Basista Władysław
Basista Władysław (1928-2021), homileta
Urodził się 14 lutego 1928 w Niedobczycach w religijnej rodzinie powstańca śląskiego i górnika Józefa oraz Tekli z domu Caniboł, która zmarła gdy miał 10 lat. Był najmłodszym z rodzeństwa, miał trzy siostry: Bronisławę, Gertrudę i Helenę oraz brata. W parafii był ministrantem, sekretarzem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej i kierownikiem Krucjaty Eucharystycznej. Należał także do harcerstwa i prowadził obozy harcerskie. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Niedobczycach kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym w Rybniku. Jako siedemnastolatek otworzył w Niedobczycach mleczarnię. Na podstawie historii rodziny ks. Basisty powstał scenariusz filmu Kazimierza Kutza "Sól ziemi czarnej". W 1949 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i uczęszczał na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał tytuł magistra teologii. Pracę magisterską napisał na temat: „Bonum comune – według ks. Antoniego Szymańskiego”. Święcenia diakonatu otrzymał 15 lutego 1954 w kaplicy seminaryjnej w Krakowie z rąk bpa Franciszka Jopa. Święceń kapłańskich w bazylice piekarskiej – ze względu na trwający Rok Maryjny - udzielił mu 29 czerwca 1954 biskup częstochowski Zdzisław Goliński.
Po święceniach podjął studia homiletyczne w Warszawie oraz fonetyczne w Instytucie Fonetycznym w Katowicach pod kierunkiem ks. prof. Stanisława Wilczewskiego.
W 1964 roku uzyskał tytuł magistra pedagogiki oraz filologii polskiej na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1956-1962 był prokuratorem, czyli dyrektorem ds. administracyjno-gospodarczych, w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Był wykładowcą w Śląskim Seminarium Duchownym oraz Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Panewnikach. Uczestniczył w Międzynarodowych Konferencjach Logopedów w Wiedniu (1965) i Paryżu (1968). Od 1979 roku kierował Poradnią Logopedyczną w Katowicach przy ul. Poniatowskiego. Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Sekcja Kaznodziejska, gdzie opracowywał ogólnopolskie programy kaznodziejskie, publikując również w specjalistycznych czasopismach kaznodziejskich. Za swoje zasługi dla Kościoła został, w 1995 roku, kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Katowicach, a w grudniu 2004 roku papież Jan Paweł II mianował go prałatem. W 2005 roku został Kapelanem Jego Świątobliwości. Był zaangażowany w duszpasterstwie mniejszości niemieckiej dla Wielkich Katowic. Konsekwencją tego było także zaangażowanie w wymianę młodzieży polskiej i niemieckiej w celu pojednania i współpracy. Był aktywny jako rekolekcjonista w Polsce i poza jej granicami (Szwajcaria, Austria, Niemcy). W 2000 roku głosił m.in. rekolekcje dla kapłanów w Kolegium Polskim w Rzymie. W 2018 roku otrzymał Złotą Odznakę Honorową za zasługi dla województwa śląskiego przyznaną przez radnych Sejmiku Śląskiego. Zamieszkał w Katowicach pomagając w pracy duszpasterskiej przy parafii św. Józefa w Załężu. Następnie przeniósł się do Domu Księży Emerytów w Katowicach. Zmarł 16 kwietnia 2021. Jego pogrzeb odbył się 22 kwietnia 2021 w Niedobczycach.
Patrz:
Bibliografia
Ks. Jakub Kania, Nekrolog, Kuria Matropolitalna w Katowicach; Wspomnienia ks. W. Basisty, [1] (dostęp: 11.07.2016); Polak i Ślązak, GN 2018, nr 12, (dodatek katowicki), s. 1.
| |||||