Bł. Jolanta: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
(dr) |
||
(Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
==Bł. Jolenta, Jolanta | ==Bł. Jolenta, Jolanta (ok.1244-1298)== | ||
Jolenta (częściej zwana Jolanta), córka węgierskiej pary królewskiej Beli IV i Marii, córki bizantyjskiego cesarza Teodora I Laskarisa, urodziła się około 1244 roku w Ostrzychomiu (Estergom) na Węgrzech. Na chrzcie otrzymała imię Jolenta (Jolanta), a później w Polsce używała także imienia Helena. Jej siostrami były [[św. Kinga]] i św. Małgorzata, a ciotkami [[św. Elżbieta]] i | Jolenta (częściej zwana Jolanta), córka węgierskiej pary królewskiej Beli IV i Marii, córki bizantyjskiego cesarza Teodora I Laskarisa, urodziła się około 1244 roku w Ostrzychomiu (Estergom) na Węgrzech. Na chrzcie otrzymała imię Jolenta (Jolanta), a później w Polsce używała także imienia Helena. Jej siostrami były: [[św. Kinga]] i św. Małgorzata, a ciotkami: [[św. Elżbieta]] i bł. Salomea. Od wczesnego dzieciństwa Jolenta przebywała w Krakowie, na dworze swej starszej siostry Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, który był księciem krakowskim i sandomierskim. W wieku 12 lat Jolenta została wydana za mąż za księcia kalisko-gnieźnieńskiego Bolesława, któremu historia nadała przydomek Pobożny. Jeszcze przez dwa lata nieletnia Jolenta pozostawała pod opieką księżnej Kingi, dopiero w 1258 roku, w wieku 14 lat, udała się na dwór w Kaliszu. Mimo znacznej różnicy wieku (Bolesław miał już 37 lat) byli wzorowym małżeństwem i wzajemnie się wspierali w sprawach rodzinnych, państwowych czy kościelnych. Jolenta, wychowana w głęboko religijnej, choć surowej atmosferze dworu węgierskiego i odznaczającego się podobnym charakterem krakowskiego dworu Bolesława i Kingi, prowadziła życie umartwione, dużo czasu poświęcała modlitwie i pobożnym rozważaniom, nie zapominając o dobrych uczynkach, opiekowała się ubogimi i chorymi, a także wspierała fundacjami kościoły i klasztory, zwłaszcza bliskich jej duszy [[Franciszkanie|franciszkanów]] i klaryski. | ||
Jeszcze za życia małżonka - po wychowaniu trzech córek oraz sierot po bracie męża Przemyśle - przyjęła [[Trzeci Zakon Franciszkański|tercjarską regułę franciszkańską]]. Po śmierci w 1279 roku | Jeszcze za życia małżonka - po wychowaniu trzech córek oraz sierot po bracie męża Przemyśle - przyjęła [[Trzeci Zakon Franciszkański|tercjarską regułę franciszkańską]]. Po śmierci Bolesława Pobożnego w 1279 roku wstąpiła do zakonu klarysek, prawdopodobnie w Starym Sączu, a potem przeniosła się do ufundowanego przez siebie klasztoru klarysek w Gnieźnie, do końca troszcząc się o jego materialne zabezpieczenie. Bł. Jolenta zmarła 17 czerwca 1298 roku w opinii świętości. | ||
Do jej grobu zmierzały pielgrzymki wiernych, którzy doznawali różnych łask. Świadczyły o tym wota i wotywne tablice, których wciąż przybywało. Wśród pielgrzymów byli także królowa węgierska Elżbieta, córka Łokietka (1372), król Zygmunt Stary (1512) i król Zygmunt III (1623). Starania franciszkanów polskich, poparte prośbą króla Stanisława Augusta wpłynęły na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego księżnej kaliskiej. W 1827 | Do jej grobu zmierzały pielgrzymki wiernych, którzy doznawali różnych łask. Świadczyły o tym wota i wotywne tablice, których wciąż przybywało. Wśród pielgrzymów byli także królowa węgierska Elżbieta, córka Łokietka (1372), król Zygmunt Stary (1512) i król Zygmunt III (1623). Starania franciszkanów polskich, poparte prośbą króla Stanisława Augusta wpłynęły na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego księżnej kaliskiej. W 1827 roku [[Leon XIII|papież Leon XII]] ogłosił Jolentę błogosławioną i wyznaczył jej święto na 17 czerwca. | ||
Ogłoszenie beatyfikacji w Gnieźnie z uwagi na opory rządu pruskiego nastąpiło dopiero w 1834 roku. Bł. Jolenta czczona jest w sposób szczególny w Gnieźnie. Jest też patronką archidiecezji gnieźnieńskiej i miasta Kalisza. Przedstawiana jest w habicie klaryski, często z krzyżem lub obok niego. | Ogłoszenie beatyfikacji w Gnieźnie z uwagi na opory rządu pruskiego nastąpiło dopiero w 1834 roku. Bł. Jolenta czczona jest w sposób szczególny w Gnieźnie. Jest też patronką archidiecezji gnieźnieńskiej i miasta Kalisza. Przedstawiana jest w habicie klaryski, często z krzyżem lub obok niego. | ||
Wspomnienie liturgiczne | *Wspomnienie liturgiczne przypada 15 czerwca. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K. M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947. | H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K.M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947. | ||
{{Święty}} | {{Święty}} | ||
{{Noty biograficzne}} | |||
[[Kategoria:Sanctus - J|Jolanta]] | [[Kategoria:Sanctus - J|Jolanta]] | ||
[[Kategoria:Biografie - J|Jolanta]] |
Aktualna wersja na dzień 21:46, 16 cze 2022
Bł. Jolenta, Jolanta (ok.1244-1298)
Jolenta (częściej zwana Jolanta), córka węgierskiej pary królewskiej Beli IV i Marii, córki bizantyjskiego cesarza Teodora I Laskarisa, urodziła się około 1244 roku w Ostrzychomiu (Estergom) na Węgrzech. Na chrzcie otrzymała imię Jolenta (Jolanta), a później w Polsce używała także imienia Helena. Jej siostrami były: św. Kinga i św. Małgorzata, a ciotkami: św. Elżbieta i bł. Salomea. Od wczesnego dzieciństwa Jolenta przebywała w Krakowie, na dworze swej starszej siostry Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, który był księciem krakowskim i sandomierskim. W wieku 12 lat Jolenta została wydana za mąż za księcia kalisko-gnieźnieńskiego Bolesława, któremu historia nadała przydomek Pobożny. Jeszcze przez dwa lata nieletnia Jolenta pozostawała pod opieką księżnej Kingi, dopiero w 1258 roku, w wieku 14 lat, udała się na dwór w Kaliszu. Mimo znacznej różnicy wieku (Bolesław miał już 37 lat) byli wzorowym małżeństwem i wzajemnie się wspierali w sprawach rodzinnych, państwowych czy kościelnych. Jolenta, wychowana w głęboko religijnej, choć surowej atmosferze dworu węgierskiego i odznaczającego się podobnym charakterem krakowskiego dworu Bolesława i Kingi, prowadziła życie umartwione, dużo czasu poświęcała modlitwie i pobożnym rozważaniom, nie zapominając o dobrych uczynkach, opiekowała się ubogimi i chorymi, a także wspierała fundacjami kościoły i klasztory, zwłaszcza bliskich jej duszy franciszkanów i klaryski.
Jeszcze za życia małżonka - po wychowaniu trzech córek oraz sierot po bracie męża Przemyśle - przyjęła tercjarską regułę franciszkańską. Po śmierci Bolesława Pobożnego w 1279 roku wstąpiła do zakonu klarysek, prawdopodobnie w Starym Sączu, a potem przeniosła się do ufundowanego przez siebie klasztoru klarysek w Gnieźnie, do końca troszcząc się o jego materialne zabezpieczenie. Bł. Jolenta zmarła 17 czerwca 1298 roku w opinii świętości.
Do jej grobu zmierzały pielgrzymki wiernych, którzy doznawali różnych łask. Świadczyły o tym wota i wotywne tablice, których wciąż przybywało. Wśród pielgrzymów byli także królowa węgierska Elżbieta, córka Łokietka (1372), król Zygmunt Stary (1512) i król Zygmunt III (1623). Starania franciszkanów polskich, poparte prośbą króla Stanisława Augusta wpłynęły na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego księżnej kaliskiej. W 1827 roku papież Leon XII ogłosił Jolentę błogosławioną i wyznaczył jej święto na 17 czerwca.
Ogłoszenie beatyfikacji w Gnieźnie z uwagi na opory rządu pruskiego nastąpiło dopiero w 1834 roku. Bł. Jolenta czczona jest w sposób szczególny w Gnieźnie. Jest też patronką archidiecezji gnieźnieńskiej i miasta Kalisza. Przedstawiana jest w habicie klaryski, często z krzyżem lub obok niego.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 15 czerwca.
Bibliografia
H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K.M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947.
|
|