Dietrych Janusz

Dietrych Janusz Aleksander (1907-2001), naukowiec, społecznik

Urodził się 23 lipca 1907 roku w Łodzi. Studiował na Politechnice Warszawskiej, którą ukończył w 1932 roku. Po studiach pracował w Centralnym Biurze Projektów Górniczych SPERATOR w Katowicach, gdzie zdobywał doświadczenie w projektowaniu maszyn górniczych i zakładów przeróbczych przemysłu węglowego. Pod koniec pracy w biurze SPERATOR został jego dyrektorem. W między czasie prowadził zajęcia zlecone na Politechnice Śląskiej. W 1956 roku został stałym pracownikiem Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn Politechniki Śląskiej. Był bardzo zaangażowany w pracę dydaktyczną, a jego pragnieniem było dostosowanie programów nauczania do aktualnych potrzeb. Zaowocowało to gruntowną przebudową programu dydaktycznego na tej uczelni. W między czasie starał się o tytuł profesora, który uzyskał w 1957 roku. W 1960 roku profesor został kierownikiem Katedry. Jego zadaniem było kontynuowanie wprowadzania zmian w treści i formy zajęć dydaktycznych, które dotyczyły nauki konstruowania. W 1969 roku na skutek wprowadzonych licznych zmian wprowadzono nową nazwę Katedry, która od teraz nazywała się „Katedra Ogólnych Podstaw Konstrukcji Maszyn” i do dziś działa pod taką nazwą. W 1971 roku, zgodnie z zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego została wprowadzona nowa struktura uczelni, w związku z czym katedra została zamknięta. Utworzono wtedy Instytut Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn, w skład którego weszła między innymi zamknięta Katedra prowadzona przez profesora Janusza Dietrycha. Zarazem został on jego pierwszym dyrektorem i pełnił obowiązki do 1977 roku. W tym roku również zakończył swoją działalność dydaktyczną. Prowadził badania nad metodologią i podstawami konstrukcji maszyn. Był generalnym projektantem pierwszych eksportowych zakładów w Chinach.

Jego dorobek naukowy jest bardzo duży, bowiem wydał przeszło 400 opracować, referatów na liczne konferencje międzynarodowe. Uczestniczył w konferencjach w Pradze, Odessie, Soffi, Rzymie, Budapeszcie, Kopenhadze, Dreźnie i w wielu innych miejscach świata.

Udzialał się społecznie. W latach 1930 – 1931 pełnił funkcję szefa Obozu Wielkiej Polski w Politechnice Warszawskiej. Podczas II Wojny Światowej z nominacji płk. Stefana Roweckiego został dowódcą baterii przeciwlotniczej, przez kolejne 5 lat przebywał w Oflagu VIIA (Murnau).

Brał czynny udział w życiu Kościoła. W latach 1935-199 był członkiem Zarządu Akcji Katolickiej. Brał udział w budowie koscioła. W latach 1956 – 1957 był członkiem Rady Duszpasterskiej w Katowicach. Był również członkiem Synodu Katowickiego, a potem uczestniczył w Synodzie Metropolitarnym w Krakowie. W 1980 roku był jednym ze współzałożycieli Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach. Wspólnie z Józefem Buszman pełnił funkcję jego wiceprezesa. 24 czerwca 1993 roku został uhonorowany doktoratem honoris causa Politechniki Śląskiej. 21 listopada 2007 roku na pamiątkę jego setnej rocznicy urodzin została odsłonięta tablica pamiątkowa, która znajduje się w auli B Centrum Edukacyjno-Kongresowego Politechniki Śląskiej.

Nagrody i odznaczenia: Medal Komisji Edukacji Narodowej; Krzyż Kawalerski – Order Odrodzenia Polski; Order za pomoc w budowie socjalizmu w Chińskiej Republice Ludowej. Zmarł w 2001 roku w Warszawie.

Bibliografia

Współcześni uczeni Polscy: Słownik biograficzny, red. dr hab. Janusz Kapuścik, tom I, A-G, Warszawa 1998; Strony internetowe: [1] [2] [3]