Bractwo św. Barbary w Tarnowskich Górach

Z e-ncyklopedia
św.Barbara z kościoła w Woszczycach

W 1721 roku w parafii w Tarnowskich Górach został mianowany nowy proboszcz ks. Andrzej Augustyn Ziebrowski, gorliwy czciciel św. Barbary. Za jego urzędu przy kościele dobudowano kaplicę św. Barbary. W niej Bractwo św. Barbary odprawiało swoje nabożeństwa.

Ks. Ziebrowski zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o oficjalne zatwierdzenie istniejącego już Bractwa. W odpowiedzi otrzymał bullę papieża Benedykta XIV datowaną 21 marca 1747. W bulli papież zatwierdzając bractwo, podkreślił jego cele: praktykowanie pobożności, dzieł miłosierdzia, w tym goszczenie ubogich, godzenie zwaśnionych, nawracanie ludzi źle czyniących. Bulla została uroczyście ogłoszona w Tarnowskich Górach 15 sierpnia 1747, to jest w Święto Wniebowzięcia NMP.

Bractwo było otwarte tak dla mężczyzn, jak i kobiet. W okresie duszpasterzowania ks. Ziebrowskiego członkami bractwa św. Barbary zostawali nie tylko górnicy i gwarkowie, ale również przedstawiciele szlachty ziemi bytomskiej. Bractwo św. Barbary miało swoje własne ustawy i osobno przypisane modlitwy. Członków bractwa zapisywano do osobnej księgi brackiej noszącej tytuł Confraternitatis sanctae Barbarae. Bractwo św. Barbary w Tarnowskich Górach zyskało sobie opinię najaktywniejszego na Śląsku na przełomie XVIII i XIX wieku i stało się głównym centrum kultu patronki górników na ziemi śląskiej.

Ks. A. Ziebrowski przy wsparciu patronów: Gustawa Frankenberga, Warkocza z Rybnej, Gusnera z Starych Tarnowic i Larysza z Lasowic w 1723 roku rozpoczął budowę kaplicy św. Barbary. Kaplica została ukończona w 1730 roku.

Bibliografia

Montes Tarnovicensis 21 XII 2000, nr 4; J. Myszor, Duszpasterstwo parafialne na Górnym Śląsku w latach 1821-1914, s. 162; J. Piernikarczyk, Historja miasta Tarnowskich Gór 1526-1926. Na pamiątkę 400-letniego istnienia miasta Tarnowskich Gór, s. 37.