Bł. Bogumił: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(dr)
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Bł. Bogumił (ok. 1135-1204)==
==Bł. Bogumił (ok. 1135-1204)==
Urodził się około roku 1135 we wsi Koźmin koło Dobrowa w Wielkopolsce.  Pochodził ze szlachetnego rodu Leszczyców. Wcześnie wstąpił do klasztoru cystersów w Kazimierzu Biskupim, przyjmując imię Piotr. Jego głęboka wiedza teologiczna, przywiązanie do Kościoła oraz osobiste zdolności i przymioty charakteru sprawiły, że wybrany został opatem klasztoru w Koprzywnicy, a wkrótce potem został biskupem poznańskim. W roku 1187 został arcybiskupem gnieźnieńskim, znanym jako Piotr II. Urząd ten pełnił przez kilkanaście lat. Cieszył się wielkim autorytetem, dlatego niejednokrotnie był rozjemcą w sprawach między książętami czy opactwami. Budował i wyposażał kościoły i klasztory. Z własnych rodowych posiadłości utworzył fundację dobrowską na cele misji cysterskiej wśród Prusów. Zmęczony trudami związanymi z codzienna troską o liczne kościoły, kłopotami z przeprowadzeniem reformy kościelnej wśród duchowieństwa, złożył w 1198 roku na ręce legata papieskiego rezygnację z zarządzania archidiecezją gnieźnieńską i zamieszkał jako pustelnik na wyspie pośrodku rzeki Warty w pobliżu rodzinnego Dobrowa. Tu przeżył ostatnie sześć lat życia, otoczony czcią okolicznych mieszkańców, których umacniał słowem i modlitwą, a ubogich wspierał wszelką możliwą pomocą z własnych rodowych funduszy. Dobroć jego wyczuwały także zwierzęta, zarówno domowe, jak i dzikie. Stąd też mieszkańcy Dobrowa uważali go za szczególnego patrona w różnych potrzebach, zwłaszcza w chorobach, także w odniesieniu do zwierząt. Bł. Bogumił zmarł 10 czerwca 1204 w swojej pustelni, a pochowany został w kościele w Dobrowie, który za życie ufundował.  
[[Plik:Bogumil Piotr1.jpg|right|thumb]]
[[Plik:Bogumil wroclaw katedra1.jpg|thumb|right|z katedry wrocławskiej]]
Urodził się około roku 1135 we wsi Koźmin koło Dobrowa w Wielkopolsce.  Pochodził ze szlachetnego rodu Leszczyców. Wcześnie wstąpił do klasztoru cystersów w Kazimierzu Biskupim, przyjmując imię Piotr. Jego głęboka wiedza teologiczna, przywiązanie do Kościoła oraz osobiste zdolności i przymioty charakteru sprawiły, że wybrany został opatem klasztoru w Koprzywnicy, a wkrótce potem został biskupem poznańskim. W roku 1187 został arcybiskupem gnieźnieńskim, znanym jako Piotr II. Urząd ten pełnił przez kilkanaście lat. Cieszył się wielkim autorytetem, dlatego niejednokrotnie był rozjemcą w sprawach między książętami czy opactwami. Budował i wyposażał kościoły i klasztory. Z własnych rodowych posiadłości utworzył fundację dobrowską na cele misji cysterskiej wśród Prusów. Zmęczony trudami związanymi z codzienną troską o liczne kościoły, kłopotami z przeprowadzeniem reformy kościelnej wśród duchowieństwa, złożył w 1198 roku na ręce legata papieskiego rezygnację z zarządzania archidiecezją gnieźnieńską i zamieszkał jako pustelnik na wyspie pośrodku rzeki Warty w pobliżu rodzinnego Dobrowa. Tu przeżył ostatnie sześć lat życia, otoczony czcią okolicznych mieszkańców, których umacniał słowem i modlitwą, a ubogich wspierał wszelką możliwą pomocą z własnych rodowych funduszy. Dobroć jego wyczuwały także zwierzęta, zarówno domowe, jak i dzikie. Stąd też mieszkańcy Dobrowa uważali go za szczególnego patrona w różnych potrzebach, zwłaszcza w chorobach, także w odniesieniu do zwierząt. Bł. Bogumił zmarł 10 czerwca 1204 w swojej pustelni, a pochowany został w kościele w Dobrowie, który za życia ufundował.  


Do jego grobu przybywały liczne pielgrzymki, również z chorymi zwierzętami. Z wot i darów złożonych przez pielgrzymów odnowiono w XV w. gnieźnieńską katedrę. Kult bł. Bogumiła, żywy w Wielkopolsce, został ostatecznie zatwierdzony w roku 1925 przez papieża [[Pius XI|Piusa XI]]. Relikwie, przeniesione w 1668 roku do Uniejowa, powróciły w 1926 roku do kościoła parafialnego w Dobrowie. Papież [[Paweł VI]] ogłosił bł. Bogumiła (obok [[Bł. Jolanta|bł. Jolanty]]) patronem archidiecezji gnieźnieńskiej.  
Do jego grobu przybywały liczne pielgrzymki, również z chorymi zwierzętami. Z wot i darów złożonych przez pielgrzymów odnowiono w XV w. gnieźnieńską katedrę. Kult bł. Bogumiła, żywy w Wielkopolsce, został ostatecznie zatwierdzony w roku 1925 przez papieża [[Pius XI|Piusa XI]]. Relikwie, przeniesione w 1668 roku do Uniejowa, powróciły w 1926 roku do kościoła parafialnego w Dobrowie. Papież [[Paweł VI]] ogłosił bł. Bogumiła (obok [[Bł. Jolanta|bł. Jolanty]]) patronem archidiecezji gnieźnieńskiej.  
*Wspomnienie liturgiczne przypada 10 czerwca.
*Wspomnienie liturgiczne przypada 10 czerwca.
{{Noty biograficzne}}
{{Święty}}
==Bibliografia==
==Bibliografia==
H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K. M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947.
H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K. M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947; foto:PD


[[Kategoria:Sanctus - B]]
[[Kategoria:Sanctus - B]]
[[Kategoria:Biografie - B]]

Wersja z 15:52, 10 cze 2017

Bł. Bogumił (ok. 1135-1204)

Bogumil Piotr1.jpg
z katedry wrocławskiej

Urodził się około roku 1135 we wsi Koźmin koło Dobrowa w Wielkopolsce. Pochodził ze szlachetnego rodu Leszczyców. Wcześnie wstąpił do klasztoru cystersów w Kazimierzu Biskupim, przyjmując imię Piotr. Jego głęboka wiedza teologiczna, przywiązanie do Kościoła oraz osobiste zdolności i przymioty charakteru sprawiły, że wybrany został opatem klasztoru w Koprzywnicy, a wkrótce potem został biskupem poznańskim. W roku 1187 został arcybiskupem gnieźnieńskim, znanym jako Piotr II. Urząd ten pełnił przez kilkanaście lat. Cieszył się wielkim autorytetem, dlatego niejednokrotnie był rozjemcą w sprawach między książętami czy opactwami. Budował i wyposażał kościoły i klasztory. Z własnych rodowych posiadłości utworzył fundację dobrowską na cele misji cysterskiej wśród Prusów. Zmęczony trudami związanymi z codzienną troską o liczne kościoły, kłopotami z przeprowadzeniem reformy kościelnej wśród duchowieństwa, złożył w 1198 roku na ręce legata papieskiego rezygnację z zarządzania archidiecezją gnieźnieńską i zamieszkał jako pustelnik na wyspie pośrodku rzeki Warty w pobliżu rodzinnego Dobrowa. Tu przeżył ostatnie sześć lat życia, otoczony czcią okolicznych mieszkańców, których umacniał słowem i modlitwą, a ubogich wspierał wszelką możliwą pomocą z własnych rodowych funduszy. Dobroć jego wyczuwały także zwierzęta, zarówno domowe, jak i dzikie. Stąd też mieszkańcy Dobrowa uważali go za szczególnego patrona w różnych potrzebach, zwłaszcza w chorobach, także w odniesieniu do zwierząt. Bł. Bogumił zmarł 10 czerwca 1204 w swojej pustelni, a pochowany został w kościele w Dobrowie, który za życia ufundował.

Do jego grobu przybywały liczne pielgrzymki, również z chorymi zwierzętami. Z wot i darów złożonych przez pielgrzymów odnowiono w XV w. gnieźnieńską katedrę. Kult bł. Bogumiła, żywy w Wielkopolsce, został ostatecznie zatwierdzony w roku 1925 przez papieża Piusa XI. Relikwie, przeniesione w 1668 roku do Uniejowa, powróciły w 1926 roku do kościoła parafialnego w Dobrowie. Papież Paweł VI ogłosił bł. Bogumiła (obok bł. Jolanty) patronem archidiecezji gnieźnieńskiej.

  • Wspomnienie liturgiczne przypada 10 czerwca.

Bibliografia

H. Misztal, Doskonali w miłości. Świeccy święci i błogosławieni, Lublin 1992; K. Bukowski, Słownik polskich świętych. Ilustrowany, podręczny, popularno-naukowy. Święci, błogosławieni, 90 kandydatów na ołtarze, Kraków 1995; K. M. Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego. Encyklopedia hagiograficzna, Warszawa 1947; foto:PD