Brzezina Karol: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 00:38, 29 cze 2010

Brzezina Karol (1905-1976), oblat, duszpasterz polonijny, kapelan Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii

Urodził się 20 stycznia 1905 w Radzionkowie jako syn Bernarda i Julianny z d. Renka. W 1925 roku wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej odbywając najpierw studia filozoficzne w Krobi, teologiczne w Lublińcu i Obrze (1927-1930). Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1930 w Warszawie. W latach 1930-1931 był prefektem w lublinieckim gimnazjum Odbył dodatkowe studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1937 roku uzyskał doktorat z filozofii. W latach 1937-1939 był superiorem wspólnoty oblackiej w Lublińcu i jednocześnie dyrektorem Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów. Wybuch II wojny światowej spowodował rozproszenie lublinieckiej wspólnoty, stąd o. Brzezina wyjechał na zachód. Był kolejno przełożonym kleryków polskich w Rzymie, a w pierwszej połowiewie 1940 roku w Roviano i Cineto. Pełnił również obowiązki profesora w seminarium duchownym w Notre Dame de Lumičres k. Awinionu. W drugiej połowie 1940 został ustanowiony kapelanem Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w Perpignan w południowej Francji. Do 1942 roku pracował na terenie obozów dla internowanych w Gurs, Argeles- sur-Mer, Rivesaltes, Vernet d'Ariege. Zyskał sławę jako oddany duszpasterz i opiekun przebywających w obozach Polaków, Żydów, ale także innych nacji. Dokonuje wszelakich uników i forteli po to aby poprawić choć trochę byt osadzonych. Jego zaangażowanie nie ograniczało się tylko do organizowania żywności, leków i przemycania listów, ale ścierał się z machiną urzędniczą rządu w Vichy by wydostawać na zewnątrz jak najwięcej ludzi. W 1942 roku został kapelanem w polskim sanatorium w Hauteville. W latach 1942-1944 był duszpasterzem i organizatorem poskiego szkolnictwa w Nicei, a potem kapelanem w schronisku w Wic s/ Cčre. Przez kolejne lata (1944-1948) pełnił obowiązki kapelana Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii w stopniu kapitana. Po zakończeniu wojny nie mógł powrócić do Polski, dlatego, służąc jeszcze w marynarce, był równocześnie superiorem polskiego dystryktu oblackiego w Wielkiej Brytanii. W 1948 roku wyjechał do Belgii, gdzie został proboszczem polskiej parafii w Brukseli i pełnił obowiązki moderatora generalnego Bractw Żywego Różańca w Brukseli. W związku z tą funkcją wydawał „Biuletyn Bractwa Różańcowego” i organizował rokrocznie pielgrzymki do Banneux. Zmarł 25 września 1976 w Brukseli.

Bibliografia

A. Z. Judyccy, Oblaci polscy we Francji, Belgii i Luksemburgu. 60 lat Wiceprowincji Polskiej Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, Warszawa-Tarnów 2006, s. 136; RDŚ(K) 1931, s. 105; L. Markowiak, Lublinieckie Gimnazjum w latach II Rzeczypospolitej 1922 – 1939, Lubliniec 1994, s. 82.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Brzezina Karol (1905-1976), oblat, duszpasterz polonijny, kapelan Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii==
-Urodził się 20 stycznia 1905 w Radzionkowie jako syn Bernarda i Julianny z d. Renka. W 1925 roku wstąpił  do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej odbywając najpierw studia filozoficzne w Krobi, teologiczne w Lublińcu i Obrze (1927-1930).Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1930 w Warszawie. W latach 1930-1931 był prefektem w lublinieckim gimnazjum Odbył dodatkowe studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1937 roku uzyskał doktorat z filozofii. W latach 1937-1939 był superiorem wspólnoty oblackiej w Lublińcu i jednocześnie dyrektorem [[Małe Seminarium Duchowne Ojców Oblatów w Lublińcu|Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów]]. Wybuch II wojny światowej spowodował rozproszenie lublinieckiej wspólnoty, stąd o. Brzezina wyjechał na zachód. Był kolejno przełożonym kleryków polskich w Rzymie, a w pierwszej połowiewie 1940 roku w Roviano i Cineto. Pełnił również obowiązki profesora w seminarium duchownym w Notre Dame de Lumičres k. Awinionu. W drugiej połowie 1940 został ustanowiony kapelanem Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w Perpignan w południowej Francji. Do 1942 roku pracował na terenie obozów dla internowanych w Gurs, Argeles- sur-Mer, Rivesaltes, Vernet d'Ariege. Zyskał sławę jako oddany duszpasterz i opiekun przebywających w obozach Polaków, Żydów, ale także innych nacji. Dokonuje wszelakich uników i forteli po to aby poprawić choć trochę byt osadzonych. Jego zaangażowanie nie ograniczało się tylko do organizowania żywności, leków i przemycania listów, ale ścierał się z machiną urzędniczą rządu w Vichy by wydostawać na zewnątrz jak najwięcej ludzi. W 1942 roku został kapelanem w polskim sanatorium w Hauteville. W latach 1942-1944 był duszpasterzem i organizatorem poskiego szkolnictwa w Nicei, a potem kapelanem w schronisku w Wic s/ Cčre. Przez kolejne lata (1944-1948) pełnił obowiązki kapelana Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii w stopniu kapitana. Po zakończeniu wojny nie mógł powrócić do Polski, dlatego, służąc jeszcze w marynarce, był równocześnie superiorem polskiego dystryktu oblackiego w Wielkiej Brytanii. W 1948 roku wyjechał do Belgii, gdzie został proboszczem polskiej parafii w Brukseli i pełnił obowiązki moderatora generalnego Bractw Żywego Różańca w Brukseli. W związku z tą funkcją wydawał „Biuletyn Bractwa Różańcowego” i organizował rokrocznie pielgrzymki do Banneux. Zmarł 25 września 1976 w Brukseli.
+Urodził się 20 stycznia 1905 w Radzionkowie jako syn Bernarda i Julianny z d. Renka. W 1925 roku wstąpił  do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej odbywając najpierw studia filozoficzne w Krobi, teologiczne w Lublińcu i Obrze (1927-1930). Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1930 w Warszawie. W latach 1930-1931 był prefektem w lublinieckim gimnazjum Odbył dodatkowe studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1937 roku uzyskał doktorat z filozofii. W latach 1937-1939 był superiorem wspólnoty oblackiej w Lublińcu i jednocześnie dyrektorem [[Małe Seminarium Duchowne Ojców Oblatów w Lublińcu|Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów]]. Wybuch II wojny światowej spowodował rozproszenie lublinieckiej wspólnoty, stąd o. Brzezina wyjechał na zachód. Był kolejno przełożonym kleryków polskich w Rzymie, a w pierwszej połowiewie 1940 roku w Roviano i Cineto. Pełnił również obowiązki profesora w seminarium duchownym w Notre Dame de Lumičres k. Awinionu. W drugiej połowie 1940 został ustanowiony kapelanem Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w Perpignan w południowej Francji. Do 1942 roku pracował na terenie obozów dla internowanych w Gurs, Argeles- sur-Mer, Rivesaltes, Vernet d'Ariege. Zyskał sławę jako oddany duszpasterz i opiekun przebywających w obozach Polaków, Żydów, ale także innych nacji. Dokonuje wszelakich uników i forteli po to aby poprawić choć trochę byt osadzonych. Jego zaangażowanie nie ograniczało się tylko do organizowania żywności, leków i przemycania listów, ale ścierał się z machiną urzędniczą rządu w Vichy by wydostawać na zewnątrz jak najwięcej ludzi. W 1942 roku został kapelanem w polskim sanatorium w Hauteville. W latach 1942-1944 był duszpasterzem i organizatorem poskiego szkolnictwa w Nicei, a potem kapelanem w schronisku w Wic s/ Cčre. Przez kolejne lata (1944-1948) pełnił obowiązki kapelana Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii w stopniu kapitana. Po zakończeniu wojny nie mógł powrócić do Polski, dlatego, służąc jeszcze w marynarce, był równocześnie superiorem polskiego dystryktu oblackiego w Wielkiej Brytanii. W 1948 roku wyjechał do Belgii, gdzie został proboszczem polskiej parafii w Brukseli i pełnił obowiązki moderatora generalnego Bractw Żywego Różańca w Brukseli. W związku z tą funkcją wydawał „Biuletyn Bractwa Różańcowego” i organizował rokrocznie pielgrzymki do Banneux. Zmarł 25 września 1976 w Brukseli.
 ==Bibliografia==
 A. Z. Judyccy, Oblaci polscy we Francji, Belgii i Luksemburgu. 60 lat Wiceprowincji Polskiej Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, Warszawa-Tarnów 2006, s. 136; RDŚ(K) 1931, s. 105; L. Markowiak, Lublinieckie Gimnazjum w latach II Rzeczypospolitej 1922 – 1939, Lubliniec 1994, s. 82.