Tekst źródłowy strony Dom Dziecka Nr 2 w Gliwicach

Dom Dziecka nr 2 w Gliwicach został powstał na bazie Domu Miłosierdzia, katolickiego sierocińca. Działalność na największą skalę wśród katolickich zakonów w Gliwicach prowadziły siostry [[Boromeuszki]]. Ich klasztor w Gliwicach powstał już od 1856 roku. Na dosyć sporej powierzchni między Teuchertstrase, a  Schröterstrase w ciągu wielu lat zbudowano dosyć dużą liczbę budynków, którym pomieszczenia były przeznaczone opiece społecznej. W kolejnych latach sierociniec zapewniał schronienie, nie tylko setce porzuconych dzieci, ale także stanowił dom dla nieuleczalnie chorych, dom starców, żłobek, ochronkę dla dzieci oraz był miejscem centralnej opieki ambulatoryjnej nad dziećmi. W tym czasie pracowało tam trzydzieści sióstr. Kryzys gospodarczy oraz zła sytuacja finansowa, przyczyniły się do zniszczenia majątku placówki. Sierociniec, aby w ogóle mógł funkcjonować musiał prowadzić bardzo oszczędną gospodarkę oraz liczyć na datki ludzi. 

Najbardziej zasłużoną osobą dla powstania sierocińca w Gliwicach był proboszcz Hansel, który przekazał na jego rzecz 500 talarów. Jego następca, dziekan Kühn, który wynajął mieszkanie przy ul. Klasztornej (Klosterstrasse), utworzył tam sierociniec, na terenie którego początkowo zamieszkały cztery sieroty. Gdy pod koniec pierwszego roku funkcjonowania placówki pracowało tam już dziesięć sióstr, ośrodek trzeba było powiększyć. W związku z tym przeniesiono go do Wallsteinsche Hause, nieopodal redakcji "Oberschleische Volksstimme". Po krótkim czasie okazało się, że i ten dom jest za mały, dlatego  dziekan  Kühn zaapelował o wybudowanie nowego, jeszcze większego domu.

Gdy w latach 1847-1848 panował głód, a bieda spowodowała tyfus głodowy, liczba katolickich sierot niepomiernie wzrosła. Wprawdzie gminy robiły co tylko mogły, urządzały prowizoryczne sierocińce, jednak to nie wystarczało. W obliczu głodu i biedy, trwających prawie dwa lata, dwaj duchowni z Gliwic zorganizowali podróż do krajów katolickich w Europie w celu uzbierania pieniędzy. Cesarz Franciszek Józef I zapytał  księży z Gliwic, czy mają w swoim regionie katolickie sierocińce i uzyskawszy negatywną odpowiedź, postanowił udzielić im pomocy w postaci 300 guldenów. Kwestujący duchowni, odwiedzili  Holandię i Szwajcarię i uzbierali dodatkowo 10 tysięcy talarów, co pozwoliło w 1861 roku kupić działkę i zacząć budowę nowego sierocińca. Rok później, w październiku budowa została zakończona. Data ta jest przyjmowana za początek istnienia obecnego Domu Dziecka nr 2. 

Gdy 31 marca 1875 weszła w życie ustawa o zakonach , zakazująca opieki nad dziećmi, w tym wychowania członkom zgromadzeń klasztornych, boromeuszki musiały przekazać swoje obowiązki osobom świeckim. Stało się to 1 października 1877. W mieście pozostało siedem sióstr, które mogły tutaj legalnie pracować i w prywatnym mieszkaniu opiekować się osobami chorymi. 1 czerwca 1880 boromeuszki mogły na nowo zamieszkać w sierocińcu, jednak nie mogły nim zarządzać. Prawo do zarządzania ośrodkiem wychowującym dzieci otrzymały sześć lat później, czyli 18 sierpnia 1886. 

W przeciągu wielu lat sierociniec rozbudowywano, po to by mógł pomieścić ciągle zwiększającą się liczbę dzieci. Ostatnie poważne przebudowy i naprawy prowadzono w latach 1921-1922. Placówka znajdowała się wówczas pod opieką kuratorium, w skład którego wchodził proboszcz Taglo, dyrektor Sapgok oraz główny inżynier Schneider. 

W roku 1960 roku sierociniec został przekształcony w Państwowy Dom Dziecka. Niestety z powodu pożaru w 1968 roku nie zachowały się dokumenty dotyczące zarówno dzieci przebywających w placówce, jak i samego miejsca. W październiku 1984 roku rozpoczęły się prace modernizacyjno - remontowe całego obiektu. Dzieci przebywające w ośrodku na okres dwóch lat przeprowadzono w inne miejsce. 28 listopada 1986  uroczyście otwarto Dom Dziecka, który odnowiony i wyremontowany zyskał charakter mieszkań rodzinkowych. 

Ostateczne remonty budynku trwały od lipca do listopada 2002 roku. Modernizacja polegała na utworzeniu aneksów kuchennych w każdym z „mieszkań”, remoncie kuchni, jadalni, pokoju gościnnego. Oprócz zwieńczającego dzieło remontu wnętrza budynku, przystosowano do celów mieszkalnych przybudówkę oraz dokonano renowacji byłych mieszkań służbowych, znajdujących się przy głównym budynku Domu Dziecka dla wychowanków z Grupy Wstępnego Usamodzielnienia.

W sierpniu 2003 roku Dom Dziecka nr 2 powiększył swoją działalność o Placówkę Wsparcia Dziennego, z której korzystają dzieci z Gliwic. 31 stycznia 2005 otwarto Filię Domu Dziecka nr 2 w Gliwicach. Przebywa w niej 12 chłopców, którzy znajdują się pod opieką wychowawców. Natomiast druga filia, w której mieszka 10 chłopców została utworzona w  listopadzie 2006 roku.

==Bibliografia==
Artykuł z czasopisma: "Blatt der Oberschlesischen Volksstimme", Niedziela, 8 lutego 1925, tłumaczyła: Katarzyna Lisoń; [http://domdziecka2.gliwice.pl/nowa/index.php/historia-placowki], dostęp: 19.04.2014.

[[Kategoria:Ośrodki opiekuńcze|G]]