Dyskusja:Sobór Konstantynopolitański III

Z e-ncyklopedia

Trwał w latach 680-681, zwany również Soborem in Trullo I. Sobór ten miał być zwieńczeniem działań Konstantyna IV. Stawiał sobie za cel rozwiązanie sporu, który powstał wokół nauki zwanej monoteletyzmem, której początki sięgają I poł. VII wieku. Nauka utworzona przez patriarchę konstantynopolitańskiego Sergiusza, popieranego przez cesarza bizantyjskiego Herakliusza. Monoteletyzm uznawał istnienie w Jezusie dwóch natur – boskiej i ludzkiej, lecz podkreślał istnienie jednej woli i działania.

W odpowiedzi na list cesarza Papież Agaton zwołał synod biskupów w Italii, gdzie potępiono monoteletyzm i przesłano przez trzech legatów ustalenia w liście osobistym, którzy przybyli do Konstantynopola we wrześniu 680 roku. Była to odpowiedz na list cesarza. Pragnęli pojednać monoteletów z oficjalna doktryną religijną Cesarstwa Bizantyjskiego. Sobór został zwołany przez cesarza Konstantyna IV 7 listopada 680 roku do 16 lutego 681 roku. Obradowano w kaplicy cesarskiego pałacu, zwanej od swej architektury trullos, stąd częsta nazwa sobór trullański I. W pierwszej części uczestniczył cesarz. Odczytano pismo papieskie, w którym Agaton wyraźnie zaznaczył, że Kościół rzymski nigdy nie zszedł z drogi prawdy i nie skłaniał się nawet do cząstkowego błędu. Obecni biskupi z wyjątkiem sześciu i patriarchy antiocheńskiego Makariosa, przyjęli rzymski dokument o dwóch wolach i dwóch działaniach, złączonych z dwoma naturami w Chrystusie. Makarios starał się uzasadnić bosko- ludzkie działanie Chrystusa wypowiedziami Ojców Kościoła, ale wykazano mu uchybienie w sporządzeniu zestawu cytatów. Patriarcha Georgios zmienił swe poprzednie stanowisko i uznał uchwały soborowe. W 681 roku przyjęto i sformułowano naukę o dwóch wolach i działaniach w Jezusie, a zarazem potępienie poprzedniej doktryny, która przez pewien czas była uznawana za oficjalną w Cesarstwie. Doktrynę podpisali uczestniczący w obradach biskupi w liczbie 174 oraz imperator. Przyjęte wyznanie wiary odczytano uroczyście na ostatnim, osiemnastym posiedzeniu, w obecności cesarza. Uczestnicy soboru wysłali list z podziękowaniem do papieża Agatona, stwierdzając że to Piotr przemówił przez Agatona.

Jego następca papież Leon II nie tylko zaaprobował je osobiście i kazał podpisać je wszystkim biskupom zachodnim. Twórców i zwolenników monoteletyzmu sobór obłożył klątwą. Z nich wymieniono imiennie Sergiusza z Konstantynopolu i jego trzech następców, Teodora z Faran, Kyrosa z Fazis i papieża Honoriusza I. Krótką restauracje potępionej nauki przyniosło panowanie Filipikosa (722-713), który nakazał zwołać synod rehabilitujący patriarchę Sergiusza. Leon II złożył wyjaśnienie w sprawie Honoriusza I. Według tego wyjaśnienia, Honoriusz nie uświęcił Stolicy Apostolskiej tradycyjną nauką apostolską, ale przez gnuśne niedbalstwo zezwolił na skażenie niesplamionej wiary. Do tej sprawy wrócono dopiero w XIX wieku, gdy przygotowywano się do ogłoszenia dogmatu o nieomylności papieża.


Bibliografia: 1)”Breviarium fidei- wybór doktrynalnych wypowiedzi kościoła” Stanisław Głowa, Ignacy Bieda 2) ”Dokumenty soborów powszechnych” Arkadiusz Baron, Henryk Pietras 3)”Historia Kościoła Katolickiego- starożytność wznowienie” Marian Banaszak