Dom Pomocy Społecznej w Nakle Śląskim: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(nowe, potrzebna korekta i ujednolicenie)
 
(dr)
 
(Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Dom Pomocy Społecznej w Nakle Śląskim==
[[Plik:Boromeusz Karol.jpg|right|thumb|św. Karol Boromeusz]]
 
Siostry boromeuszki - na życzenie hrabiego [[Donnersmarck Łazarz Henckel von|Łazarza Henckla von Donnersmarcka]] - zostały skierowane do Nakła Śląskiego przez Dom Prowincjalny w Trzebnicy. Hrabia chciał utworzyć w Nakle Śląskim zakład opiekuńczy dla sierot, które straciły ojców w jego kopalniach. To zadanie miał pełnić duży dom przy ulicy Głównej 8. Na cześć fundatora nadano mu nazwę „Zakładu Św. Łazarza”. Placówkę uroczyście poświęcono 13 lipca 1899.  
Siostry Boromeuszki zostały skierowane do Nakła Śląskiego przez Dom Prowincjonalny w Trzebnicy na życzenie hrabiego Łazarza Henckla von Donnesmarka. Hrabia ten chciał utworzyć w Nakle Śląskim zakład opiekuńczy dla dzieci, które stały się sierotami przez śmierć ich ojców w kopalniach Hrabiego. Dom dużych rozmiarów przy ulicy Głównej 8 miał spełniać to zadanie i nosić nazwę na cześć swojego fundatora, tj. „Zakład Św. Łazarza”. Dom poświęcono uroczyście 13 lipca 1899 roku.  
      
      
Początkowo w zakładzie pracowały zaledwie 4 siostry, natomiast od 1902 roku ich liczba wzrosła do 10. Wszystkie one ofiarnie pracowały, prowadząc sierociniec i przedszkole. Pielęgnowały także chorych w ich domach, prowadziły szkołę gospodarstwa domowego, w ramach której działał warsztat tkacki oraz kursy kroju i szycia dla dziewcząt. Pracy było coraz więcej, gdyż chętnych przybywało. Aby dom był jak najbardziej funkcjonalny i jak najlepiej spełniał swoje zadanie, powiększono go i przebudowano.  
Początkowo w zakładzie były zatrudnione zaledwie 4 siostry, natomiast od 1902 roku ich liczba wzrosła do 10. Wszystkie one ofiarnie pracowały, prowadząc sierociniec i przedszkole. Pielęgnowały także chorych w ich domach, prowadziły szkołę gospodarstwa domowego, w ramach której działał warsztat tkacki oraz kursy kroju i szycia dla dziewcząt. Pracy było coraz więcej, gdyż chętnych przybywało. Aby dom był jak najbardziej funkcjonalny i jak najlepiej spełniał swoje zadanie, powiększono go i przebudowano.  
      
      
Działalność przedszkola czy też ochronki była bardzo chwalona. Prowadziła je siostra Władysława Jankiewicz, a po niej, od roku 1930 kierownictwo objęła siostra Adriana Jakubinek, znana w powiecie tarnogórskim wychowawczyni przedszkolna. Siostra ta prowadziła również powierzone jej przez Tarnogórski Inspektorat Szkolny tzw. „lekcje wzorcowe, pokazowe” dla wychowawczyń przedszkolnych. Z wyjątkiem czasów wojny, jej przedszkole istniało do 1954 roku. Później zostało ono przeniesione przez władze szkolne do nakielskiej szkoły, gdzie siostra Adriana nadal pracowała do roku 1960. W roku szkolnym 1938/1939 do tego przedszkola uczęszczało aż 89 dzieci.  
Działalność przedszkola, czy też ochronki była bardzo chwalona. Prowadziła je siostra Władysława Jankiewicz, a po niej w 1930 roku kierownictwo objęła siostra Adriana Jakubinek, znana w powiecie tarnogórskim wychowawczyni przedszkolna. Siostra ta prowadziła również powierzone jej przez Tarnogórski Inspektorat Szkolny tzw. „lekcje wzorcowe, pokazowe” dla wychowawczyń przedszkolnych. Z wyjątkiem czasów wojny, przedszkole prowadziło działalność do 1954 roku. Później zostało przeniesione przez władze szkolne do nakielskiej szkoły, gdzie siostra Adriana nadal pracowała do 1960 roku. W roku szkolnym 1938/1939 do tego przedszkola uczęszczało aż 89 dzieci.  
      
      
W czasie II Wojny Światowej rozwiązano szkołę gospodarstwa domowego i robót ręcznych dla młodzieży.
W czasie II wojny światowej rozwiązano szkołę gospodarstwa domowego i robót ręcznych dla młodzieży.
      
      
Po 1945 roku zakład został bez opiekuna i właściciela, objęła go więc Opieka Społeczna z Tarnowskich Gór. 27 listopada 1947 roku Urząd Likwidacyjny oddał dom na powrót Siostrom do użytkowania. Otrzymał on nazwę Dom Dziecka Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Stało się to na prośbę przełożonych Domu Generalnego Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Dzieci do domu zaczęto przyjmować na podstawie skierowań Wydziału Oświaty z Katowic.
Po 1945 roku zakład został bez opiekuna i właściciela, objęła go więc opieka społeczna z Tarnowskich Gór. 27 listopada 1947 Urząd Likwidacyjny oddał dom na powrót siostrom. Otrzymał on nazwę ''Dom Dziecka Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek'' w Mikołowie. Stało się to na prośbę przełożonych Domu Generalnego Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Dzieci do domu zaczęto przyjmować na podstawie skierowań Wydziału Oświaty z Katowic.
   
   
Siostry nie poprzestały na pracy pedagogiczno-wychowawczej. Urządzały wycieczki dla podopiecznych, głównie do innych podobnych domów, prowadzonych przez siostry z ich zgromadzenia-również do Zakopanego. 13 listopada 1949 roku zakład obchodził 50-lecie swojego istnienia. Z tej okazji odbyła się wystawa, a o wydarzeniu wspomniała również lokalna prasa. W roku szkolnym 1952/1953 zakład liczył 60 wychowanków, a ich rozpiętość wieku była spora. 35 z nich uczęszczało do nakielskiej szkoły powszechnej, 2 do średniej szkoły ogólnokształcącej, 16 do szkoły zawodowej i akademii medycznej, natomiast 6 do przedszkola. Z pomocą sióstr z reguły wszyscy wychowankowie kończyli wybrane przez siebie szkoły.  
Siostry nie poprzestały na pracy pedagogiczno-wychowawczej. Urządzały wycieczki dla podopiecznych - również do Zakopanego - głównie do innych podobnych domów prowadzonych przez siostry z ich zgromadzenia. 13 listopada 1949 zakład obchodził 50-lecie swojego istnienia. Z tej okazji odbyła się wystawa, a o wydarzeniu wspomniała również lokalna prasa. W roku szkolnym 1952/1953 zakład liczył 60 wychowanków, o dużej rozpiętości wieku. 35 z nich uczęszczało do nakielskiej szkoły powszechnej, 2 do średniej szkoły ogólnokształcącej, 16 do szkoły zawodowej i akademii medycznej, natomiast 6 do przedszkola. Z pomocą sióstr z reguły wszyscy wychowankowie kończyli wybrane przez siebie szkoły.  
   
   
Ogromna zmiana dla tego zakładu nastąpiła 4 kwietnia1954 roku. Władze wojewódzkie podjęły wtedy decyzję o przekształceniu obecnego Domu Dziecka na Zakład Specjalny, w którym mieli się wychowywać chłopcy z głębokim upośledzeniem umysłowym. Wychowanie dotychczasowych beneficjentów przejęły inne państwowe zakłady wychowawcze.
Ogromna zmiana nastąpiła 4 kwietnia 1954. Władze wojewódzkie podjęły wtedy decyzję o przekształceniu obecnego Domu Dziecka na Zakład Specjalny, w którym mieli się wychowywać chłopcy z głębokim upośledzeniem umysłowym. Wychowanie dotychczasowych beneficjentów przejęły inne państwowe zakłady wychowawcze.
    
    
Pierwsi chłopcy mocno upośledzeni umysłowo i fizycznie przybyli do zakładu już 10 września 1954 roku. Siostry, początkowo nieco zaszokowane pierwszym smutnym wrażeniem, szybko przyzwyczaiły się trudnej pracy. Wychowanków przybywało, podzielono ich więc na 4 grupy, wg. stopnia upośledzenia. Siostry rozwijały umiejętności wychowanków w pracowni, którą otwarto tuż przy zakładzie w 1955 roku. Renoma zakładu nieprzerwanie rosła, a siostry stale podwyższały swoje kwalifikacje. Od 11 czerwca do 10 lipca 1957 roku w zakładzie odbywały się praktyki zawodowe dla sióstr zakonnych pracujących z dziećmi umysłowo niedorozwiniętymi, w tym dla sióstr z Wadowic, Wągrowiec, Rzeszowa, Wrocławia, Bydgoszczy oraz Świebodzic, Gierłacic i innych. Świeccy zainteresowani sprawami dzieci z deficytem rozwojowym również mogli odwiedzać tę instytucję. 10 lipca 1970 roku otwarto przy zakładzie klasę Szkoły Specjalnej, w której skład wchodziło 12 dzieci. Prowadzili ją nauczyciele z tarnogórskiej szkoły specjalnej. Do dziś nauczyciele pomagają zakładowi.
Pierwsi chłopcy znacznie upośledzeni umysłowo i fizycznie przybyli do zakładu już 10 września 1954. Siostry, początkowo odniosły smutne wrażenie, jednak szybko przyzwyczaiły się do trudnej pracy. Wychowanków przybywało, podzielono ich więc na 4 grupy, wg stopnia upośledzenia. Siostry rozwijały umiejętności wychowanków w pracowni, którą otwarto tuż przy zakładzie w 1955 roku. Renoma placówki nieprzerwanie rosła, a siostry stale podwyższały swoje kwalifikacje. Od 11 czerwca do 10 lipca 1957 w zakładzie odbywały się praktyki zawodowe dla sióstr zakonnych pracujących z dziećmi umysłowo niedorozwiniętymi, w tym dla sióstr z Wadowic, Wągrowiec, Rzeszowa, Wrocławia, Bydgoszczy oraz Świebodzic, Gierłacic i innych. Świeccy zainteresowani sprawami dzieci z deficytem rozwojowym również mogli odwiedzać tę instytucję. 10 lipca 1970 otwarto przy zakładzie klasę szkoły specjalnej, w której skład wchodziło 12 dzieci. Prowadzili ją nauczyciele z tarnogórskiej szkoły specjalnej. Do dziś nauczyciele pomagają zakładowi.


Siostry prowadziły więc Dom Pomocy Społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie. Tak jest od 1990 roku dzięki decyzji Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej. Natomiast decyzją wojewody z dnia 24 marca III 2011 roku profil domu poszerzono na Dom Pomocy Społecznej dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie. Przebywają tam chłopcy i mężczyźni.
Od 1990 roku, dzięki decyzji Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej, siostry prowadziły więc Dom Pomocy Społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie. Natomiast decyzją wojewody z 24 marca 2011 profil domu zmieniono na Dom Pomocy Społecznej dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie. Przebywają tam chłopcy i mężczyźni.
Jak wynika z danych z dnia 31 XII 2013 roku, obecnie dom liczy 59 pensjonariuszy w wieku od 9 do 61 lat. Dzielą się oni na 3 równe grupy. W domu pracuje 5 Sióstr Boromeuszek, a także osoby z odpowiednimi kwalifikacjami: terapeuta zajęciowy, psycholog, pracownik socjalny, opiekunki, pokojowe, kucharze, krawcowa, praczka oraz pielęgniarki.


Jak wynika z danych z 31 grudnia 2013 obecnie dom liczy 59 pensjonariuszy w wieku od 9 do 61 lat. Dzielą się oni na 3 równe grupy. W domu pracuje 5 sióstr [[Boromeuszki|boromeuszek]], a także osoby z odpowiednimi kwalifikacjami: terapeuta zajęciowy, psycholog, pracownik socjalny, opiekunki, pokojowe, kucharze, krawcowa, praczka oraz pielęgniarki.


==Bibliografia==
==Bibliografia==
Sprawozdanie z działalności Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Świętego Karola Boromeusza w Nakle Śląskim za 2013 rok, Nakło Śląskie, 2013; Historia, „Dom Pomocy Społecznej prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza w Nakle Śląskim”, [dostęp: 7 kwietnia 2014 roku]
Sprawozdanie z działalności Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Świętego Karola Boromeusza w Nakle Śląskim za 2013 rok, Nakło Śląskie, 2013; Historia, „Dom Pomocy Społecznej prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza w Nakle Śląskim”, (dostęp: 7.04.2014).


[[Kategoria:Ośrodki opiekuńcze]]
[[Kategoria:Ośrodki opiekuńcze|N]]
[[Kategoria:Boromeuszki]]

Aktualna wersja na dzień 22:20, 1 cze 2021

św. Karol Boromeusz

Siostry boromeuszki - na życzenie hrabiego Łazarza Henckla von Donnersmarcka - zostały skierowane do Nakła Śląskiego przez Dom Prowincjalny w Trzebnicy. Hrabia chciał utworzyć w Nakle Śląskim zakład opiekuńczy dla sierot, które straciły ojców w jego kopalniach. To zadanie miał pełnić duży dom przy ulicy Głównej 8. Na cześć fundatora nadano mu nazwę „Zakładu Św. Łazarza”. Placówkę uroczyście poświęcono 13 lipca 1899.

Początkowo w zakładzie były zatrudnione zaledwie 4 siostry, natomiast od 1902 roku ich liczba wzrosła do 10. Wszystkie one ofiarnie pracowały, prowadząc sierociniec i przedszkole. Pielęgnowały także chorych w ich domach, prowadziły szkołę gospodarstwa domowego, w ramach której działał warsztat tkacki oraz kursy kroju i szycia dla dziewcząt. Pracy było coraz więcej, gdyż chętnych przybywało. Aby dom był jak najbardziej funkcjonalny i jak najlepiej spełniał swoje zadanie, powiększono go i przebudowano.

Działalność przedszkola, czy też ochronki była bardzo chwalona. Prowadziła je siostra Władysława Jankiewicz, a po niej w 1930 roku kierownictwo objęła siostra Adriana Jakubinek, znana w powiecie tarnogórskim wychowawczyni przedszkolna. Siostra ta prowadziła również powierzone jej przez Tarnogórski Inspektorat Szkolny tzw. „lekcje wzorcowe, pokazowe” dla wychowawczyń przedszkolnych. Z wyjątkiem czasów wojny, przedszkole prowadziło działalność do 1954 roku. Później zostało przeniesione przez władze szkolne do nakielskiej szkoły, gdzie siostra Adriana nadal pracowała do 1960 roku. W roku szkolnym 1938/1939 do tego przedszkola uczęszczało aż 89 dzieci.

W czasie II wojny światowej rozwiązano szkołę gospodarstwa domowego i robót ręcznych dla młodzieży.

Po 1945 roku zakład został bez opiekuna i właściciela, objęła go więc opieka społeczna z Tarnowskich Gór. 27 listopada 1947 Urząd Likwidacyjny oddał dom na powrót siostrom. Otrzymał on nazwę Dom Dziecka Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Stało się to na prośbę przełożonych Domu Generalnego Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Dzieci do domu zaczęto przyjmować na podstawie skierowań Wydziału Oświaty z Katowic.

Siostry nie poprzestały na pracy pedagogiczno-wychowawczej. Urządzały wycieczki dla podopiecznych - również do Zakopanego - głównie do innych podobnych domów prowadzonych przez siostry z ich zgromadzenia. 13 listopada 1949 zakład obchodził 50-lecie swojego istnienia. Z tej okazji odbyła się wystawa, a o wydarzeniu wspomniała również lokalna prasa. W roku szkolnym 1952/1953 zakład liczył 60 wychowanków, o dużej rozpiętości wieku. 35 z nich uczęszczało do nakielskiej szkoły powszechnej, 2 do średniej szkoły ogólnokształcącej, 16 do szkoły zawodowej i akademii medycznej, natomiast 6 do przedszkola. Z pomocą sióstr z reguły wszyscy wychowankowie kończyli wybrane przez siebie szkoły.

Ogromna zmiana nastąpiła 4 kwietnia 1954. Władze wojewódzkie podjęły wtedy decyzję o przekształceniu obecnego Domu Dziecka na Zakład Specjalny, w którym mieli się wychowywać chłopcy z głębokim upośledzeniem umysłowym. Wychowanie dotychczasowych beneficjentów przejęły inne państwowe zakłady wychowawcze.

Pierwsi chłopcy znacznie upośledzeni umysłowo i fizycznie przybyli do zakładu już 10 września 1954. Siostry, początkowo odniosły smutne wrażenie, jednak szybko przyzwyczaiły się do trudnej pracy. Wychowanków przybywało, podzielono ich więc na 4 grupy, wg stopnia upośledzenia. Siostry rozwijały umiejętności wychowanków w pracowni, którą otwarto tuż przy zakładzie w 1955 roku. Renoma placówki nieprzerwanie rosła, a siostry stale podwyższały swoje kwalifikacje. Od 11 czerwca do 10 lipca 1957 w zakładzie odbywały się praktyki zawodowe dla sióstr zakonnych pracujących z dziećmi umysłowo niedorozwiniętymi, w tym dla sióstr z Wadowic, Wągrowiec, Rzeszowa, Wrocławia, Bydgoszczy oraz Świebodzic, Gierłacic i innych. Świeccy zainteresowani sprawami dzieci z deficytem rozwojowym również mogli odwiedzać tę instytucję. 10 lipca 1970 otwarto przy zakładzie klasę szkoły specjalnej, w której skład wchodziło 12 dzieci. Prowadzili ją nauczyciele z tarnogórskiej szkoły specjalnej. Do dziś nauczyciele pomagają zakładowi.

Od 1990 roku, dzięki decyzji Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej, siostry prowadziły więc Dom Pomocy Społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie. Natomiast decyzją wojewody z 24 marca 2011 profil domu zmieniono na Dom Pomocy Społecznej dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie. Przebywają tam chłopcy i mężczyźni.

Jak wynika z danych z 31 grudnia 2013 obecnie dom liczy 59 pensjonariuszy w wieku od 9 do 61 lat. Dzielą się oni na 3 równe grupy. W domu pracuje 5 sióstr boromeuszek, a także osoby z odpowiednimi kwalifikacjami: terapeuta zajęciowy, psycholog, pracownik socjalny, opiekunki, pokojowe, kucharze, krawcowa, praczka oraz pielęgniarki.

Bibliografia

Sprawozdanie z działalności Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Świętego Karola Boromeusza w Nakle Śląskim za 2013 rok, Nakło Śląskie, 2013; Historia, „Dom Pomocy Społecznej prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza w Nakle Śląskim”, (dostęp: 7.04.2014).