Bik-Zdzieszowski Emanuel

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 17:38, 30 lis 2009 autorstwa Damian (dyskusja | edycje) (nowe hasło)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Bik-Zdzieszowski (Dzieszowski) Emanuel (1887-1941), w zakonie Karol, kapelan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

Urodził się 4 stycznia 1887 w Zdzieszowicach na Opolszczyźnie w rodzinie Piotra i Franciszki z d. Jońca. Naukę rozpoczął zapewne w miejscowej szkole elementarnej. Następnie kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Nysie. Do zakonu franciszkańskiego wstąpił 7 IV 1906 i odbył roczny nowicjat w klasztorze w Borkach Wielkich, ukończony złożeniem 8 IV 1907 pierwszej profesji zakonnej. Studiował w klasztorze franciszkańskim we Wrocławiu-Karłowicach, a potem w l. 1907-1913 był studentem Uniw. Wrocł. 16 IV 1910 złożył uroczystą profesję zakonną, a 21 VI 1913 otrzymał święcenia kapłańskie. Przez dwa lata pracował we Wrocławiu, a w 1915 roku został przeniesiony do klasztoru w Katowicach-Panewnikach, w którym przebywał do 1924 roku. Po I wojnie światowej zaangażował się w działalność narodową. Rozwijał ożywioną akcję plebiscytową na rzecz powrotu Śląska do Polski. W dowód uznania za działalność plebiscytową Wojciech Korfanty wręczył mu w 1921 roku dokument wyrażający uznanie i podziękowanie za pracę na rzecz plebiscytu. W l. 1924-1934 pełnił różne funkcje zakonne, m.in. przeprowadzał rewindykację klasztoru we Wronkach niedaleko Poznania i organizował tam Wyższe Sem. Duch. Od 1934 znów mieszkał w Katowicach-Panewnikach, obejmując urząd proboszcza tamtejszej parafii. Na kalwarii panewnickiej rozpoczął budowę kaplic drogi krzyżowej, ale z powodu wybuchu wojny nie ukończył jej. W obawie przed represjami ze strony Niemców po wybuchu wojny opuścił potajemnie klasztor w Katowicach-Panewnikach. Przez kilka miesięcy, pod zmienionym nazwiskiem - Dzieszowski lub Zdzieszowski (zapewne od miejsca swojego u-rodzenia) ukrywał się w Krakowie u franciszkanów Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP, potem u bonifratrów, najpierw w Krakowie, potem w Zebrzydowicach. Stamtąd przez Rumunię przeszedł na Węgry, gdzie przez pewien czas był kapelanem trzech obozów polskich uchodźców. Z Węgier przedostał się do Francji i zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej. W 1940 roku został kapelanem batalionu Brygady gen. Mączka. Walczył w Bretanii, a po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 przedostał się do Anglii i był kapelanem pułkowym 14. Pułku Kawalerii Pancernej (Pułku Jazłowieckiego), stacjonującego w Barry Links w Szkocji. Później został przeniesiony do Perth k. Edynburga, gdzie pełnił funkcję kapelana WP w oddziałach tam stacjonujących. Zmarł nagle, prawdopodobnie na zawał serca 29 VII 1941 w Newtyle i pochowany został na cmentarzu w Perth k. Edynburga. Mszę św. pogrzebową odprawił bp Gawlina.

Bibliografia

S. Podlewski, Wierni Bogu i Ojczyźnie. Duchowieństwo katolickie w walce o niepodległość Polski w II wojnie światowej, Warszawa 1982 s, 264; A. N. Szojda, Bik (Bik-Dzieszowski) Emanuel Karol,