Domogała Gerard: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
== Domogała Gerard CM (1911-1969) == | == Domogała Gerard CM (1911-1969) == | ||
Urodził się 3 sierpnia 1911 w Mikołowie, syn Mikołaja i Katarzyny z d. Bojdoł. W Mikołowie ukończył szkołę powszechną i średnią. Do Zgromadzenia w Wilnie został przyjęty 18 października 1933. Pierwsze śluby misjonarskie złożył 8 marca 1936 r. Studia w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu rozpoczął w 1934 roku. Po trzecim roku studiów i przyjęciu święceń diakonatu wyjechał do Rzymu, by na Angelicum specjalizować się w teologii moralnej. Po roku wrócił do Krakowa i w dniu 11 września 1938 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa [[Rospond Stanisław|Stanisława Rosponda]] . Po święceniach wrócił do Rzymu, by kontynuować studia. W dniu 7 lipca 1939 uzyskał doktorat z teologii moralnej na podstawie przedstawionej rozprawy: "De titulo legis civilis in contractu mutui", z wynikiem magna cum laude. | Urodził się 3 sierpnia 1911 w Mikołowie, syn Mikołaja i Katarzyny z d. Bojdoł. W Mikołowie ukończył szkołę powszechną i średnią. Do Zgromadzenia w Wilnie został przyjęty 18 października 1933. Pierwsze śluby misjonarskie złożył 8 marca 1936 r. Studia w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu rozpoczął w 1934 roku. Po trzecim roku studiów i przyjęciu święceń diakonatu wyjechał do Rzymu, by na Angelicum specjalizować się w teologii moralnej. Po roku wrócił do Krakowa i w dniu 11 września 1938 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa [[Rospond Stanisław|Stanisława Rosponda]] . Po święceniach wrócił do Rzymu, by kontynuować studia. W dniu 7 lipca 1939 uzyskał doktorat z teologii moralnej na podstawie przedstawionej rozprawy: "De titulo legis civilis in contractu mutui", z wynikiem magna cum laude. | ||
W lipcu 1939 roku powrócił do kraju i w nowym roku akademickim podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym. Wykładał także w seminarium duchownym oo. paulinów na Skałce, oraz (1940-1945) w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Częstochowskiej w Krakowie. Po wojnie (1945-1947) był wicerektorem [[Śląskie Seminarium Duchowne |Śląskiego Seminarium Duchownego ]] w Krakowie. | W lipcu 1939 roku powrócił do kraju i w nowym roku akademickim podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym. Wykładał także w seminarium duchownym oo. paulinów na Skałce, oraz (1940-1945) w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Częstochowskiej w Krakowie. Po wojnie (1945-1947) był wicerektorem [[Śląskie Seminarium Duchowne |Śląskiego Seminarium Duchownego ]] w Krakowie. | ||
W październiku 1947 roku został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował wówczas całą ekipę dydaktyczno - wychowawczą misjonarzy i przygotował otwarcie seminarium w dniu w 1947 roku. Był superiorem domu Zgromadzenia w Gorzowie, rektorem seminarium oraz wykładowcą teologii moralnej i liturgiki (rubryk) a przejściowo także patrologii i języka greckiego. W grudniu 1948 oku został mianowany egzaminatorem prosynodalnym i diecezjalnym cenzorem ksiąg treści religijnej, a potem także przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Obrzędów Liturgicznych i członkiem (od 1953) Diecezjalnej Rady Liturgicznej. Od 1955 roku corocznie przygotowywał do druku Gorzowski Kalendarz Liturgiczny. Do końca czerwca 1959 roku pracował w Gorzowie Wielkopolskim jako rektor, superior domu i wykładowca. W ostatnich dwóch latach pobytu w Gorzowie (1959-1961) zajmował się jedynie wykładami. Był człowiekiem zarówno wymagającym jak i sprawiedliwym. Znał dobrze języki klasyczne, a także angielski, francuski, niemiecki i włoski. | W październiku 1947 roku został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował wówczas całą ekipę dydaktyczno - wychowawczą misjonarzy i przygotował otwarcie seminarium w dniu w 1947 roku. Był superiorem domu Zgromadzenia w Gorzowie, rektorem seminarium oraz wykładowcą teologii moralnej i liturgiki (rubryk) a przejściowo także patrologii i języka greckiego. W grudniu 1948 oku został mianowany egzaminatorem prosynodalnym i diecezjalnym cenzorem ksiąg treści religijnej, a potem także przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Obrzędów Liturgicznych i członkiem (od 1953) Diecezjalnej Rady Liturgicznej. Od 1955 roku corocznie przygotowywał do druku Gorzowski Kalendarz Liturgiczny. Do końca czerwca 1959 roku pracował w Gorzowie Wielkopolskim jako rektor, superior domu i wykładowca. W ostatnich dwóch latach pobytu w Gorzowie (1959-1961) zajmował się jedynie wykładami. Był człowiekiem zarówno wymagającym jak i sprawiedliwym. Znał dobrze języki klasyczne, a także angielski, francuski, niemiecki i włoski. | ||
Od października 1961 roku podjął wykłady teologii moralnej w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. W sierpniu 1963 roku jako delegat prowincji brał udział w konwencie generalnym Zgromadzenia w Rzymie. 22 sierpnia 1963 został wybrany asystentem generalnym i pełnił tę funkcję do października 1968 roku. W listopadzie 1968 roku wrócił do Krakowa na Stradom i podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym. | Od października 1961 roku podjął wykłady teologii moralnej w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. W sierpniu 1963 roku jako delegat prowincji brał udział w konwencie generalnym Zgromadzenia w Rzymie. 22 sierpnia 1963 został wybrany asystentem generalnym i pełnił tę funkcję do października 1968 roku. W listopadzie 1968 roku wrócił do Krakowa na Stradom i podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym. | ||
31 stycznia 1969 został przewieziony do szpitala im. G. Narutowicza. Stwierdzono chorobę nerek i tumor mózgu. Potem nastąpił wylew do mózgu i zapalenie płuc. Zmarł 22 lutego 1969. W pogrzebie wzięli udział dwaj biskupi pomocniczy: [[Bieniek Juliusz|Juliusz Bieniek ]] z Katowic oraz [[ Jeż Ignacy| Ignacy Jeż ]] z Gorzowa Wielkopolskiego. Ciało zmarłego pogrzebano w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. | 31 stycznia 1969 został przewieziony do szpitala im. G. Narutowicza. Stwierdzono chorobę nerek i tumor mózgu. Potem nastąpił wylew do mózgu i zapalenie płuc. Zmarł 22 lutego 1969. W pogrzebie wzięli udział dwaj biskupi pomocniczy: [[Bieniek Juliusz|Juliusz Bieniek ]] z Katowic oraz [[ Jeż Ignacy| Ignacy Jeż ]] z Gorzowa Wielkopolskiego. Ciało zmarłego pogrzebano w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. | ||
Wersja z 23:52, 27 gru 2011
Domogała Gerard CM (1911-1969)
Urodził się 3 sierpnia 1911 w Mikołowie, syn Mikołaja i Katarzyny z d. Bojdoł. W Mikołowie ukończył szkołę powszechną i średnią. Do Zgromadzenia w Wilnie został przyjęty 18 października 1933. Pierwsze śluby misjonarskie złożył 8 marca 1936 r. Studia w Instytucie Teologicznym w Krakowie na Stradomiu rozpoczął w 1934 roku. Po trzecim roku studiów i przyjęciu święceń diakonatu wyjechał do Rzymu, by na Angelicum specjalizować się w teologii moralnej. Po roku wrócił do Krakowa i w dniu 11 września 1938 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Stanisława Rosponda . Po święceniach wrócił do Rzymu, by kontynuować studia. W dniu 7 lipca 1939 uzyskał doktorat z teologii moralnej na podstawie przedstawionej rozprawy: "De titulo legis civilis in contractu mutui", z wynikiem magna cum laude.
W lipcu 1939 roku powrócił do kraju i w nowym roku akademickim podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym. Wykładał także w seminarium duchownym oo. paulinów na Skałce, oraz (1940-1945) w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Częstochowskiej w Krakowie. Po wojnie (1945-1947) był wicerektorem Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.
W październiku 1947 roku został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował wówczas całą ekipę dydaktyczno - wychowawczą misjonarzy i przygotował otwarcie seminarium w dniu w 1947 roku. Był superiorem domu Zgromadzenia w Gorzowie, rektorem seminarium oraz wykładowcą teologii moralnej i liturgiki (rubryk) a przejściowo także patrologii i języka greckiego. W grudniu 1948 oku został mianowany egzaminatorem prosynodalnym i diecezjalnym cenzorem ksiąg treści religijnej, a potem także przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Obrzędów Liturgicznych i członkiem (od 1953) Diecezjalnej Rady Liturgicznej. Od 1955 roku corocznie przygotowywał do druku Gorzowski Kalendarz Liturgiczny. Do końca czerwca 1959 roku pracował w Gorzowie Wielkopolskim jako rektor, superior domu i wykładowca. W ostatnich dwóch latach pobytu w Gorzowie (1959-1961) zajmował się jedynie wykładami. Był człowiekiem zarówno wymagającym jak i sprawiedliwym. Znał dobrze języki klasyczne, a także angielski, francuski, niemiecki i włoski.
Od października 1961 roku podjął wykłady teologii moralnej w Instytucie Teologicznym na Stradomiu. W sierpniu 1963 roku jako delegat prowincji brał udział w konwencie generalnym Zgromadzenia w Rzymie. 22 sierpnia 1963 został wybrany asystentem generalnym i pełnił tę funkcję do października 1968 roku. W listopadzie 1968 roku wrócił do Krakowa na Stradom i podjął wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym.
31 stycznia 1969 został przewieziony do szpitala im. G. Narutowicza. Stwierdzono chorobę nerek i tumor mózgu. Potem nastąpił wylew do mózgu i zapalenie płuc. Zmarł 22 lutego 1969. W pogrzebie wzięli udział dwaj biskupi pomocniczy: Juliusz Bieniek z Katowic oraz Ignacy Jeż z Gorzowa Wielkopolskiego. Ciało zmarłego pogrzebano w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Bibliografia
J. Dukała, Domogała Gerard (biogram), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 130-132 (wraz z bibliografią przedmiotową i podmiotową).
| |||||