Bogedain Bernard
Bernard Bogedain (1810-1860), biskup sufragan wrocławski
Urodził się 11 września 1810 w Wróblinie pod Głogowem na Dolnym Śląsku. Jego bliski krewny - Zbigniew Bogedain, był polskim cystersem w klasztorze w Obrze. On to wywarł duży wpływ na wykształcenie i wychowanie Bernarda. Ks. B. Bogedain wychowywał się w polskim środowisku klasztoru w Obrze. Gimnazjum ukończył w 1831 roku w Głogowie. Rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie wrocławskim, skąd w 1833 roku przeniósł się do seminarium duchownego w Poznaniu. 22 czerwca 1834 przyjął święcenia kapłańskie. Po święceniach pracował jako wikary w Grodzisku, a w rok później został wikarym i katechetą gimnazjum w Bydgoszczy. W 1837 roku został przeniesiony na stanowisko nauczyciela religii w seminarium nauczycielskim w Poznaniu. Po trzech latach otrzymał stanowisko dyrektora seminarium nauczycielskiego w Paradyżu. Tam odrestaurował kościół i klasztor i zorganizował sierociniec dla chłopców. 1 listopada 1844 został przeniesiony do Poznania na stanowisko radcy szkolnego i rejencyjnego. W 1848 roku, na własne życzenie, przeniósł się na Górny Śląsk. W maju 1848 roku władze rejencji opolskiej zaproponowały mu stanowisko radcy szkolnego.
Ks. B. Bogedaina uważa się za reformatora szkolnictwa elementarnego w rejencji opolskiej. Ks. Bogedain rozpoczął wprowadzać język polski do szkół elementarnych na Górnym Śląsku oraz do seminariów nauczycielskich. W nowo założonym seminarium nauczycielskim w Pyskowicach obsadził stanowiska nauczycielami - Polakami z Poznańskiego. Podobnie do seminarium w Głogówku wprowadził język polski jako obowiązkowy. Nakazał również używanie podręczników polskich w szkołach ludowych. Zmiany przeprowadzone przez ks. B. Bogedaina w szkolnictwie górnośląskim przetrwały jeszcze kilka lat po jego ustąpieniu ze stanowiska radcy szkolnego w regencji opolskiej. Od 1862 roku władze rejencji zaczęły ograniczać język polski w szkołach, a w latach kulturkampfu obecność języka polskiego stała się jednym z najważniejszych problemów spornych na Górnym Śląsku. Jako dyrektor seminarium nauczycielskiego wydał drukiem zbiór polskich pieśni kościelnych pt. „Śpiewy nabożne", który doczekał się kilku wydań. W specjalnej odezwie do księży, organistów i nauczycieli zwrócił się z prośbą o zbieranie pozostałych jeszcze pieśni ludowych. Na jego życzenie Józef Nachbar wydał „Chorał”. Po śmierci bpa Daniela Latusska (17 sierpień 1857), ówczesny ordynariusz Heinrich Förster na jego miejsce zaproponował ks. Bogedaina. 21 grudnia 1857 otrzymał nominacje na biskupa sufragana wrocławskiego. 9 maja 1858 został konsekrowany w katedrze wrocławskiej. W czasie krótkiej posługi biskupiej odbył szereg wizytacji na całym Śląsku.
17 września 1860 wyruszył na wizytację dekanatu pszczyńskiego. W czasie pobytu w Pszczynie uległ atakowi serca. Zmarł w tym samym dniu. Mimo starań kapituły katedralnej o sprowadzenie zwłok z Pszczyny do Wrocławia, na życzenie ludu duchowieństwa śląskiego spoczął na cmentarzu parafialnym w Pszczynie.
Bibliografia
J. Kiedos, Z dziejów diecezji, WD 1984, nr 10, s. 298-304.