Branny Władysław

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 22:11, 19 kwi 2018 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Branny Władysław (1911-1979), proboszcz w Miasteczku Śląskim

Branny Wladyslaw.jpg

Urodził się 9 lutego 1911 we wsi Krasna w powiecie cieszyńskim, w rodzinie Andrzeja i Marii z d. Kubok. W 1921 roku wstąpił do gimnazjum cieszyńskiego. W maju 1930 roku zdał egzamin maturalny i w tym samym roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego i na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 30 czerwca 1935.

Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: Halemba (1935), Pszczyna (1935-1937), Piotrowice (1937-1938). W listopadzie 1938 roku, po przejęciu przez bpa S. Adamskiego administracji Zaolzia, został skierowany do Trzyńca. Po aresztowaniu proboszcza trzynieckiego, ks. Henryka Olszaka, objął administrację parafii. Starał się jednak o przeniesienie i 19 października 1939 został ustanowiony wikariuszem w Istebnej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). 19 grudnia 1939 został aresztowany. Jak się później okazało, był na liście aresztowań sporządzonych przez nadleśniczego Dylonga - byłego prezesa Obozu Zjednoczenia Narodowego. Po trzymiesięcznym pobycie w więzieniu został umieszczony w Sachsenhausen, a następnie w Dachau (od 14 grudnia 1940, nr obozowy 22405). Z obozu wyszedł wycieńczony, m.in. z powodu eksperymentów medycznych jakie na nim prowadzono.

Po wyjściu z obozu przez kilka miesięcy pracował jako pielęgniarz w szpitalu amerykańskim dla byłych obozowiczów na oddziale tyfusu plamistego. W czerwcu 1945 roku wraz ze szpitalem przeniósł się do miejscowości Freimann k. Monachium. Z polecenia bpa J. Gawliny wraz z ks. Robertem Szymą został posłany do Linzu w Austrii, do pomocy ks. Edwardowi Lubowieckiemu i zajął się duszpasterstwem Polaków. Po kilku dniach otrzymał samodzielną placówkę w Lambach k. Linzu. Po likwidacji polskich ośrodków w Neukirchen, Ried i Hag w lipcu 1945 roku powrócił do Linzu. Tam objął duszpasterstwo w pobliskich obozach polskich nr 57 i 41. B, opiekował się także szpitalem i więzieniem w Linzu i równocześnie katechizował polskie dzieci i młodzież na terenie miasta. Na życzenie bpa J. Gawliny pozostał w Linzu aż do wyjazdu ostatniego Polaka i rozwiązania obozu.

W grudniu 1945 roku otrzymał nominację na tzw. kapelana kontaktowego w stopniu kapitana. Do Polski powrócił 15 kwietnia 1946 i zamieszkał u ks. Jerzego Marekwicy w Kończycach Małych. 19 października 1946 otrzymał skierowanie na placówkę wikarego w Goduli. Począwszy od 7 stycznia 1947 zajmował stanowisko administratora w Miasteczku Śląskim. 29 kwietnia 1957 został ustanowiony dziekanem dekanatu tarnogórskiego. Z funkcji dziekana zrezygnował 6 sierpnia 1970, gdyż nie był w stanie zrozumieć i zaakceptować zmian zachodzących w Kościele pod wpływem uchwał Soboru Watykańskiego II. Dwa lata przed śmiercią został uhonorowany tytułem kanonika honorowego Kapituły Katedralnej w Katowicach (1977). Zmarł 24 czerwca 1979 w czasie słuchania spowiedzi w konfesjonale w Miasteczku Śląskim i tam też 27 czerwca 1979 spoczął na miejscowym cmentarzu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Władysława Brannego; Schematyzm (1947-1981); Martyrologium, s. 168-169; J. Myszor, Branny Władysław (hasło), [w:] Słownik biograficzny, s. 49-50; Myszor, Historia diecezji, s. 456, 494; Represje wobec duchowieństwa, s. 13, 18, 59, 259; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 201; Weiler, s. 311.