papież w liście z 29 sierpnia 1870 odrzucił rezygnację i zachęcił Förstera do wytrwania na urzędzie. Z chwilą gdy biskup wrocławski w oficjalnym czasopiśmie wikariatu generalnego polecił opublikować tekst konstytucji Pastor aeternus, oznaczało to, że przyłączył się do grona zwolenników dogmatu.

Głębokie podziały wyłoniły się na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego]]. Do najpoważniejszych przeciwników dogmatu należał ks. [[Reinkens Joseph Hubert|Joseph Hubert Reinkens]] (1821-1896). Został sprowadzony na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego przez profesorów wydziału, księży: [[Balzer Johann Baptista|Johann Baptista Balzer]], [[Ritter Joseph|Josepha Rittera]] i kanonika [[Förster Heinrich|Heinricha Förstera]] oraz bpa [[Diepenbrock Melchior|Melchiora Diepenbrocka]] w 1850 roku. Habilitował się we Wrocławiu z historii Kościoła. Poza wykładami z historii wykładał patrologię i dogmatykę. Bardzo czynnie angażował się również w duszpasterstwo przy katedrze wrocławskiej. W 1865 roku był przez rok rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1867 roku spotkał się z ks. [[Theiner Augustin|Augustinem Theinerem]] – bratem ks. [[Theiner Anton|Antona Theinera]] - i jak sam mówił, dyskusje prowadzone z nim wywarły na nim duże wrażenie. W 1860 roku, jeszcze anonimowo, wyraził swój sprzeciw wobec planowanemu dogmatyzowaniu nieomylności papieża. Wiosną 1870 roku opublikował książkę pt. Papst und Pasthum nach der Zeichnung des hl. Bernard von Clairvoux, a latem tegoż roku „Über päpstliche Unfelhlbarkeit”. 

W tym samym roku Stolica Apostolska zleciła biskupowi wrocławskiemu podjęcie dochodzenia w sprawie publikacji Reinkensa i zbadanie jej poprawności teologicznej. Mimo prośby biskupa, Reinkens nie wypowiedział się pozytywnie na temat dogmatu o nieomylności, nie zdystansował się także do swoich tez wyłożonych w obydwu książkach opublikowanych na temat papiestwa i nieomylności papieskiej w 1870 roku. W listopadzie 1870 roku bp Förster cofnął mu prawo nauczania na wydziale teologicznym i nałożył na niego suspensę. Reinkens nie zamilkł i w 1871 roku opublikował w 6 zeszytach Die päpstlichen Decrete vom 18 Juli 1870, gdzie już bez osłonek protestował przeciw dogmatowi o nieomylności papieża. 

==Bibliografia== 
A. Franz, Dr Heinrich Foerster. Fürstbischof von Breslau. Ein Lebensbild [...], Neisse 1875;  J. Reinkens, Melchior von Diepenbrock, Leipzig 1881.

----

Cd.: [[Plik:Book.png|30px|left]] czytaj: [[Starokatolicy w diecezji wrocławskiej]] | [[Spis treści|Powrót do spisu treści]]

[[Kategoria:Podręcznik|Sobór]]