Damazy I: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
Linia 1: Linia 1:
==Damazy I (305-384), papież ==
==Damazy I (ok. 305-384), papież ==
papież: 1 październik 366 11 grudnia 384
Na urzędzie papieskim pozostawał od 1 października 366 do 11 grudnia 384.


Damazy, mówca i poeta pochodził ze szlacheckiej rodziny katalońskiej. Urodzony ok. 305 w Rzymie (lub Hiszpani). Jego ojcem był pochodzący z Hiszpani Antoniusz, kapłan przy kościele nazwanym później San Lorenzo. Damazy był diakonem (355) i prezbiterem za pontyfikatu Liberiusza kiedy ariański cesarz Konstancjusz skazał papieża na wygnanie towarzyszł mu. Powrócił jednak do Rzymu i poparł antypapieża Feliksa II, a po jego śmierci (365) pojednał się z Liberiuszem. Śmierć Liberiusza (366) spowodowała krwawe zmagania  o godność papieską. Grupa zwolenników Liberiusza wybrała na papieża diakona Ursyna, którego konsekrował Paweł z Tibur.  
Damazy, mówca i poeta pochodził ze szlacheckiej rodziny katalońskiej. Urodzony ok. 305 roku w Rzymie (lub Hiszpanii). Jego ojcem był pochodzący z Hiszpanii Antoniusz, kapłan przy kościele nazwanym później San Lorenzo. Damazy był diakonem (355) i prezbiterem za pontyfikatu Liberiusza, a gdy ariański cesarz Konstancjusz skazał papieża na wygnanie towarzyszył mu. Powrócił jednak do Rzymu i poparł antypapieża Feliksa II, ale po jego śmierci (365) pojednał się z Liberiuszem. Śmierć Liberiusza (366) spowodowała krwawe zmagania  o godność papieską. Grupa zwolenników Liberiusza wybrała na papieża diakona Ursyna, którego konsekrował Paweł z Tibur.  


Większość kapłanów i laikatu, w tym zwolennicy antypapieża Feliksa II, opowiedziała się za Damazym. Doszło do krwawych walk, w wyniku których  Damazy zajął 1 października 366 bazylikę na Lateranie i został konsekrowany przez biskupa Ostii. Po zakończonych walkach, w których zginęło ok. 160 osób prefekt Rzymu Viventus skazał Ursyna i jego diakonów na wygnanie. Pozwolenie cesarza umożliwiło im powrót do Rzymu we wrześniu 367 i walki znów rozgorzały. Pod koniec 367 Ursyn wraz ze swoimi stronnikami powtórnie został wygnany z Rzymu i Italii. W latach 370-372 Damazy znalazł się w tarapatach, gdy Ursyn i jego adherenci otrzymali prawo powrotu do Italii. Osiedlili się w Mediolanie i zmobilizowali przeciw papieżowi arian. Damazy został oskarżony (ok. 371) przez Żyda Izaaka, konwertytę, o wielkie wykroczenie – prawdopodobnie cudzołóstwo. Wszczęte śledztwo nie potwierdziło zarzutów, a Synod rzymski zwołany 378 oczyścił Damazego z zarzutów. Ursyn uciekł do Kolonii, a Izaak do Hiszpanii. Cesarz Gracjan (363-383) na prośbę Synodu uznał zwierzchność sądowniczą biskupa Rzymu nad wszystkimi metropoliami Zachodu. Synod wydał też dekret uznający odpowiedzialość biskupów tylko przed kolegium biskupów, a nie przed władzą świecką jednak póżniejszy dekret cesarski nie uwalniał nawet papieża od jurysdykcji cesarza w przypadku przestępstw kryminalnych. Papież występował przeciwko doktrynom arianizmu, macedonizmu, apolinaryzmu i pryscylializmu i odsuwał od sprawowania funkcji biskupich tych, którzy solidaryzowali się z tymi kierunkami.  
Większość kapłanów i laikatu, w tym zwolennicy antypapieża Feliksa II, opowiedziała się za Damazym. Doszło do krwawych walk, w wyniku których  Damazy zajął 1 października 366 Bazylikę na Lateranie i został konsekrowany przez biskupa Ostii. Po zakończonych walkach, w których zginęło ok. 160 osób prefekt Rzymu Viventus skazał Ursyna i jego diakonów na wygnanie. Pozwolenie cesarza umożliwiło im powrót do Rzymu we wrześniu 367 roku i walki znów rozgorzały. Pod koniec 367 roku Ursyn wraz ze swoimi stronnikami powtórnie został wygnany z Rzymu i Italii. W latach 370-372 Damazy znalazł się w tarapatach, gdy Ursyn i jego adherenci otrzymali prawo powrotu do Italii. Osiedlili się w Mediolanie i zmobilizowali przeciw papieżowi arian. Damazy został oskarżony (ok. 371) przez Żyda Izaaka, konwertytę, o wielkie wykroczenie – prawdopodobnie cudzołóstwo. Wszczęte śledztwo nie potwierdziło zarzutów, a Synod rzymski zwołany w 378 roku oczyścił Damazego z zarzutów. Ursyn uciekł do Kolonii, a Izaak do Hiszpanii. Cesarz Gracjan (363-383) na prośbę Synodu uznał zwierzchność sądowniczą biskupa Rzymu nad wszystkimi metropoliami Zachodu. Synod wydał też dekret uznający odpowiedzialność biskupów tylko przed kolegium biskupów, a nie przed władzą świecką. Jednak późniejszy dekret cesarski nie uwalniał nawet papieża od jurysdykcji cesarza w przypadku przestępstw kryminalnych. Papież występował przeciwko doktrynom arianizmu, macedonizmu, apolinaryzmu i pryscylializmu i odsuwał od sprawowania funkcji biskupich tych, którzy solidaryzowali się z tymi kierunkami.  


Damazy dzięki swoim wpływom, wspomagany przez Ojców Kościoła doprowadził do ogłoszenia 28 lutego 380 wspólnego edyktu cesarzy Gracjana i Teodozjusza I Wielkiego czyniącego chrześcijaństwo według nicejskiego wyznania religią państwową. Równocześnie cesarze zwalczali kulty pogańskie. Sobór w Konstantynopolu (II Sobór Powszechny), zwołany w 381r. przez współrządzącego cesarza Teodozjusza I Wielkiego dla wschodniej części cesarstwa potępił twierdzenia arian i postanowił, że biskup Konstantynopola jako stolicy cesarskiej posiada pierwszeństwo honorowe (bez jurysdykcji) zaraz po biskupie Rzymu. Ta decyzja nie spodobała się papieżowi, który upatrywał w tym zarzewie konfliktów i możliwość podziałów, a Synod rzymski w 382 ogłosił prymat biskupa Rzymu, opierając się na prawie sukcesji począwszy od św. Piotra i ustalił tradycyjne starszeństwo Kościółów: Rzymu, Aleksandrii i Antiochii. Damazy nazwał biskupstwo rzymskie Stolicą Apostolską, rozwinął kancelarię papieską i przeprowadził reformy w liturgii, a łacinę ustanowił głównym językiem. Sekretarzowi Hieronimowi zlecił rewizję łacińskiego tekstu Pisma Świętego i uczynił go odpowiedzialnym za ostateczne ustalenie kanonu ksiąg biblijnych. Biblia Hieronima, zw. Wulgatą, stała się urzędowym tekstem Kościoła. Papież włożył dużo wysiłku, by w Rzymie w miejsce posągów i świątyń pogańskich pobudować kapliczki i umieścić napisy przedstawiające męczęństwo chrześcijan. W miejscach kaźni męczenników Damazy I umieszczał własne wierszowane epigramy łacińskie wykute w marmurze przez papieskiego kaligrafa Furiusa Dionizego Filokalusa. Odnowił katakumby i kryptę papieską w katakumbach św. Kalikasa. Po 18 latach energicznej posługi Kościłowi papież Damazy zmarł w opini świętości 11 grudnia 384. Został pochowany przy Via Ardeatina w kościele, który sam zbudował. Później jego szczątki przeniesiono do kościła San Lorenzo in Damaso.  
Damazy dzięki swoim wpływom, wspomagany przez Ojców Kościoła doprowadził do ogłoszenia 28 lutego 380 wspólnego edyktu cesarzy Gracjana i Teodozjusza I Wielkiego czyniącego chrześcijaństwo według nicejskiego wyznania religią państwową. Równocześnie cesarze zwalczali kulty pogańskie. Sobór w Konstantynopolu (II Sobór Powszechny), zwołany w 381 roku przez współrządzącego cesarza Teodozjusza I Wielkiego dla wschodniej części cesarstwa potępił twierdzenia arian i postanowił, że biskup Konstantynopola jako stolicy cesarskiej posiada pierwszeństwo honorowe (bez jurysdykcji) zaraz po biskupie Rzymu. Ta decyzja nie spodobała się papieżowi, który upatrywał w tym zarzewie konfliktów i możliwość podziałów, a Synod rzymski w 382 roku ogłosił prymat biskupa Rzymu, opierając się na prawie sukcesji począwszy od [[Św. Piotr Apostoł|św. Piotra]] i ustalił tradycyjne starszeństwo Kościółów: Rzymu, Aleksandrii i Antiochii. Damazy nazwał biskupstwo rzymskie Stolicą Apostolską, rozwinął kancelarię papieską i przeprowadził reformy w liturgii, a łacinę ustanowił głównym językiem. Sekretarzowi Hieronimowi zlecił rewizję łacińskiego tekstu Pisma Świętego i uczynił go odpowiedzialnym za ostateczne ustalenie kanonu ksiąg biblijnych. Biblia Hieronima, zw. Wulgatą, stała się urzędowym tekstem Kościoła. Papież włożył dużo wysiłku, by w Rzymie w miejsce posągów i świątyń pogańskich pobudować kapliczki i umieścić napisy przedstawiające męczeństwo chrześcijan. W miejscach kaźni męczenników Damazy I umieszczał własne wierszowane epigramy łacińskie wykute w marmurze przez papieskiego kaligrafa Furiusa Dionizego Filokalusa. Odnowił katakumby i kryptę papieską w katakumbach św. Kalikasa. Po 18 latach energicznej posługi Kościołowi papież Damazy zmarł w opinii świętości 11 grudnia 384. Został pochowany przy Via Ardeatina w kościele, który sam zbudował. Później jego szczątki przeniesiono do kościoła San Lorenzo in Damaso.  
==Bibliografia==
==Bibliografia==
Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996; Robert Monge, Leksykon papieży, Kraków 2008 (wyd. Salwator).
Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996; Robert Monge, Leksykon papieży, Kraków 2008 (wyd. Salwator).
 
{{Papież}}
[[Kategoria:Papieże - D]]
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Papieże - D|Damazy I]]
[[Kategoria:Biografie - D]]

Wersja z 22:07, 14 sty 2019

Damazy I (ok. 305-384), papież

Na urzędzie papieskim pozostawał od 1 października 366 do 11 grudnia 384.

Damazy, mówca i poeta pochodził ze szlacheckiej rodziny katalońskiej. Urodzony ok. 305 roku w Rzymie (lub Hiszpanii). Jego ojcem był pochodzący z Hiszpanii Antoniusz, kapłan przy kościele nazwanym później San Lorenzo. Damazy był diakonem (355) i prezbiterem za pontyfikatu Liberiusza, a gdy ariański cesarz Konstancjusz skazał papieża na wygnanie towarzyszył mu. Powrócił jednak do Rzymu i poparł antypapieża Feliksa II, ale po jego śmierci (365) pojednał się z Liberiuszem. Śmierć Liberiusza (366) spowodowała krwawe zmagania o godność papieską. Grupa zwolenników Liberiusza wybrała na papieża diakona Ursyna, którego konsekrował Paweł z Tibur.

Większość kapłanów i laikatu, w tym zwolennicy antypapieża Feliksa II, opowiedziała się za Damazym. Doszło do krwawych walk, w wyniku których Damazy zajął 1 października 366 Bazylikę na Lateranie i został konsekrowany przez biskupa Ostii. Po zakończonych walkach, w których zginęło ok. 160 osób prefekt Rzymu Viventus skazał Ursyna i jego diakonów na wygnanie. Pozwolenie cesarza umożliwiło im powrót do Rzymu we wrześniu 367 roku i walki znów rozgorzały. Pod koniec 367 roku Ursyn wraz ze swoimi stronnikami powtórnie został wygnany z Rzymu i Italii. W latach 370-372 Damazy znalazł się w tarapatach, gdy Ursyn i jego adherenci otrzymali prawo powrotu do Italii. Osiedlili się w Mediolanie i zmobilizowali przeciw papieżowi arian. Damazy został oskarżony (ok. 371) przez Żyda Izaaka, konwertytę, o wielkie wykroczenie – prawdopodobnie cudzołóstwo. Wszczęte śledztwo nie potwierdziło zarzutów, a Synod rzymski zwołany w 378 roku oczyścił Damazego z zarzutów. Ursyn uciekł do Kolonii, a Izaak do Hiszpanii. Cesarz Gracjan (363-383) na prośbę Synodu uznał zwierzchność sądowniczą biskupa Rzymu nad wszystkimi metropoliami Zachodu. Synod wydał też dekret uznający odpowiedzialność biskupów tylko przed kolegium biskupów, a nie przed władzą świecką. Jednak późniejszy dekret cesarski nie uwalniał nawet papieża od jurysdykcji cesarza w przypadku przestępstw kryminalnych. Papież występował przeciwko doktrynom arianizmu, macedonizmu, apolinaryzmu i pryscylializmu i odsuwał od sprawowania funkcji biskupich tych, którzy solidaryzowali się z tymi kierunkami.

Damazy dzięki swoim wpływom, wspomagany przez Ojców Kościoła doprowadził do ogłoszenia 28 lutego 380 wspólnego edyktu cesarzy Gracjana i Teodozjusza I Wielkiego czyniącego chrześcijaństwo według nicejskiego wyznania religią państwową. Równocześnie cesarze zwalczali kulty pogańskie. Sobór w Konstantynopolu (II Sobór Powszechny), zwołany w 381 roku przez współrządzącego cesarza Teodozjusza I Wielkiego dla wschodniej części cesarstwa potępił twierdzenia arian i postanowił, że biskup Konstantynopola jako stolicy cesarskiej posiada pierwszeństwo honorowe (bez jurysdykcji) zaraz po biskupie Rzymu. Ta decyzja nie spodobała się papieżowi, który upatrywał w tym zarzewie konfliktów i możliwość podziałów, a Synod rzymski w 382 roku ogłosił prymat biskupa Rzymu, opierając się na prawie sukcesji począwszy od św. Piotra i ustalił tradycyjne starszeństwo Kościółów: Rzymu, Aleksandrii i Antiochii. Damazy nazwał biskupstwo rzymskie Stolicą Apostolską, rozwinął kancelarię papieską i przeprowadził reformy w liturgii, a łacinę ustanowił głównym językiem. Sekretarzowi Hieronimowi zlecił rewizję łacińskiego tekstu Pisma Świętego i uczynił go odpowiedzialnym za ostateczne ustalenie kanonu ksiąg biblijnych. Biblia Hieronima, zw. Wulgatą, stała się urzędowym tekstem Kościoła. Papież włożył dużo wysiłku, by w Rzymie w miejsce posągów i świątyń pogańskich pobudować kapliczki i umieścić napisy przedstawiające męczeństwo chrześcijan. W miejscach kaźni męczenników Damazy I umieszczał własne wierszowane epigramy łacińskie wykute w marmurze przez papieskiego kaligrafa Furiusa Dionizego Filokalusa. Odnowił katakumby i kryptę papieską w katakumbach św. Kalikasa. Po 18 latach energicznej posługi Kościołowi papież Damazy zmarł w opinii świętości 11 grudnia 384. Został pochowany przy Via Ardeatina w kościele, który sam zbudował. Później jego szczątki przeniesiono do kościoła San Lorenzo in Damaso.

Bibliografia

Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996; Robert Monge, Leksykon papieży, Kraków 2008 (wyd. Salwator).