Caritatis

Z e-ncyklopedia
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Pap. Leon XIII - Caritatis

Leon XIII medal5.jpg

Opublikowana 19 marca 1894.

Jest to dokument skierowany do biskupów polskich, mówiący o Kościele w Polsce. Ma ona charakter bardzo motywujący i podtrzymujący na duchu.

Początek listu to pochwała Polski jako narodu, który wpisał się w historię poprzez swoją silną wiarę, pobożność i męstwo w obliczu różnych zagrożeń. Papież podkreśla jak bardzo leżą mu na sercu interesy Polaków, a szczególnie to, by mogli swobodnie i bez żadnych przeszkód wyznawać publicznie wiarę w Jezusa Chrystusa. Ta zaś wiara, z której wypływa większa od wszystkich doczesnych korzyść - Zbawienie, ma być stale pielęgnowana w życiu rodzinnym i społecznym. Najważniejszym obowiązkiem chrześcijanina, jest ukochanie głoszonej przez Zbawiciela nauki. Stąd również wypływa fakt, że sfera sacrum nie jest własnością i zasługą człowieka, lecz wypływa z Łaski Bożej. Wiara jest łaską, za którą trzeba dziękować, i którą trzeba pielęgnować.

Papież podejmuje temat kierowania państwem. Podkreśla on, że Kościół w swojej nauce wcale nie sprzeciwia się panującym i nie hamuje rozwoju narodu, lecz przeciwnie, swoją nauką pomaga mu w tym. Odnosi się także do obowiązków wynikających z bycia rządzącym i bycia rządzonym. Jasno określa to, czego wymaga się od ludzi w tej pierwszej jak i w drugiej sytuacji. Każdy władca, ma sobą prezentować Boską potęgę i opatrzność. Ma tak jak Bóg Ojciec, troszczyć się o tych, którzy są mu dani pod opiekę, mając cały czas na względzie korzyść pospolitą. We wszystkim co robi, ma mieć świadomość, że po śmierci stanie przed Stwórcą i będzie musiał zdać relację z tego, jak opiekował się swoimi poddanymi. Ci zaś z kolei mają, podobnie jak Bogu samemu, oddawać swemu władcy cześć i mieć do niego pełne zaufanie i wierność. Ich obowiązkiem jest również częsta modlitwa za niego.

Kolejną ważną kwestią, poruszoną w tym liście, są obowiązki rodziców w wychowaniu swoich dzieci. Papież podkreśla, że zdrowie całego organizmu społecznego, wypływa z nieskazitelności i uczciwości podstawowej jednostki społecznej, jaką jest rodzina. Rodzice mają wprowadzać swoje dzieci w wiarę, ucząc podstaw, a także stale czuwać nad tym, by dziecko mogło swoją wiarę rozwijać także w szkole. Rodzice powinni wystrzegać się szkół, w których zabronione lub utrudnione jest wyznawanie wiary w Chrystusa. Papież podkreśla także, że Kościół powinien mieć wpływ na wybór książek i podręczników, z których korzystać ma młode pokolenie. Od wychowania dzieci, papież przechodzi do tematu wychowania kapłanów. Jego zdaniem jest to trudne zadanie, lecz jeśli ten trud uda się w wierny sposób przejść, to można doczekać wspaniałych owoców. Formacja ma łączyć solidną naukę i praktykę świętości życia. Osoba duchowna ma być zawsze solą ziemi i światłością świata, dlatego formowanie nie może kończyć się z chwilą przyjęcia święceń. Zarówno młody kapłan, jak i ten z dłuższym stażem, powinien dbać o swój nieustanny rozwój duchowy i intelektualny. Papież, niejako podsumowując ten temat, przypomina wszystkim o najważniejszym przykazaniu, które Chrystus nam zostawił. Przykazanie miłości Boga i bliźniego. Ma to być światłem w życiu każdego człowieka, niezależnie od stanu.

W drugiej części tej encykliki zawierają się już konkretne zwroty do każdego z trzech obszarów Polski, znajdujących się pod zaborami. Biskupom znajdującym się pod zaborem rosyjskim papież przypomina, by pilnowali swojego Ducha w głoszeniu wiary, aby nigdy On nie osłabł, lecz mimo wszystko rozwijał się i rozpalał na nowo. Prosi biskupów o bezgraniczne zaufanie Bogu, Jego pocieszeniu i Jego pomocy. Przypomina także warunki ugody z Rosją z 1882 roku na mocy której duchowni polscy nie będą uciskani i prześladowani, a biskupi będą mieć pełną swobodę w kierowaniu seminariami duchownych. Zadaniem zaś biskupów względem wiernych, ma być nakłanianie do poszanowania władz i stosowania się do wszystkich zarządzeń, co ma wywołać szacunek, zamiast powodów do oskarżeń, a co przyczyni się do poszanowania wiary. Młodzież i dzieci winny być poza szkołą dodatkowo katechizowane, aby nie utraciły przekonań religijnych.

Biskupi znajdujący się pod zaborem Habsburgów, mają okazywać pełny szacunek władcy, a przy tym strzec tego, co chroni wiarę katolicką, a także szukać kolejnych możliwości, by ją jeszcze bardziej utwierdzić. Ma w tym pomóc szczególne pilnowanie ciągłego rozwoju Uniwersytetu Jagiellońskiego, który szkoli kwiat polskiej, katolickiej młodzieży. Ważna jest także ochrona i ogólne poważanie zakonów, bo jak papież stwierdza, są one gotowe na posługę Kościołowi, jak dobrze uzbrojone wojska. Odnosi się także do wzajemnych relacji z unitami, czyli z prawosławnymi, pozostającymi w pełnej łączności z Rzymem. Papież przypomina, że pomimo różnic w obrządku, powinni oni być traktowani przez Polaków jak bracia. Należy się im szacunek i braterska miłość.

Do biskupów spod zaboru niemieckiego papież zwraca się z przykazaniem zaufania w dobroć Cesarza, którą ten sam miał zapewnić Papieżowi osobiście. Ta zaś postawa, pełnego szacunku i wierności, ma być wspaniałym przykładem wiary chrześcijańskiej i pełnienia uczynków miłości względem bliźniego.

W ostatnich zdaniach tej encykliki Leon XIII prosi biskupów polskich, aby jego zalecenia przekazywali tym, za których są odpowiedzialni. Mają oni być dobrymi pasterzami, którzy pilnują swego stada. Zachowanie postawy wiernego chrześcijanina, jest gwarancją uniknięcia niebezpieczeństw wynikających z trudnego położenia, jakim są zabory. We wszystkich utrudnieniach, które wypływają z zaistniałej sytuacji, wierni mają mieć na uwadze raczej życie wieczne, niż potrzeby szczęśliwego życia ziemskiego. Te potrzeby, jeśli się nasilą i zaczną władać ludźmi, spowodują raczej gniew władzy i mogą skończyć się brutalną pacyfikacją, niż spełnieniem żądań.

Treść dokumentu: Papież Leon XIII - Caritatis z 19 III 1894