Barański Paweł

Z e-ncyklopedia

Barański Paweł CSSp (1885-1942), duchacz

Urodził się 7 grudnia 1885 w Mysłowicach, w dzielnicy Janów. Był synem Karola Barańskiego i Antoniny z d. Cichy. Po ukończeniu nauki w szkole powszechnej udał się do gimnazjum (Niższego Seminarium) prowadzonego przez Zgromadzenie Ducha Świętego w Belgii. Po ukończeniu nauki z wyróżnieniem udał się do Seminarium Ducha Świętego w Chevilly pod Paryżem. Święcenia kapłańskie przyjął 28 października 1910. Następnie wstąpił do nowicjatu, a po jego ukończeniu i złożeniu ślubów zakonnych przełożeni posłali go, za jego zgodą, na misje do Sierra Leone.

W końcu 1911 roku dotarł do Pujechun. Była to placówka misyjna prowadzona przez ojca Jeana Diebolda. Misja ta należała do Wikariatu Apostolskiego w Sierra Leone i działała w środowisku o wielkich wpływach islamu i protestantyzmu. Pracę należało zaczynać od skupienia wiernych wokół prowizorycznej kaplicy misyjnej. Przed wybuchem I wojny światowej o. Diebold wyjechał na urlop do Europy i już nie mógł powrócić do swej misji. Młody misjonarz o. Paweł Barański przez pięć lat prowadził misję samodzielnie. Zgodnie ze zwyczajem Zgromadzenia Ducha Świętego o. Paweł Barański po wyczerpującej pracy w Afryce, gdzie panowało zagrożenia żółtej febry wrócił na urlop zdrowotny do Europy. Droga powrotu wiodła przez Freetown i Dakar. Zatrzymał się w Szwajcarii, gdzie stan jego zdrowia poprawił się i odzyskał siły do dalszej pracy. We wrześniu 1920 roku udał się na Górny Śląsk, by odwiedzić dawno nie widzianą rodzinę. Tutaj też spełnił swój obywatelski obowiązek wobec ojczyzny biorąc udział w plebiscycie za przyłączeniem Śląska do Polski. W maju 1921 roku o. Paweł Barański przybył do Bydgoszczy, gdzie podjął pracę w "Sierocińcu dla synów obrońców Ojczyzny”. Po utworzeniu w Bydgoszczy Niższego Seminarium uczył młodzież języka francuskiego i biologii pełniąc jednocześnie odpowiedzialną funkcję ekonoma domowego. Został powołany na członka Rady Prowincjalnej. Od 1928 roku był mistrzem nowicjatu dla braci, przekazując im swoje bogate doświadczenie z pracy misyjnej. Tę formacyjną odpowiedzialną funkcję pełnił aż do 1939 roku. 19 października 1937 z polecenia przełożonych został przeniesiony do Chełmszczonki–Włóki, gdzie zajmował się zakonnym gospodarstwem rolnym.

Około 15 listopada 1939 został aresztowany i internowany w więzieniu karnym w Koronowie. Do pierwszych dni stycznia 1940 roku był w grupie 50. osobowej jako więzień internowany, skazany na pobyt w odosobnieniu bez wyroku sądowego. 11 stycznia 1940 o. Paweł Barański w grupie 50. współwięźniów został wysłany do obozu w Stutthofie. W kwietniu 1940 roku część więźniów i prawie wszyscy duchowni i zakonnicy zostali wysłani do Sachsenhausen. W jednym z tych transportów był także o. Paweł Barański. 14 grudnia 1941 o. Barański, w transporcie przede wszystkim duchownych, odbył swoją ostatnią życiową drogę, której celem był obóz w Dachau. Po przybyciu otrzymał numer obozowy 22811. Przeznaczony do zagazowania, zmarł 16 lipca 1942 przed wywiezieniem w transporcie inwalidów do komory gazowej w Linzu.

Bibliografia

Z Afryki do Dachau, GN 2006, nr 11 (dodatek katowicki), s. 5; J. Kohel, Świadkowie prawdy z tej ziemi. Śląscy święci i błogosławieni w rytmie Lectio divina, Katowice 2002; „Przewodnik Katolicki” 2003, nr 32; Martyrologium, s. 327; opr. na podstawie biogramu: ww.duchacze.pl/baranski.htm