Drabik Bernard: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(uzupełnienie - kategoria)
(dr)
 
Linia 2: Linia 2:
Urodził się 11 sierpnia 1927 w Chorzowie. Był synem elektrotechnika Alfreda i Jadwigi z d. Poloczek. Do wybuchu wojny ukończył 5 klas szkoły podstawowej. Gdy był uczniem piątej klasy  „Oberschule”, został we wrześniu 1944 roku zaciągnięty do wojska niemieckiego. Najpierw był w Nysie, a potem na froncie w łączności. W maju 1945 roku wrócił do domu. W tym samym roku wstąpił do II Państwowego Gimnazjum w Bytomiu, gdzie w 1948 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze zgłosił się do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]].
Urodził się 11 sierpnia 1927 w Chorzowie. Był synem elektrotechnika Alfreda i Jadwigi z d. Poloczek. Do wybuchu wojny ukończył 5 klas szkoły podstawowej. Gdy był uczniem piątej klasy  „Oberschule”, został we wrześniu 1944 roku zaciągnięty do wojska niemieckiego. Najpierw był w Nysie, a potem na froncie w łączności. W maju 1945 roku wrócił do domu. W tym samym roku wstąpił do II Państwowego Gimnazjum w Bytomiu, gdzie w 1948 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze zgłosił się do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]].


10 listopada 1950 został aresztowany. Oskarżony został o to, że wraz z kolegami (H. Irek, H. Bobrzyński, J. Leichmann, St. Sierla, J. Gajdzik, A. Brzoza) od października 1949 roku do 10 listopada 1950 w Chorzowie należał do związku [[Sodalicja Mariańska|Sodalicji Mariańskiej]], która to decyzją władz państwowych z dnia 5 sierpnia 1949 została rozwiązana. Było to przestępstwo przeciw 36 artykułowi dekretu z 13 czerwca 1946. W trakcie śledztwa ustalono, że Bernard Drabik miał być szefem jednej z trzech grup, z których składała się ta organizacja w Chorzowie. Do jego zadań miało naleć powiadamianie członków o mających się odbyć zebraniach. Jako okoliczność obciążającą uznano szkodliwość społeczną czynu, a jako łagodzącą - młody wiek oskarżonego oraz przyznanie się do winy. Rozprawa odbywała się przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach. Wyrokiem z 28 kwietnia 1951 został skazany na 8 miesięcy więzienia.  
10 listopada 1950 został aresztowany. Oskarżony został o to, że wraz z kolegami (H. Irek, H. Bobrzyński, [[Leichmann Jerzy|J. Leichmann]], [[Sierla Stanisław|St. Sierla]], J. Gajdzik, A. Brzoza) od października 1949 roku do 10 listopada 1950 w Chorzowie należał do związku [[Sodalicja Mariańska|Sodalicji Mariańskiej]], która to decyzją władz państwowych z dnia 5 sierpnia 1949 została rozwiązana. Było to przestępstwo przeciw 36 artykułowi dekretu z 13 czerwca 1946. W trakcie śledztwa ustalono, że Bernard Drabik miał być szefem jednej z trzech grup, z których składała się ta organizacja w Chorzowie. Do jego zadań miało naleć powiadamianie członków o mających się odbyć zebraniach. Jako okoliczność obciążającą uznano szkodliwość społeczną czynu, a jako łagodzącą - młody wiek oskarżonego oraz przyznanie się do winy. Rozprawa odbywała się przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach. Wyrokiem z 28 kwietnia 1951 został skazany na 8 miesięcy więzienia.  


Po ukończeniu studiów na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]] przyjął 28 czerwca 1953 w kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk [[Jop Franciszek|bpa F. Jopa]] . Po święceniach kapłańskich pełnił zastępstwo wakacyjne w charakterze wikarego w rodzinnej [[Parafia św. Barbary w Chorzowie|parafii św. Barbary w Chorzowie]], a od września 1953 roku  przebywał w Instytucie dla Księży w Katowicach-Załężu. Od 14 lutego 1954 był wikariuszem w [[Parafia św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach|parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Świętochłowicach]] pełniąc jednocześnie funkcję katechety w Zawodowej Szkole Gospodarczej.  
Po ukończeniu studiów na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]] przyjął 28 czerwca 1953 w kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk [[Jop Franciszek|bpa F. Jopa]]. Po święceniach kapłańskich pełnił zastępstwo wakacyjne w charakterze wikarego w rodzinnej [[Parafia św. Barbary w Chorzowie|parafii św. Barbary w Chorzowie]], a od września 1953 roku  przebywał w Instytucie dla Księży w Katowicach-Załężu. Od 14 lutego 1954 był wikariuszem w [[Parafia św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach|parafii św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach]] pełniąc jednocześnie funkcję katechety w Zawodowej Szkole Gospodarczej.  


W 1957 roku zgłosił do Kurii gotowość podjęcia się budowy nowego kościoła w Świętochłowicach. Od 22 sierpnia 1957 objął placówkę wikariuszowską w [[ Parafia Matki Bożej Bolesnej w Brzęczkowicach |Brzęczkowicach]] , a od 8 września 1961 zlecone mu zostało duszpasterstwo w [[Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Bziu Zameckim|parafii w Bziu Zameckim]]. W lutym 1981 roku z powodu zaawansowanej cukrzycy musiał udać się do szpitala. W kwietniu tegoż roku zwrócił się do bpa z prośbą o zamianę modlitwy brewiarzowej na [[Różaniec Święty|różańcową]] ze względu na pogarszający się stan wzroku. 8 czerwca 1981 doznał wylewu krwi do mózgu. Zmarł 17 czerwca 1981 w Szpitalu Górniczym w Jastrzębiu Zdroju. Pochowany został w niedzielę, 21 czerwca 1981, w Bziu.
W 1957 roku zgłosił do Kurii gotowość podjęcia się budowy nowego kościoła w Świętochłowicach. Od 22 sierpnia 1957 objął placówkę wikariuszowską w [[ Parafia Matki Bożej Bolesnej w Brzęczkowicach |Brzęczkowicach]], a od 8 września 1961 zlecone mu zostało duszpasterstwo w [[Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Bziu Zameckim|parafii w Bziu Zameckim]]. W lutym 1981 roku z powodu zaawansowanej cukrzycy musiał udać się do szpitala. W kwietniu tegoż roku zwrócił się do biskupa z prośbą o zamianę modlitwy brewiarzowej na [[Różaniec Święty|różańcową]] ze względu na pogarszający się stan wzroku. 8 czerwca 1981 doznał wylewu krwi do mózgu. Zmarł 17 czerwca 1981 w Szpitalu Górniczym w Jastrzębiu Zdroju. Pochowany został w niedzielę, 21 czerwca 1981, w Bziu.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
AAKat, Akta personalne ks. Bernarda Drabika; Schematyzm 1953-1986; J. Pawliczek, Nekrolog, WD 1982, nr 1, s. 38-39; M. Kłakus, Drabik Bernard (hasło), Leksykon duchowieństwa represjonowanego.., t. 2, s. 59-60, Grajewski, Wygnanie, s. 115.
AAKat, Akta personalne ks. Bernarda Drabika; Schematyzm 1953-1986; J. Pawliczek, Nekrolog, WD 1982, nr 1, s. 38-39; M. Kłakus, Drabik Bernard (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego.., t. 2, s. 59-60, Grajewski, Wygnanie, s. 115.
   
   
{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}

Aktualna wersja na dzień 12:45, 15 wrz 2019

Drabik Bernard (1927-1981)

Urodził się 11 sierpnia 1927 w Chorzowie. Był synem elektrotechnika Alfreda i Jadwigi z d. Poloczek. Do wybuchu wojny ukończył 5 klas szkoły podstawowej. Gdy był uczniem piątej klasy „Oberschule”, został we wrześniu 1944 roku zaciągnięty do wojska niemieckiego. Najpierw był w Nysie, a potem na froncie w łączności. W maju 1945 roku wrócił do domu. W tym samym roku wstąpił do II Państwowego Gimnazjum w Bytomiu, gdzie w 1948 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze zgłosił się do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.

10 listopada 1950 został aresztowany. Oskarżony został o to, że wraz z kolegami (H. Irek, H. Bobrzyński, J. Leichmann, St. Sierla, J. Gajdzik, A. Brzoza) od października 1949 roku do 10 listopada 1950 w Chorzowie należał do związku Sodalicji Mariańskiej, która to decyzją władz państwowych z dnia 5 sierpnia 1949 została rozwiązana. Było to przestępstwo przeciw 36 artykułowi dekretu z 13 czerwca 1946. W trakcie śledztwa ustalono, że Bernard Drabik miał być szefem jednej z trzech grup, z których składała się ta organizacja w Chorzowie. Do jego zadań miało naleć powiadamianie członków o mających się odbyć zebraniach. Jako okoliczność obciążającą uznano szkodliwość społeczną czynu, a jako łagodzącą - młody wiek oskarżonego oraz przyznanie się do winy. Rozprawa odbywała się przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach. Wyrokiem z 28 kwietnia 1951 został skazany na 8 miesięcy więzienia.

Po ukończeniu studiów na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego przyjął 28 czerwca 1953 w kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk bpa F. Jopa. Po święceniach kapłańskich pełnił zastępstwo wakacyjne w charakterze wikarego w rodzinnej parafii św. Barbary w Chorzowie, a od września 1953 roku przebywał w Instytucie dla Księży w Katowicach-Załężu. Od 14 lutego 1954 był wikariuszem w parafii św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach pełniąc jednocześnie funkcję katechety w Zawodowej Szkole Gospodarczej.

W 1957 roku zgłosił do Kurii gotowość podjęcia się budowy nowego kościoła w Świętochłowicach. Od 22 sierpnia 1957 objął placówkę wikariuszowską w Brzęczkowicach, a od 8 września 1961 zlecone mu zostało duszpasterstwo w parafii w Bziu Zameckim. W lutym 1981 roku z powodu zaawansowanej cukrzycy musiał udać się do szpitala. W kwietniu tegoż roku zwrócił się do biskupa z prośbą o zamianę modlitwy brewiarzowej na różańcową ze względu na pogarszający się stan wzroku. 8 czerwca 1981 doznał wylewu krwi do mózgu. Zmarł 17 czerwca 1981 w Szpitalu Górniczym w Jastrzębiu Zdroju. Pochowany został w niedzielę, 21 czerwca 1981, w Bziu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Bernarda Drabika; Schematyzm 1953-1986; J. Pawliczek, Nekrolog, WD 1982, nr 1, s. 38-39; M. Kłakus, Drabik Bernard (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego.., t. 2, s. 59-60, Grajewski, Wygnanie, s. 115.