Dietrych Janusz

Z e-ncyklopedia

Dietrych Janusz Aleksander (1907-2001), naukowiec, społecznik

Urodził się 23 lipca 1907 w Łodzi. Studiował na Politechnice Warszawskiej, którą ukończył w 1932 roku. Po studiach pracował w Centralnym Biurze Projektów Górniczych SPERATOR w Katowicach, gdzie zdobywał doświadczenie w projektowaniu maszyn górniczych i zakładów przeróbczych przemysłu węglowego. Pod koniec pracy w biurze SPERATOR został jego dyrektorem. Równocześnie prowadził zajęcia zlecone na Politechnice Śląskiej. W 1956 roku został stałym pracownikiem Katedry Podstaw Konstrukcji Maszyn Politechniki Śląskiej. Był bardzo zaangażowany w pracę dydaktyczną, a jego pragnieniem było dostosowanie programów nauczania do aktualnych potrzeb. Zaowocowało to gruntowną przebudową programu dydaktycznego na tej uczelni. W między czasie starał się o tytuł profesora, który uzyskał w 1957 roku. W 1960 roku został kierownikiem Katedry. Jego zadaniem było kontynuowanie wprowadzania zmian w treści i formy zajęć dydaktycznych, które dotyczyły nauki konstruowania. W 1969 roku, na skutek wprowadzonych licznych zmian, wprowadzono nową nazwę Katedry, która od tego czasu nazywała się „Katedrą Ogólnych Podstaw Konstrukcji Maszyn”. W 1971 roku, zgodnie z zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego została wprowadzona nowa struktura uczelni, w związku z czym katedra została zamknięta. Utworzono wtedy Instytut Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn, w skład którego weszła między innymi zamknięta Katedra. Dietrych został jego pierwszym dyrektorem i pełnił obowiązki do 1977 roku. W tym roku również zakończył swoją działalność dydaktyczną. Prowadził badania nad metodologią i podstawami konstrukcji maszyn. Był generalnym projektantem pierwszych eksportowych zakładów w Chinach.

Jego dorobek naukowy jest bardzo duży. Wydał przeszło 400 opracować, referatów na liczne konferencje międzynarodowe. Uczestniczył w konferencjach w wielu miejscach świata.

Udzielał się społecznie. W latach 1930 – 1931 pełnił funkcję szefa Obozu Wielkiej Polski na Politechnice Warszawskiej. Podczas II wojny Światowej, z nominacji płk. Stefana Roweckiego, został dowódcą baterii przeciwlotniczej, przez kolejne 5 lat przebywał w Oflagu VIIA (Murnau).

Brał czynny udział w życiu Kościoła. W latach 1935-1939 był członkiem Zarządu Akcji Katolickiej. W latach 1956 – 1957 był członkiem Rady Duszpasterskiej w Katowicach. Uczestniczył w I Synodzie Katowickim, a potem w Synodzie Metropolitarnym w Krakowie. W 1980 roku należał do współzałożycieli Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach. Wspólnie z Józefem Buszmanem pełnił funkcję jego wiceprezesa. 24 czerwca 1993 roku został uhonorowany doktoratem honoris causa Politechniki Śląskiej. 21 listopada 2007, na pamiątkę jego setnej rocznicy urodzin, została odsłonięta tablica pamiątkowa, która znajduje się w auli B Centrum Edukacyjno-Kongresowego Politechniki Śląskiej.

Został odznaczony i nagrodzony: Medal Komisji Edukacji Narodowej; Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Order za Pomoc w Budowie Socjalizmu w Chińskiej Republice Ludowej. Zmarł 14 listopada 2001 Warszawie.

Bibliografia

Współcześni uczeni Polscy: Słownik biograficzny, red. J. Kapuścik, tom I, A-G, Warszawa 1998; Strony internetowe: [1] [2] [3]